Vilja ekki smitast?

Maður gæti ímyndað sér að það gæti verið ástæða fyrir því að fólk vill ekki sækja sér smit.

Á það má líta að í framtíðinni gætum við eignast aðra bráðadeild sem gæti orði virk við aðstæður sem þessar.

 

Fáar bráðakomur valda áhyggjum

Alvarlegt mál fyrir Amerísk stórveldið.

Ekkert annað hægt að gera en að láta skipstjóran fara vegna þessa máls. Hitt er annað mál hvað þetta afhjúpar vanmátt stórveldisins herfræðilega. Skipherra sendir út tilkynningu.  Við eru að drepast. Herstjórnin hefði átt að vera löngu búin að yfirtaka skipi þegjandi og hljóðalaust og gera ráðstafanir. Þett er kjarnorkuknúið skip

Þeir virðast orðnir kexruglaðir.

Veikleiki Bandaríkjana er að þeir geta ekki stjórnað eða haft vald á aðstæðum heima fyiri.

T.d að bara neita því að mestu að heimsfaraldurinn sé ekki eitthvað mál.

 

Skipstjórinn sagður hafa sýnt dómgreindarskort

Sigurður frá Brún fer sjóleiðina til Reykjavíkur í spönskuveikinni.llll hluti

Nú er að huga að næsta og síðasta áfanga þessa ferðalags Sigurðar í Kennaraskólann.

Á Kroppsmelum dimmdi og kom suddarignig. Hugmyndin var að ná Kletti í Reyholtsdal en áður en það hefðist lenti Sigurður í miklu vandræðum, ætlaði að fara yfir Flókadalsá. Var komið myrkur og skellti Sigurður sér í ána, hélt að hún væri væð og lítið í henni. Var vatnið komið upp í klof og leyst honum ekkert á þetta í hálfgerðu myrkri og óð til lands, Var jafn vel að halda að hann væri kominn að Hvíta, en sá þá ljós í glugga. Náði hann loks að Kletti og gisti.

 Um morgunin var bjart veður og leit allt vel út. Ískaldur Eiríksjökull blasti við og vissi allt sem talað var í sveitinn.

Stefndi Sigurður nú sem leið liggur yfir Hestháls og stefndi að Varmalæk Eftir að hafa spekulerað mikið í landslagi og gróðri kom hann að Grund í Skorradal og þáði þar góðan beina.

Hélt hann nú á Geldingadraga kom við á Litlu-Drageyri og fékk þar gert við skó. Hann kom að Draghálsi og sá þar ferðaáætlun báta milli Hvalfjarðarstranda og Reykjavíku og þótti gott í efni en var tjáð að áætlunin væri óviss og veikindi hjá skipshöfn svo hann gaf það alveg frá sér. Var morgun matur borinn að rúm ef hann færi snemma. Reif hann sig upp klukkan 4 um nóttina. Þá kom þar inn falleg stúlka og þótti honum gott að fá heitt kaffi. Var nú erfitt að átta sig á bókinn hvert skildi halda fyrir útúrdúrum og málæði og römmum lýsingum á lanslagi . Honum var sagt að helst væri hægt að hitta skip í Brautarholti á Kjalarnesi. Náði hann loks að Ferstiklu. En var að hlaupa til Saurbæjar tilað ná í bát sem hugsanleg gat flutt hann yfir Hvalfjörð og gekk það eftir. Sá hann nú í endann á Reynivallahálsi og blöstu þá flúðir  Laxár við og var land tekið að Eyri í Kjós. Hann hélt áleiðis götuna. Sá hann engan úti við bæina en tók víða eftir því að haustverk voru víða óunnin. Hann hafði gott auga fyrir þessu. Sennilega veiki um allt. Hann sisaðit út hlíðan og kom a klettastöppli sem hefir væntanlega verið Staupastein. Var hann þá kominn í Tíðarskar. Sá til Reykjavíkur og Kollafjarðar. Þar hitti hann gamla karl með staf og kastað á hann kveðju og spurði um bátsferðir til Reykjavíkur. Karlin var hóstandi og fölur og sagði Sigurði að fara ekki í þann andskota. Þar eru allir að deyja. Skildu þeir þar. Eitt sin skal hver deyja hugsði Sigurður og hljóp á stað, hugðist ná bát í Brautarholti á Kjalarnesi. Tók hann þá ákvörðun að ná þangað og varð þá að ganga.

