Fylgdarskip handa ferjunni.

Er ekki hægt að nota gömlu varðskipin sem er verið að leggja og reyna að selja sem fylgdarskip ferjunnar, tímabundið, svona til að róa ástandið?

Ferjan er orðin gömul og þarf að setja upp áætlun hvað  hægt er að gera. Farþegar verða að geta treyst því að skipið strandi ekki á skeri. Nú er sumar og blíðviðri, þannig að það þarf ekki ala á ótta.

Hef aldrei heyrt talað um afdaladalla. Finnst mér ástæðulaust að draga fallega dali og gott dalafólk inn í þessa orðræðu, sem eitthvað sem sé lélegt.

Bendi vinsamlegast á að á mínum uppeldistöðum hefur menning verið stunduð mjög lengi. Þar var fyrsta hreppabúnaðarfélag stofnað ásamt Bólhlíðingum. Lestrarfélag var mjög snemma stofnað á þessum svæðum. Einn góður karlakór átti sína frumsprota fram á Eyvindastaðarheiði, við Galtará þar sem stelpan heillaði Jónas með fegurð sinni og hann fór að greiða henni.

Þegar bændur komu til byggða og haustslátrun var af staðin, stofnuðu þeir kórinn og hefur hann  starfað síðan og fengið verlaun og orðið númer 1. í kórakeppni sjónvarpsins, Karlakór Bólstaðarhlíaðrhrepps. Í dölum norður mætir fólki fallegum bændabýlum með duglega og útsjónarsama bændur og sveitafólk. Í Blöndudal efst er nýtísku raforkuver, allt mjög flott og frágangur á umhverfi eins og best verður á kosið og meira segja ein jörð tekin af Landsvirkjun undir skógrækt.

Margt er hægt að skrifa um þessa dali, sem fólk er að reyna í reiði sinni  að uppnefna og bera saman við skip sem ætti að vera búið að gera upp eða taka af skrá. Langa kafla um fornsögurnar okkar gömlu bókmenntir er hægt að skrifa og þar fram eftir götunum.

Smíða þurfi nýtt skip í stað Baldurs

Erum svolítið í sömu hugsun og þegar forfeður okkar fór að höggva skóginn.

Liggur ekki ljóst fyrir að þegar virkjanakostur er færður úr verndarflokki í biðflokk  þá er verið að fikta í röðinni í einhverju pólitískum tilgangi.Velja sauðagötuna eins og maður segir.

Nú er sagt að það vanti orku vegna orkuskipta. Svo er sagt að víðernin séu svo verðmæt að útlendingar komi hingað til að skoða þau. Þau séu þverrandi auðlind. Sem er hægt að draga í efa.

Auðvitað ættum við að auglýsa Reynisfjöru sem náttúrundur sem hún er og ef til vill að útskýra hverskonar náttúruundur hún er. Það er marbakkinn  sem eflir ölduna í þennan ógnarkraft sem verður fólki að fjörtjóni sem fær enga fræðslu um hvað er hér á ferðinni. Hvað er marbakki?

 Ég hef ekki kynnt mér hvaða náttúruverðmæti eru þarna á ferðinni  Skagafirði. Hef því enga skoðun á því. Uppgafst eins og gamal jálkur í Blöndudeilunni.

Öll þessi mál varðandi nýtingu náttúruauðlinda hafa haldið áfram síðan skógarhöggið hófst og lagðist af, vegna þess að skógurinn kláraðist.

Síldin hvarf, loðnan týnd, botnfiskur settur í kvóta, súrnun sjávar þannig að skeldýr ná ekki að byggja upp sína skel (humar t.d.) Engin getur svarað því hvaða afleiðingar það hefur að gelda jökulár á lífríkið, eilíft rex og pex um virkjanir. Flóamenn veittu jökulvatni á land sitt og það gerði lukku, sem ég skil ekki, þ.e.a.s. hélt að lítil frjósem væri í jökulvatni.

En svona er náttúran skrítin.

Enginn möguleiki á umræðu

Getgátur bænda ,almennigur bendlaður við sauðaþjófnað án lögreglurannsókar.

Furðulegur málatilbúnaður. Engin veit hvað hefur gerst, Bara heimatilbúnar fullyrðingar.

Það er svona sami stíllinn á þessu máli og drápið á hrossinu sem átti að hafa verið skotið innan um álftahóp sem svo reyndist rangt.