Þegar að Brautarholti kemur fréttir hann að þangað sé læknis von en allt svo en óvíst vegna annríkis og sjúkleika þeirra sjáfra.

 Hann fékk leyfi til að bíða þarna sem varð svo að gistingu.

Nú þurfti Sigurður að far gangndi það sem eftir var leiðarinnar, Þótti honum það kvíðvænlegt, en hleypti í sig illsku og fór á stað. Kom hvergi við og leit varla úr götu, og vildi ná hlaðspretti í Reykjavík slíkur var metnaðurinn.

Lokins var hann Komin til Reykjavíkur.

Fór hann þá til klæðskera, lét taka mál af sér og valdi sér efni, fann sér gistihús, keypti blað. Gekk að því loknu Suður í Kennaraskóla og frétti að kennsla væri byrjuð eftir veikindahlé. Keypti sér námsbækur og fór í háttin. Líkur svo hér að segja frá ferðalagi Sigurðar jónssonar frá Brún í Svartárdal í Kennaraskólan.

 Eftirmáli:

Ástæðan fyrir því að ég fer í það að endursegja þetta feralag Sigurðar er að ég var búin að lesa söguna tvisvar og komst þá að því að leiðin sem hann fór var ekki glögg í huga mér. Var  þar einkum um að ræða að Sigurður skrifaði fram og aftur, var að tala um fólk og landslag svo ferðalínan týndist stundu og vissi maður ekki hvort hann gisti þarna eða þarna. Málskrúðið var kyngimagnað og raunveruleg mikil kjafavaðall, þó ég segi það ekki í neikvæðri mynd. Ég þekkti Sigurð einungis í sjón en  man eftir honum nokkrum sinnum ríða hjá garði á Syðri-Löngumýri þar sem ég átt heima. Afleggjarinn upp frá Blöndubrú er ca 1km. Sigurðu reið þá svörtum hesti og var gangtegundin valhopp. Var hann ansi skriðdrjúgur á því spori. Beygði hann svo fram Blöndudal og var úr augsýn á augabragði slík var ferðin á honum. Frekar lítði var um það að mennn notuðu gangtegundina valhopp. Held að mönnum hafi ekki þótt hún nógu fín. Ég kannast við einn anna sem notað þessa gangtegund  úr bíómyndum það var Roy Rogers á Trygger. Sigurður hefur fundið það að þetta var góður ferðagangur léttara fyrir hestin og fór betur með ferðalangan. Ættu Íslendingar alveg gefa þessari gangtegund gaum og, helst að hafa langferðir sem keppnisgrein undir eftirliti dýralækna.

Heimild að þessum þáttum er að sjálfsögðu  saga Sigurðar sjálfs Einn á ferð og oftast ríðandi. Engin réttindi eru um að ekki megi nota efnið eins og ég geri. Þetta er bara eins og maður segir sögu af öðrum og það varðar ekki lög.

 Þegar ferðin er skoðuð nú af sjónarhóli nútímamans er þetta ótrúlegt þrekvirki að fara svona án þess að vera með nesti og ódrepandi kjarkur að lát sér ekki hugfallast, alltaf komu ráð.

Takk fyrir ef einhver hefur gaman að lesa þetta. ÞHG

Sigurður frá Brún heldur á Holtavörðuheiði í blindbyl á tíma spönskuveikinnar hluti lll

Sigurður var röskur að fara af stað frá Bálkastöðum og var vatnsveðrið stytt upp og borðaði hann engan morgunmat. Hugðist hann borða í Grænumýrartungu. Þangað væri góður liðkunarsprettur. Gekk það eftir og hafði Sigurður ekki töf af því að borða morgunverð ,en svona var hann, gaf sér varla tíma til að borða.

Dimmur kólgubakki lokaði Hrútafirð í norðri og mikið veðurhljóð heyrðist. Sigurður skálmar af stað en var varla komin úr hvarfi við bæinn í brekkunum þegar helltist niður bunandi kuldarigning sem gerði hann bjórvotan hæls og hnakka milli áður en hann komst í Miklagil. Úrkoman breyttist í snjó og sá ekki út úr augum. Fötin frusu á honum en urðu um leið vindþétt. Ekki reyndist hann skriðdrjúgur þótt hann hefði veðrið í baki. Hríðin var orðin glórulaus og hvein í veðrinu. Sigurður hitti á brautarjaðarinn þegar til hæðar dróg. Hann kunni lítið af örnefnum á þesum slóðum en vissi af sæluhúsi við veginn hið efra. Ákvað hann að fara þangað og taka stöðuna. Hann hitti á það en þar áttu að vera hitunartæki, en þá vantaði eldspítur og hans eldspítur voru orðnar blautar. Var ill aðkoma að sæluhúsinu og hafði ver illa gengið um brotnar rúður og flest í hönk. Hann var ekki par ánægður að landar hans gengju þannig um. Fannst skrítið að trúnaðarmenn og eftirlitsmenn bönnuðu ekki svona meðferð á sæluhúsinu og viðkomandi sættu ábyrgð.

Fór Sigurður engu bættar af þessum stað og þótti lítið til landa sinna koma. Mjög dróg úr veðurhæð eftir að undan fór að halla suður af og batnaði til muna, þegar niður af heiðarsporðinum kom. Var hann kaldur og hrakinn þegar hann kom að Fornahvammi. Hann bað um kaffi og tók það langan tíma að reiða það fram, en svo kom stór kanna og drakk Sigurðu mikið kaffi. Langaði hann að halda áfram og með kvöldinu batnaði veðrið og leið Sigurði vel niður dalinn að Sveinatungu. Þegar þangað leit hann upp í glugga og sá hann þar par vera kyssast og þótti heldur bágt að geta ekki á einhvern hátt notið þess. Eigi að síður fékk hann þessa dýrindis steik og borðaði sig saddan. Var honum fljótt boði til sængur og datt hann útaf. Síðari hluta nætur varð hann þess var að veður mundi vera þægilegt. Fór hann því tímanlega á fætir og var kominn í hálfbjörtu niður að Sanddalsá þar sem birkið og fjalldrapinn grær.  Þá var þrautin þyngri að komast yfir Norðurá og þverár því þær vori í vexti. Gekk hann norðan megin dalsins og á móti Hafþórssöðum sá hann bónda við að ber á skít og veifar honum. Bóndi er fljótur að leysa hrossið frá ækinu og rekur hestin yfir ána. Komst Sigurður þannig yfir Norðurá og hélt suður hálsinn til bæja í Þverárhlíð. Var þar fagurt land og að horfa á og til Baulu. Hann skoðaði nokkra stund stór steinsteypta rétt sem hefu væntanlega verið Þverárrétt og bar hana saman við réttir sem hann var kunnugur. Voru það Stafnsrétt og Auðkúlurétt og spekúleraði fram og aftur í samanburðinum. Þar var einnig Norðurtunguskógur og þótti honum hann vera sveitarprýði. Gekk hann áfram þar til hann kom að kirkju og brú og gekk yfir. Nokkru seinna kom hann að Deildartungu. Gerði vart við sig og bað um kaffi. Þá var hann spurður hvaðan hann kæmi og hann sagið sem var, að norðan. Bóndi spyr hvort hann hafi komið að bæ þarna í nágrenninu. Nei hann átti ekki þar leið um.