1. Lambið var sérmerkt með bláum lit. Það bendir til að það hafi verið í sértækum aðstæðum. Beinast liggur við að álykta að lambið hafi verið flegið af kunnáttumanni og verið hafi að venja lambið undir aðra kind gæti verið tvílembingur. Tæplega hafa útlendingar kunnað svona til verka auk þess að ef þeir hafi farið inn á afgirt land þá hefði féið styggst og það ætti að vekja búendur um að eitthvað hafi verið að gerast á svæðinu. Lömb villst undan og mikill jarmymur orðið. Bændur eru á vakt allan sólarhringinn og átt að taka eftir þessu.

2 Lömb á þessum aldri eru varla æt og ekki farinn að safna holdum. Eins og það sem kallast að það var bara skinnið og beinin. Það mætti alveg eins álykta að skinninu hafi verið hent út  fyrir, hundurinn dregið það út á tún eða veiðibjalla flogið af stað með það og misst það niður.

Sko það er alvega lámark að láta óvilhallan kunnáttu mann og lögreglu rannsaka mál áður en fullyrt að hér hafi verið sauðaþjófar eða útlendingar. Það átti að láta skinnið eiga sig og kalla til votta. En nú er búið að spilla sönnunargagninu og málið ónýtt. Þannig að bóndinn getur bara verið maskaralegur og veifað skinninu og sagt þessa sögu og treyst að henn  verið trúað.

Fór inn á afgirta jörð og fláði lamb

Við getum bara framleitt kjarnfóður okkar sjálfir í grasköglaverksmiðjunum.

Nú eiga menn að fara hlaupa við að koma með tillögur. Betra er að hugsa og flýta sér hægt, fyrir utan það að nógar upplýsingar um þessi mál skýrslur og álit.

Réttara væri að hinar mörgu stofnanir ríkisins innu þetta verk og fá Indriða H. Þorláksson til að vera vettvangstjóri.

Satt að segja lýst mér ekkert á að hafa Steingrím forustumann í þessu máli. Steingrímur er vissulega góður drengur og sennilega góður í að dansa Óla Skans og vínarkrus. Hann er bara búin að fá sitt tækifæri í málum sem varða r kvóta

En ég ætlaði ekki að fjalla um þetta mál þó sjávarútvegur komi þar eilítið við sögu. Það er mjög sorglegt að Áburðaverksmiðja ríkisins var lögð niður og allar graskoglaverksmiðurnar en ýmsar ástæður voru fyrir því og varla vikist undan því. Áburðarverksmiðjan í Gufunesi var barn síns tíma og var orðin lúin og slitið, auk þess að hún var of nærri byggð sem sífellt sótti að henni.

Gunnar Bjarnason var hugmyndaríkur maður og oft skrefi á undan öðrum mönnum. Hann talaði mikið um það þegar hann var að kenna fóðurfræði að hægt væri að nota hert lýsi og grasmjöl til að búa til innlent kjarnfóður og sáldra svolitlu fiskimjöli í blönduna.

Kandidatsritgeð mín fjallaði um Hagnýtingu fitu og nota semkjarnfóður. Gamli ráðsmaðurinn á Hvanneyri var ekki í rónni fyr en ég samþykkti þetta. Hann skaffaði allt til að það gæti orðið að veruleika. Hús gemlinga í tvo hópa og stóra hakkavél til að búa til fóðrið sem að vísu var ekki grasmjöl heldur fóður blanda, fóðurgildið var aukið með því aðmala mör í hana. Gemlingarnir fóru vel að og marktækur munur var á hópum þar sem mörinn var notaður. Engin meltingavandamál eða skita. Allt er þetta hægt, en það er ekki spretthlaup heldur langtíma hlaup.

Gunnar vildi nota hert lýsi, það er í föstuformi blandað við kornkolvetnafóður og síldarmjöl. Það var á þeim árum sem það var til, en það eru ýmsar leiðir til að nota úrgang frá sláturhúsum þó ég viti að dýralæknar standa varðstöðum um hvað má og hvað má ekki.

Svo er annað það er hægt að nota heita vatnið til að þurrka grasið og Vallhólma verksmiðjan í Skagafirði liggur mjög vel til þess að það sé hægt að setja í gang, en þar getur Steingrímur sprett úr spori með sitt lið.