Komdu inn. Spánska veikin er þar. Kaffið kom og þeir röbbuð saman og bóndi sagði honum hvar veikin væri, hún er þarna og þarna og þarna. Var Sigurður nú algerlega upplýstur um hvernig hann ætti að verjast veikinni. Sigurður spurð um Reykjadalsá, hún er ekki í hné. Kvaddi bóndi hann svo og var Sigurður kominn að Stórakroppi fyrr en varði. Skiljumst við nú við Sigurð á Kroppsmelum en þar er flugvöllum. Stefnum á að hitta kappann þar á morgun.

Framhald.

 

Ferðalag á dögum spönskuveikinnar Siggi á Brún kominn í Hrútafjörð ll hluti

Framh. ll hluti.

Sigurður fór yfir hálsin sem skilur Svartárdal og Blöndudal eftir að farið hafði verið yfir allan búnað hans á Barkastöðum. Kemur hann að Blöndu því Mikla fljóti og hittir hann á vað sem hann þekkir. Sagði hann að þar hefði áin legið í grjóti og sennilega átt við að það væri lítið í ánni þannig að steinar stæðu upp úr trúi ég. Aldrei heyrt svon tekið til orða.

Tilhlökkun var hjá Sigurði að hitta afa sinn og ættingja á Guðlaugstöðum. Fékk hann góðar veitingar. Hann vildi drífa sig yfir Stóradalsháls sem skilur að Blöndudal og Sléttárdal, en var lattur þess.

Syrti nú heldur í lofti en Sigurður kveið engu enda þekkti hann þarna leiðina mjög vel og hann varða að nota dagsbirtuna til að komast yfir. Dugði hún til að komast vestur á miðjan háls. Fór þá að vaxa snjórinn og maldaði niður mjög þétt snjókoma. Var áætlunin hjá honum að gista að Stóradal í Sléttárdal. ( Aldrei heyrt svona tekið til orða um þennan bæ). Þegar Sigurður er kominn niður í Sléttárdal þar á flatlendi mýrar og flóa rekur hann augu í þústir nokkara sem hann kannaðist ekki við og fór að hald að þetta væru einhverjir klettar og hann orðin rammvilltur og kominn aftur austur að Blöndu. Voru þetta þá snjóguir hestar mjög fenntir upp. Kannaðist hann við þá og gekk til eins þeirra og gældi við hann. Sneri hann þá frá hrossahópnum og hélt í þá átt sem Stóradalsbærin var að hans mati. Uppgötvar þá að hann nær ekki áttum. Tekur hann þá til bragðs að hoppa á bak klárnum sem hann kjassaði, engin taumur. Hesturinn dreif sig örugglega á stað heim að Stóradal. Dugði það Sigurði og sá hann braut upphlaðna  og túnhliðið. Sá hann þá ljós í einum glugga. Það passaði ekki því þarna var hesthúskofi. Í Stóradal átti að blasa við suðri  gluggaröð á sjö stafgólfa baðstofu. Var hann nú komin heilu og höldnu að Stóradal og guðaði á glugga. Var honum vel svarað og leiddur í baðstofu. Þar frétti hann að komið var á samgöngubann í héraði vegna spönskuveikinnar, sem þá drap menn í hrönnum í Reykjavík. Var hann mjög lattur að hald áfram. Taldi hann að engin gæti bannað honum ferðalagið, þótt hann mætti búast við að fara um sýkt svæði.

Hélt hann því ferð sinni áfram um morguninn. Þar voru vegleysur eina, tómar mýrar og ár óbrúaðar. Svínadalsá rann milli opinna skara og fór Sigurður úr fötum en gat hvergi tillt sér því allstaðar var snjór. Fór hann þarna yfir og óð ána upp í mitti, en hélt fötum þurrum.

Nokkru vestar rakst hann á menn með hrossahóp áttum þeir samleið um stund, en ekkert vildu þeir með hann hafa og héldu sig áveðra við Sigurð og sem lengst frá honum. Birtist þar samgöngubannið og sótthræðslan. Fannst Sigurði það gott að Húnveningar hlýddu valdboðinu þó það hafi heyrst að það lægi ekki beint fyrir þeirri kynslóð.

Sigurður hafði farið frá sýslumörkum á Kiðaskarið, sjónhendingu um lága ás grunna dali, en nú blasti mikill þröskuldur við, Svínadalsfjall, rismikið kletta fjall. Var því ekkert aðnnað að gera en beygja til norðus og síða taka Reykjabraut og fara hana niður í Sveinsstaðahrepp og mynni Vatnsdals. Um kvöldi rauk hann upp með hríð. Bankaði ferðalangurinn upp á bæ einum en var úthýst en sætti sig við það. Leitaði upp næsta bæ og fékk þar að vera.

Næsti dagur var  með hríðarkólgu, en Sigurður hélt af stað. Hann stiklaði Skriðuvað sem var eggjótt í botninum. Gekk hann síðan vestur Vatnsdalshóla og svo strauið að Gljúfurá sem er á sýslumörkum Austur- og Vestur- Húnavatnsýslna. Beygði síðan suður Víðidal og kom að Lækjarmótum og fékk þar hressingu. Hélt hann svo áfram. veðrið var vont og Sigurður farinn að kenna lasleika og var slappur. Á næsta bæ fékk hann ekki gistingu en hélt áfram. Á næsta bæ fór á sömu leið. Engin gisting. Svo fann hann bæ eftir leiðsögn. Þar var karl einn sem ekki átti bæinn og gat ekki leyft gistingu. Karlinn rölti með Sigurði að næsta bæ þar sem hann fékk gistingu. Voru húsakynni hin óríflegusu, en gestristni ærinn og góðvilji. Um morguninn  var hríðarlaust.

 Hélt nú Sigurður yfir í Miðfjörð og Hrútafjarðarháls, mjög blautur og erfitt færi. Náð hann að Bálkastöðum í úrhellisrigningu og fékk hann þar gistingu og góðan viðurgerning. En blautt var í bænum því hann lak. Um morguninn var enn meira vatnsveður og hélt Sigurður kyrru fyrir og las bækur.

Framh.

Sigurður á Brún gengur úr Fnjóskadal til Reykjavíkur til að komast í Kennaraskólann á tíma spönsku veikinnar. l hluti

Endursögn af ferðalagi Sigurðar frá Brún, úr Fnjóskadal til Reykjavíkur í Spönsku veikinni.

Maður hét Sigurð Jónsson og kenndi sig við Brún í Svarárdal A-Hún. Hann var af Guðlaukstaðaætt í Blöndudal. Sigurður var mikill hestamaður og vildi verða kennari og ætlaði að ganga um veturnætur úr Fnjóskadal til Reykjavíkur.

Hann fékk sér leðurskæði á Akureyri og hóf ferðina í leiðindafæri suður, en í sæmilegu veðri.

Hann gekk Kræklingahlíð og fram Þelamörk og þótti tilveran daufleg. Þegar sunnar dróg hækkaði vegur mikið. Fer hann yfir brúna við Bægisá og leggur á Öxnadalinn. Hélt hann nú áfram og velti fyrir sér nöfnum af stöðum og undraðist hve nöfn voru lítt frumleg og skildi ekkert í ófrjósemi nafngifta á bæjum sumum hverjum. Hann var velmeðvitaður um anda Jónasar hallgrímssonar á þessum slóðum.

Myrkrið datt á þykkt og þungt, engin tunglsbirta og vegurinn þungur í forinni. Sigurður skimaði eftir ljósum á bæjum. Hélt hann sig sjá draug, en það var þá bara bóndi á gráum hesti dökkklæddur og virtist hesturinn vera í tveim pörtum. Kom hann þá að Steinsstöðum og beiddist gistingar sem var auðsótt.