Á síðast aðalfundi þegar ákveðið var að stöðva framleiðsluna í Vallhólmi af handhöfum eigandans en þeir fóru með atkvæðisréttinn margir bændur áttu hlut í verksmiðjunni því mikill áhugi var á þessu máli og ók ég víða um og fékk ekkert greitt fyrir, en skoraði á bændu að vera með.

En á aðalfundinum þegar einsýnt var að þetta væri búið fór ég með vísur eftir Pál Ólasson sem  áttu vel við svona aðstæður ekki síst núna þegar þessir erifðleikar blasa við.

Hárgreiðustaði hér má kalla

Helst þegar farið er að slá.

Gengur þá hver með greiðu og dalla

guðslangan daginn til og frá.

En svo þegar kemur kaldur, vetur

kafaldsbylur og jarðlaust er.

Biður þá hver sem betur getur

blessaður góði taktu kind af mér.

Þá segi ég, fjandinn fjarri mér,

farðu nú út og greiddu þér.

 Eftir Pál Ólafsson

 

Ekki vanþörf á að grípa til ráðstafana

Aumingjar

a)

Er hægt að binda trúss við þjóð sem fer að skjóta á nágranna sína? Ég held ekki. Og skaffar Úkraínumönnum byssufóður á vigvellinum. Og núna þegar verið er að undirbúa kornuppskeru heimsins eru ónýtir skriðdrekar og annað hernaðarrusl víðsvegar fyrir á ökrum bænda,lekandi olía í jarðveginn.

b)

Er hægt að binda trúss við þjóð, sem er ekki á hærra siðferðisstigi að hún lætur það viðgangast að skólabörnum, sjúklingum, heilbrigðisstarfsfólk og almennum borgurum er slátrað eins og búfénaði með byssum sem fólki er talin trú um að eigi að nota til nauðvarnar, fyrir borgarana. Aldrei hefur maður heyrt af slíkri frétt og eða atburður hafi átt sér. Byssueign Bandaríkjmanna er blöff og fyrirsláttur. Þeir  monta sig af þessari byssueign. Þar býr frelsið segja þeir. Svo láta þeir það viðgangast að rumpulýður sem ræðst á hið stóra ríkisþing þeirra, þar sem lýðræðið og frelsið á lögheimili að eigin sögn. Brjóta og bramlar  í skjóli fv. forseta USA. Komast undan og geta endurskipulagt sig og gert Bandaríkin stjórnlaus.

Þessi svokölluðu stórveldi eru ekkert þegar byssunum sleppir. Í mínu huga eru þetta  aumingjar.

Volodimir Selenski lýtur út eins og Fidel Castró, nema hann er lægri. Hefur framkomu og klæðaburð eins og gamli maðurinn hafði. Hann gæti verið launsonur Castró og einhverrar Guðríðar Þorbjarnardóttir okkar tíma.

„Sigurinn verður okkar“

Sveitastúlka frá Íslandi á þátt í því að gera Gautaborg að bókmenntaborg UNESCO

Kristín Bjarnadóttir fæddist 29.maí 1948 að Haga í Þingi A-Hún og ætti því afmæli í dag hefði henni enst aldur. En hún lést 1.okt sl. á Bracke líknardeild í Gautaborg.Síðasti þáttur í hennar starf var að koma Gautaborg á kortið sem bókmenntaborg UNESCO með samstarfsfólki sínu og er það ekki svo lítið afrek af sveitastúlku norðan úr Húnavatnssýslu.

Jarðneskar leyfar Kristínar verða jarðaðar í júní n.k. í Þingeyrarklausturskirkjugarði, heimasveit hennar að viðstöddum nánustu ættingjum.

------------------------------------------------------

Heimild: Óstytt af skáld.is

Kristín Bjarnadóttir er ljóðskáld og greinahöfundur, búsett á vesturströnd Svíþjóðar síðan 1985. Hún fæddist á Blönduósi 29.maí 1948 og ólst upp að Haga í sveitinni Þing við Húnaflóa. Hún lauk gagnfræðiprófi við Reykjaskóla í Hrútafirði 1965, dvaldi eitt ár sem au-pair i London, og einn vetur í lýðháskóla í Danmörku. Hún nam leiklist við Odense Teater Elevskole í Danmörku (1971–1974), og síðar bókmenntir og heimspeki við Gautaborgarháskóla (1990–1994). Hún starfaði við leiklist allt til ársins 1990, í Danmörku, á Íslandi og seinast í Svíþjóð.