Vaknaði Sigurður snemma  efti góðan viðurgjörning og þurr sokkaplögg. Klöngraðist hann upp hina háu Hóla. Steigst ferðin vel og var hann fljótt kominn að Engimýri. Voru þá efti 10 km leið að Gili í Öxnadal, sem þá var kominn eyði, en lá betur fyrir ferðamanninum en Bakkasel. Fékk hann sér nú kaffi áður en hann hóf glímuna við Öxnadalsheiði.

Rifjaði hann upp einhverjar gamlar sögur tengdar svæðinu sem hann vissi deili á. Er nú mál Sigurðar nú allt hið skrautlegst um allar aðstæður og ekki hægt að þræða það allt í stuttri endursögn. Komst hann að Flatatungu sem var ferjustaður yfir Héraðsvötn. Hafði hann þá sigrað Öxnadalsheiði. Var ferjan til reiðu og þáði hann góðgjörðir. Eftir að hafa skoðað allar aðstæður og búnað og hvort hann væri traustur fór hann yfir í ferjunni. Gisti hann þar hjá frænda sínu en getur ekki um nafnið á bænum. Slórað hann nú á bæjum og átti víða frændfólk. Stefndi hann nú mjög til Kiðaskarðs og leitar efti því að komast í Austur- Húnavatssýlsu um Kiðaskarð. Hvammur í Svartárdal var nú næsti gististaður, en það var nokkurt stapp að ná tali af bónda. Daginn eftir stefndi hann að Barkastöðum til föðursystur sinnar. Eftir því sem mér skilst hefur Davíð Oddsson verið þar í sveit á sinni unglings tíð.

Var nú allur búnaður Sigurðar skoðaðu og bætt úr því sem nauðsyn var á en Sigurðu vild ná að að Guðlaugstöðum fyrir myrkur en þar var yfir háls að far mikl leið og erfið, en það er eins og Sigurður hafi trítlaði þetta léttilega endalaust þrek í manninum. Þegar kunnugir meta þessa ferð og allar þar hindranir sem hann þurfti að yfir stíga á leið sinnn Þá er þetta einstakt afrek að mínu mati.

Mun ég nú gera hlé á þessari endursögn og læt Sigurð paufast yfir Hálsinn yfir í Blöndudal.

Heimild að þessari efndursögn er bók  Sigurðar, Einn á ferð og oftast ríðandi. Ekki er getið um að nokkrum sé óheimilt að segja frá texta bókarinnar og tel ég mig haf rétt til að fara svona að þessu máli.

Framhald.

Hvernig bregst markaðurinn við þessu fári?

Nú verður að leita í smiðju frjálshyggjupostulanna hvað á að gera. Við vitum nokkurn vegin hvernig postular Krist mundu bregðast við.

Þá var sagt í hruninu, það má ekki persónugera hlutina. Þannig að þessar tvær gerðir af postulum má auðvitað ekki bera saman.

Ætli vísitölurnar fari ekki að síga. Nóg að gera við kistusmíðar og útfarir. Heilbrigðisstarfsfólk vinnur myrkrana á milli af skyldurækni og manngæsku.

Markaðurinn mundi segja ef hann væri sjálfur sér samkvæmur. Láta frysta líkinn og láta svo bjóða i útfarirna 10stykki 25 stykki. Þannig virkar markaðurinn.

Iss við verður að rífa allar girðingar niður og leyfa markaðinum að vinna sitt verk.

Var það ekki sagt hér í hruninu og meira segja Halla Tómasar sagði það þegar hún var kandidat til forseta Íslands. En nú standa allir uppi og bíða eftir félags og samfélagslegri hjálp

Í USA er víst eitthvað lítið um hjálp og hver verður að bjarga sér. Í ríkjum sem haf blandað hagkerfi bera ríkin  ábyrgð að mestu á ástandi og aðsræðum Þ.a.e.s. lýðræðislega kjörin stjórnvöld. En markaðinn er ekki hægt að trekkja upp á svona tímum. Markaðurin er eins mýs sem börn fengu í jólagjöf hér í gamla daga, fjöðrin slinaði þegar trekkt var upp eða músin tapaðist undir rúm faldi sig þar eða fór í gegnum gat á gólfi eða vegg og barni fékk kerti hjá ömmu sinni.

Mennskan kemur fram á erfiðum tímum

Hliðarráðstafanir á Hrafnistuheimilunum varðandi heimsóknir.

Ég er algerlega sammál þessu sjónarmiði sem borið er fram í greininni, sérstaklega hvað varðar Alzheimer-sjúklinga.

Misjafnt er hvað dvalargestir á heimilum aldraðar geta haft gagn af félagslegum samskiptum og eru því oft á tíðum mikið einir í sínum heimi. Sérstakleg á þetta við um Alzheimer-sjúklinga sem eru algerlega einir á báti í sinni veröld. Þeir njóta þess að fá heimsókir á meðan heimsóknni stendur, þó hún sé gleymd og rokin út í veður og vind þegar upp er staðið.

Einhverstaðar sé ég það haft eftir séra Jónu Bolladóttur að Alzheimar-sjúklingar hafi mikið gagn af heimsóknum þó svo að margir haldi að það sé ekki raunin. Þeir fyllast öryggi þegar þeir fá heimsókn og njóta nærverunnar. Ef þeim er sagt eitthvað sem þeir vita en eru ekki vissir um þá segir viðkomandi kannske ,, Já það var gott að þú minntir mig á þetta ég þarf að skrifa þetta hjá mér. Þeir geta verið að spyrja um hvernig hinn eða þessi ættingi hafi það sem er þeim nákominn. ,, Það er gott að vita. Þá eru þeir oft ekki vissir hvar þeir eigi heima og ef þeim er sagt það þá líður þeim betur. Ég segi systur minni að hún hafi hér ábúðar- og kosningarrétt og engin geti sett hana í burtu og þá verður allt í himnalagi og hún fyllist öryggi.

Svo þurfa þessar heimsóknir ekki að vera þannig að lengi sé dvalið, bara láta sjá sig. Engin er að anda ofan í hálsmálið á dvalargestum og snertingar óþarfar.

Þannig að niðurstaða mín er að það ætti að endurskoða þessa ákvörðun og athuga hvort það væri ekki hægt að breyta þessu. Jafnvel halda fund með aðstandendum og athuga hvað viðhorf er ríkjandi og hvort þeir samsinni að gera hliðarráðsafanir.

Þá er hægt að hafa það þannig að ekki sé verið að umgangast aðra dvalargesti, hafa lítð mótttökuherbergi t.d..

Að lokum vil ég þakka þessu yndislega fólki sem var að stytta gamlafólkinu stundirnar fyrir það frumkvæði að efn til þessarar útitónleika. Maður fann allt í einu að þrátt fyrir allt í þessu þjóðfélagi þá eru til ærlegar menneskjur sem gef af sér. Ég sá það á systur minni þegar hún veifaði fólkinu að þá kunni hún að meta þetta. Hún kann að veifa eins og þjóðhöfðingi enda var hún í mannfjöldanum þegar Elísabet Englandsdrottning var krýnd hér um árið og hefur oft haft orð á því. Mig minnir að hún hafi sagt að prinsessan hafi verið ríðandi, rétt eins og íslenskar stelpur í göngu og smalamennskum.

Nú þarf Beta að far að hætta að vera drottning og leyfa Kalla sínum að taka við. Hann er nú farinn að kunna að vera kóngur, en það eru allt önnur fræði.

Ákvörðun sem stenst ekki skoðun

Ljósin slokkna í Kópavogi myrkur kóronaveirian hefur tekið yfir.