Ljóð eftir Kristínu birtust fyrst 1979 í Lesbók Morgunblaðsins og safnritinu Nýgræðingar í Ljóðagerð 1970-1981. Seinna stuttar frásagnir og textar fluttir á sviði og í útvarpi. Hún vann við þáttagerð hjá RÚV, meðal annars þáttaröð um skandínavískar samtíðaskáldkonur, í samvinnu við Nínu Björk Árnadóttur. Hún þýddi ljóðabálkinn Ástarsaga aldarinnar og sviðsútgáfu í samvinnu við Kristbjörgu Kjeld.

Í ljóðum sínum sækist Kristín eftir einfaldleika og takti hins talaða orðs. Í bókinni Því að þitt er landslagið notar hún tungumálið til að mála myndir hugverunnar í faðmi landslags. Ljóðið Fyrsti dansinn I-II hlaut viðurkenningu í keppninni Ljóðstafur Jóns úr Vör 2002. Prósaljóðin í bókinni Ég halla mér að þér og flýg, 2007 eru einskonar heimildarljóð, um tangómenningu, byggð á dvöl í Buenos Aires.

Ferðalög í ýmsum skilningi er endurtekið þema í skrifum Kristínar, svo sem í greinum hennar sem birst hafa bæði á íslensku og sænsku. Hún hefur stjórnað ýmsum bókmenntaverkefnum, svo sem ljóðadagskránni Heim og saman í Hlaðvarpanum í Reykjavík árið 2001 og í samvinnu við Norræna Húsið og argentínska bandoneonleikarann Carlos Quilici. Árið 2005 stóð hún fyrir dagskrá um tangó í tónum og tali, síðar endurtekin á Bottnafestivalen í Sviþjóð. Hún hefur í seinni tíð tekið þátt í ýmsum bókmenntaverkefnum, vinnustofum og upplestrum, í Svíþjóð og meðal annars í Kambódíu, Albaníu, Makadóníu og Slóveníu.

Kristín á sæti í stjórn Höfundamiðstöðvarinnar Författarcentrum Väst í Gautaborg allt frá árinu 2010, varaformaður frá 2012 og formaður síðan 2017. Innan höfundamiðstöðvarinnar átti hún frumkvæði að stofnun ljóðahópsins PoPP (poeter orkar poetiska projekt) sem kom til Reykjavíkur sumarið 2017 með upplestrardagskrá í samvinnu við kollega og ljóðskáld í Rithöfundasambandi Íslands. Meðal verkefna sem hún hefur átt frumkvæði að og haft yfirumsjón með er Waters and Harbours in North  - WHiN, 2017 þar sem Bókmenntaborgin Reykjavík var meðal samvinnuaðila.

-------------------------------------------------------

Minningarathöfn Kristínar var gerð frá Gautaborg, voru sungin og leikin lög frá Svíþjóð og Íslandi. Var athöfnin látlaus og virðuleg. Vakti það athygli mína að á sviðinu við hliðina á kistu Kristínar var par sem dansaði tangó en Kristín hafði mikla ástríðu fyrir dansinum tangó. Það var ekkert ótilhlýðilegt sem sumir gætu haldið því við þekkjum ekki slík atriði hér heima og var það einkar fallegt. Við vorum samtíða á Reykjaskóla og þá vorum við í facebook samskiptum í lok ævitíðar hennar og spurði hún mig að því hvaða lög skólahljómsveitin hefði spilað á böllum á Reykjaskóla. Var nú fátt um svör, en ég sagði henni að hringdansinn kokkurinn hafi verið spilaður til að koma gríslingunum út á gólfið, ræll, vínarkrus, marssúkki,vals, polki sem einu nafni kallast gömludansarnir og svo þungur tangó. Hverslags dans skyldi það vera og er nú erfitt að útskýra það eftir að hafa séð þessa listilega útfærðu tangó á youtbe.com. Ég útskýrði að það væri svona fast stigið til jarðar og þunglamalegur taktur, en allt blítt og notalegt og reynt af ítrasta megni að ná sambandi við dömuna og þá lá allur skilningur fyrir.

Blessuð sé minning Sigríðar Kristínar Bjarnadóttur, Siggu Stínu eins og hún var kölluð í sinni heimasveit og á Reykjaskóla.

Tekið hefur saman Þorsteinn H. Gunnarsson

 

Er ekki rétt og skilt að taka upp bannfæringu?

Mér finnst nú að kirkjunnarmenn mættu nú hafa sig meira í frammi en verið hefur.

Kristin trú er undirstaða að okkar þjóðskipulagi, en ég veit ekki hver staðan er í Laugarnesi þar er heiðið hof eða hörg eins og kallað er. Þar hefur ekki verið farið að lögum lengast af frá því að braggarnir hurfum. En það er svo sem fallegur svipur á fólkinu í Laugarnesinu. Svo þegar farið er að rexa eitthvað í þessu og rétta fram dýr lagaálit og sannfærandi um lögleysuna, þá muldra lögsögumenn á Ráðastöðu um hinn eða þennan sem dyrfist að skipta sér af þessu eða hinu. Hann hefur ekki lögvarða hagsmuni segja þeir. Sú lögskýring er grundvallar della, Fólki er boðið að gera athugasemdir við athafnir stjórnvalda, deiliskipulag margt sem snertir náttúru landsins. Það hafa nefnilega allir lögvarða hagsmuni að lög séu haldin.

Jafnvel þessa brottfararsendingu stjórnvalda á fólki sem eru guðsbörn.

Það er alveg rétt hjá prestinum í Laugarneskirkju. Stjórnvöld hafa migið á barna sáttmála Hinna Sameinu Þjóða. Það var einu sinni prestur Sigurður Haukur Guðjónsson sem fór með morgunbænir í útvarpin og spjallaði margt sem var ef til vill viðkvæmt fyrir ráðamenn. Það var þaggað niður í honum. Ég ætla vona að það verið ekki tekið upp að þagga niður í Davíð.

(Innskot) einhverju sinni var ég á Þingvöllum á fyrilestri Guðna Ágústsonar, og náði á einn foringja Ásatrúarmanna og fór að tala við hann um þetta hof í Laugarnesi og spurði hvort Ásatrúarmenn mundu safna liði ef hörgið yrði tekið niður. Við skiptum okkur ekkert af því sagði hann. Það hafa verið einhverjar athafnir þar svona upp á punt. Mér finnst gaman að hafa Ásatrúarfólk í landinu, það puntar upp á mannlífið þeir elska náttúruna og sólarlagið.

Það sem er að gerast núna í sambandi flóttafólk og það að ætla að fara reka það í burtu, finnst mér alger óhæfa. Það mætti hald að stjórnvöld hafi einhverja óbeit á þessu fólki. Þó ég sé ekki kunnugur fortíð þess fólks og stjórnvöld hafi eitthvað upp á fólkið að klag, þá verður þau að upplýsa þær ástæður.

Fólk sem er á netmiðlum færir það fram sem málsástæður að fyrst eigi að sjá um fátæklinga innanlands. Það er gild skoðun, en er þá ekki hægt að gera hvortveggja.

 

Það hálfgerður gemlingsháttur að skýla sér bak við einhver paragröf í lögum að það verði að fara að lögum í þessu máli.

Rétt er benda meirihluta á að Alþingi Íslendinga ræður yfir 2 stoðum ríkisins, löggjafarvaldinu og framkvæmdavaldinu svo þetta er allt saman á bæjarhlaðinu hjá þeim og ótugarlegt að tala svona. Það er alltaf hægt að breyta lögum ef meirihlutin endurspeglar við horf alþingismanna sem vilja breyta.

En snúum okkur að kristnidómnum:

Það er misjafnt hvað fólk lærir í fermingarundirbúningnum. En alltaf seitlar eitthvað inn í hugu og sál fermingarbarna.

Ef fólk man ekki neit þá geta margir farið með hina klassísku ritningargreininn ,, það sem þér vilt að aðrir menn gjöri yður, það skulið þér og þeim gjör og svo kunna allir  faðirvorið. Svo veit fólk að prestarnir eiga að gera eitthvað einhverntíman en það gerist sjaldan. Hérna  í Gamla daga  var krisnin tögtekin undir vopnaskaki á Þingvöllum. það var einn maður sem úrskurðia það og hafð legið undir feldi í sólarhring. Heiðnir menn fengu að halda að ýmsum sporslum svo sem að borða hrossakjöt bera út börn og blóta á laun allt í laumi eins og sakttsvikin núna og Panamaskjölinn og einnig innistæður erlendis.