Í gær kl um 22 fór rafmagnið af austurhluta Kópavogs. Ég sat fyrir framan tölvuna mína algert myrkur, engin aðdragandi, lög blindur, kóronaveiran hefur tekið yfir, suss og svei, þetta var óþægileg tilfinning. Ég vissi svo sem hvar vasaljós voru og þreyfaði mig áfram en það var algert myrkur svo ég hef aldrei verið öðru eins myrkri, þetta var engin vafi hvað var að gerast, enda lok, aldrei fengið svona tilfinningu.

Í gamla daga varð aldrei svona myrkur, það varð nokkur aðdragandi að því ef olíulampinn varð tómur. Oft var tunglskin, sem lítð er af í þéttbýli og ef ekki er tunglskin þá er alla vega vindur eða hríð. Nú var allt skyndilega dautt og ekkert útvarp, engin fyrirhyggja með það, já og hvar er forsetinn, lætur hann ekkert heyra í sér hann gæti alla vega keyrt um  á pallbíl með hátalara og kallað út hvað hann vildi gera, alla vega að maður ætti að halda sér í jafnvægi. Ekkert af þessu gerðis. Þetta var ónota tilfinning og bjargarleysi sem maður upplyfði satt að segja, hvað með gamlafólkið á elliheimilunum. Hrynur það ekki bara í gólfið og mjaðmargrindarbrotnar. Hreyfiskynjaranrir koma nú að litlum notum sem starfsfólkið notar til að fylgjast með ferðum þess, óvirkir.

Skrýtið að maður sem er uppalinn við aðstæður þar sem hugmyndafræðin var sú að ekkert gæti grandað aðstæðum svo framarlega sem hey væri í hlöðum og vatnið í bæinn ekki frosið.Saltket og súrmeti í stórum tunnum og nógar kartöflur og mjólk úr kúnum. Allir á bænum kunna að mjólka. Svo hringdi ég í bróður minn í Grindavík að fá fréttir úr Kópavogi. Þá tók ekki betra við. Jarðskjálftar að angra Grindvíkinga, fólk sí og æ, ef rennslið kemst fram hjá Lágafelli fer Grindavík í kaf hvað er maður að gera á svona landi. Strandaheiði að hækka og alstaðar landris. Lóan að krókna á Hornafirði. Er nokkuð annað í myndinni en ESB og hús á Spáni.  Hafa það eins og Nói fá sér skip? Er það ekki málið.

Ég var óánægður með að hafa ekki batterísútvarp þá hefði maður geta hlustað á lög ungafólksins.

Landbúnaðarráðherra setur stefnuna og gefur óbeina leiðsögn

,,Blóma­bænd­urn­ir á Espi­flöt fengu af­hent land­búnaðar­verðlaun árs­ins 2020 á Búnaðarþingi í dag. At­hygli vakti að við af­hend­ing­una sjáv­ar­út­vegs- og land­búnaðarráðherra á verðlaun­un­um fengu þeir af­hent­an inn­flutt­an blóm­vönd segir í frétt Morgunblaðsins.

Þetta er engin tilviljun. Þetta er gert með stálvilja Sjálfsæðiflokksins. Hræddur er ég um að margir bændur gleypi loft.

 Hvað verður um sauðfjárbændur, þegar grænmetið og hvítakjötið er komið í bandalag. Maður spyr sig? Og Guðni ný búina að skrifa þróttmikla grein og brýna bændur, og segja þeim að vera vara um sig. Svo er bara blómakarl með fangið fullt af erlendum blómun orðin aðal karlinn upp í Bændahöllinni og konan með sínar frostrósir sett til hliðar eða bak við eldavélina eins og karlinn sagði og slátrað. Það er ekkert upp á hana að klaga, kom bara vel fyrir. Hver ber ábyrgð á þessu?

Þó svo ylrækt sé fögur búgrein og góð þar sem hún á við, verður hún varla uppistaða landbúnaðarins, varla á þorranum. Þó gæti hún vaxið ef hún fengið rafmagn á stóriðjutaxtanum.

Blómabændur fengu innfluttan blómvönd