Sem sagt kristnin er undirstaða og okkar samfélags, basta, lög og reglur eiga að grundvallast á Kristnidómnum. Það er ekki flóki og þarf ekkert að vera að þvæla um það meir.

Einstaka stjórnmálamenn hafa reyn í þykjustunni að herma eftir Þorgeiri til að upphefja sig og lagst undir feld, en skriðið fljótt undan honum telja sig hafa fundið einhverja speki við þá athöfn. Ættli það hafi ekki verið einhver klækjastjórnmál, hvernig hægt er að snúa á skattinn og gefa ráð í þeim efnu, eða fléttur í kvótakerfinu?

Það er nú víst á valdi Páfans í Róm að innleiða bannfæringuna, svo það getur ekki orðið að því nú um sinn.

Vildi að Davíð léti staðar numið

Félagslega kjörnir forystumenn kjörnir af grasrót og heilbrigðisstarfsmenn orðnir auðlind

 

Íslenskan er alltaf í þróun og skárri væri það nú. Ekki líkar það öllum en við því er lítið að segja. Ef ekki væri þróun töluðum við enn fornaldarmál og það mundum við trauðla ( eins og Guðmundur Jósafatsson frá Austurhlíð myndi trúlega orða það) sætta okkur við.

Stundum er karpað um ný mannanöfn og er sérstök nefnd, sem ég held að sé starfandi enn, sem úrskurðar um þau mál. Eitt sinn var verið að karpa um orðið blær, sem er einkar fallegt og lærði ég að það þýddi andvari og þá mildur eða hlýr vindur.

Bæði orðin blær og andvari lærði ég að væru orð á húsdýrum, Stásslegir hrútar voru nefndir Blær, stundum voru ráðunautar á hrútasýningu að nota orði prúður til að dubba upp á textann. Mér fannst það alltaf að það passaði ekki þegar verið var að komast að fræðilegum eiginleikum sem hagfellt væri að framrækta. Prúður hrútur væri þá ekki mannýgur eða hvað? Þannig lýsir orði að hrúturinn sé á heildina fallegur og komi vel fyrir og er því auðvitað dýrt orð í umsögn um hrútinn en það lýsir samt ekki bakvöðva eða lærafyllingu. Orðið hefur lengst af verið kk. orð. Hann blærinn, ekki hún blærinn. Drengir voru nefndir Blær. Þarna er náttúrlega um að ræða að breyta kk. orði í kvk. og það snýr kannski fyrst og fremst að máltilfinngu þess, sem nemur en ekki málfræðireglum sem hægt er að stíga yfir.

Andvari er einkar fallegt orð og hljómfagurt sem oft var notað á hesta. Ekki hefur verið seilst eftir því nafni á börn.

Nú,nú. Næst að nýrri þróun málsins sem ég næ ekki almennilega yfir og það eru t.d. grasrótin og auðlind.

Farið er að tala um menn sem kosnir eru sem fulltrúar einhvers hóps að þeir séu kosnir af grasrótinni og þeir þurfi fara fara til grasrótarinnar til að þiggja ráð og heyra í sínum mönnum. Mér finnst þessi orðanotkun skringileg. Við vitum öll hvað grasrót þýðir. Það er t.d. efsta jarðlag gróins lands. Eru þá foringjar að lúta í gras þegar þeir fara til grasrótarinnar til að heyra í mönnum? Einu mennirnir sem ég hef heyrt að noti grasrótina  til að heyra í fólki eða hreyfingar þess, eru indjánar sem leggja hlustir sínar við jörð og heyra því hófadyn og þá geta þeir áttað sig á mannaferðum, og þá kemur fljótt í ljós jóreykur úr einhveri höfuðáttinni og þá er jafn gott að vera kominn á fætur.

Nú,nú. Næst er það orðið auðlind. Þingmaður í N-Vestur-Kjördæmi VG ,Bjarni Jónsson,  spurði heilbrigðisráðherra um skort á heilbrigðisstarfsfólk á landsbyggðinni. Heilbrigðisráherra gaf svar við því 5. apríl og sagði að heilbrigðisstarfsfólk væri ákveðin auðlind og væri þetta alþjóðlegt vandamál.Heimild:Gluggin.is

Getur fólk verið auðlind? Auðlind er skilgreind sem náttúruauðæfi og uppspretta auðs. Er þetta þá rétt orðalag?

Af hverju er ekki alveg eins notað orðalagið að leita til sinna flokksmanna um ráð og af hverju er ekki talað um að fólk sé eftirsótt eða verðmætt. Stundum komast orð í tísku og eru ofnotuð. Þessi tvö orð eru dæmi um það. Þau hafa fengið nýja merkingu en hafa ekki verið skilgreind nógu vel til að þau séu merkingarbær í því samhengi sem þau eru nú notuð. Ofnotkun þeirra ber vitni um að orðaforði sé fátæklegur og það er miður því okkar ástkæra tungumál hefur upp á svo margt að bjóða.

 

 

„Í raun einungis ein leið til að mynda meirihluta“

Bíbí í Berlín, Sjálfsævisaga Bjargeyjar Kristjánsdóttur frá Hofsós til Blönduóss

Upp í hendur mínar barst bók, mjög sérstök bók, skrifuð af fatlaðri konu, sem lifði með fötlun sinni. Hún var ekki beinlínis olnbogabarn en hún olnbogaði sig í gegnum lífið með sóma og gafst aldrei upp. Hún var sönn hetja.

Guðrún Valgerður Stefánsdóttir er prófessor í fötlunarfræðum við Menntavísindasvið Háskóla Íslands og hefur stundað rannsóknir í þeim fræðum. Hafa greinar eftir hana birst hér á landi og erlendis. Bókin er unnin með styrk frá Rannís í tengslum við verkefnið, Bíbí í Berlín. Fötlunarfræði og einsaga - ný akademisk nálgun. Samstarfsfólk Guðrúnar eru þau Sigurður G. Magnússon og Sólveig Ólafsdóttir. Heimild: á innanverðri kápu bókarinnar, þar sem getið er um tilurð bókarinnar.

Ég ætla að leyfa mér að fjalla svolítið um þessa merkilegu bók þar sem ég þekki sögusviðið og hef oft farið fram hjá búi Bíbíar og það var mjög fallegt.

Það kemur í ljós að Bíbí var bæði læs og skrifandi og hafði fært dagbók alla sína tíð sem rannsóknirnar tóku til og segir hún sjálf sögu sína í gegnum þessa akademísku rannsókn.

Bókin skiptist í þrjá hluta að mínu mati.

Fyrsti hluti er umfjöllun Guðrúnar Valgerðar sem segir hversdagssögu Bíbíar, skreytta með myndum allt afskaplega fallegt og vel gert.

Næsti hluti bókarinnar er Bíbí í Berlín - Sjálfsævisaga Bjargeyjar Kristjánsdóttur. Verkið greinist þar í 19 bækur sem eru í raun kaflaskipting með mörgum undir titlum, sem fjalla um fólk og atvik.

Bjargey skýrir fyrst frá uppruna sínu, heimili sínu og þorpinu á Hofsósi.  Hún er fædd árið 1927. Mannlífið er dæmigert eins og það var á þessum tíma. Það sem vekur athygli er hvað söguþráðurinn er rakinn skipulega og margt fólk kallað fram á blaðsíðurnar. Það helgast af því að dagbókin setur sína formfestu á bókina. Allur persónulegur stíll heldur sér og er mjög trúverðugur og ekkert er verið að reyna breyta neinu. Málfarið er hennar og ekki verið að breyta stafsetningu. Það venst að lesa bókina með þessari málfræði og er bara gott að lesa og vera ekki með neina fordóma, með að þarna og þarna eigi að vera ypsilon Þarna ekki ypsilon og svoleiðis atriði. Ekki fer ég í nein efnisleg atriði, en það kemur í ljós að allskonar órói er á heimilinu varðandi samskipti. Þar kemur faðirinn, karlinn við sögu sem var ekki góður við hana og gerði upp á á milli systkinana. Það gerði móðirin reyndar líka. Hann nafni minn bróðir Bíbíar var nú líka hrekkjóttur. Þegar þarna er komið er lesturinn orðinn einsleitur og kannski ekki mjög spennandi að lesa og var ég nærri kominn að því að gefa lesturinn upp á bátinn. Þetta voru miklar kvartanir, en þarna hefur Bíbí fundið til smæðar sinnar og áhrifaleysis, finnst mér. En eitthvað ýtti mér áfram með lesturinn.

Var ég þá allt í einu kominn austur í Vatnsdal í Húnavatnssýslu og þar finnst mér þriðji hluti bókarinnar hefjast og hýrnaði heldur yfir mér en þar er farið að nefna nöfn og staði sem standa mér ljóslifandi fyrir sjónum þó að sumt fólkið þekkti ég ekki mjög mikið. Hún flutti svo á Blönduós og bjó fyrst á Héraðshælinu. Anna Jóhannsdóttir á Hofi í Vatnsdal, var fyrsti herbergisfélagi Bjargeyjar.

Önnu og Bjargeyju lynti ágætlega og fannst Bíbí að hún hefði fullan rétt á að hafa Önnu hjá sér þegar hún var komin á Héraðshælið á Blönduósi, en það breyttist þegar fleira fólk fór að kynnast Önnu. Þarna fer lesning að skiptast í undirkafla með fyrirsögnum um nafngreint fólk og sagt frá því og samskiptum og deili á því. Þarna er margt fróðlegt sagt um menn og málefni og þekki ég þarna margt fólk.

Í kaflanum um Helgu Ólafsdóttur staldraði ég við og velti vöngum. Eftir að Bíbí er búin að lýsa ýmsu í þeim kafla, nefnir hún að nú sé Hnjúkahlíð í eyði og finnst henni það leiðinlegt og nefnir að maður að nafni Þorsteinn hafi fengið Hnjúkahlíð, hugðist hann sökkva í stóru ausuna, þessu orðalagi botna ég ekkert í og veit ekki hvað hún á við. ,,Ekki dugði jörðin honum  heldur þurfti hann að fá líka bithaga sem fólkið hér í þorpinu  notaði fyrir kindur. En svo hætti maðurinn skyndilega við allt saman. Mér var nú sagt ýmislegt um þetta. Fer Bíbí síðan ekkert lengra út í þetta.

Um þetta vil ég segja. Það er rétt að ég keypti jörðina Hnjúkahlíð. Jörðin var ekki með landamerkjum og óskilgreind hvar hún var. Skafti Kristófersson hóf ábúð á Hnjúkahlíð. Ég veit ekkert um það hvort hann tók hana á leigu eða keypti. En hann fer að byggja og rækta og er duglegur að því. Kóngur í ríki sínu. Jarðanefnd Austur-Húnavatnssýslu vakti athygli á því að engin landamerki væri um jörðina. Ég kaupi því Hnjúkahlíð fyrir ofan veg og var það þá orðið eignarland, en af því að það dugði ekki þeirri áhöfn sem ég var með á fráfarandi ábúðarjörð fékk ég land á erfðafestu sem lá fyrir neðan veg og var það vissulega notað af Blönduósingum en mér afhent það, með þessum hætti. Mér finnst einhvern vegin að verið sé að segja að ég hafi verið að taka þetta land si sona. Skafti var mjög duglegur og sagði hann mér að þegar hann hafi verið í uppskipun við höfnina þá hafi hann farið hjólandi í matartímanum og sett nokkra steina í hleðsluvegg  í íbúðarhúsi sem hann var að byggja en það var byggt úr holsteini.

Já. það er merkilegt hvað ég hætti skyndilega, Það kom ekki til af góðu. Jörðin hafði fengið 660 ærgilda búmark.En þegar fullvirðisrétti var lögfestur var jörðinni úthlutað 0 lítrun af mjólk. Það helgaðist af því að engin mjólkurframleiðsla hafði verið á jörðinni á viðmiðunarárunum. Það varð þá bara að taka því eins og það þróaðist og standa í lappirnar eins og Bíbi hefði gert. Það eru ekki alltaf jól hjá fólki sem á undir högga sækja. Það segir sagan okkur.

Endir

Framsókn farinn og kominn

Eru ekki allir álitsgjafar nú um stund? Mig langar að skýra frá sérstöku sjónarmiði sem var uppi eftir stríð. Þá flykktist fólkið á mölina og í þéttbýlið á höfuðborgarsvæðið. Framsóknarflokkurinn náði illa að eignast sómasamlegt fylgi á höfuðborgarsvæðinu. Einn og einn fulltrúi. 

En um leið og þjóðin var búin að koma sér fyrir í þéttbýlið þráði hún sveitina og streymdi þanga aftur til að eignast landskika og bústða.

Þessari ást er lýst mjög vel í bókinni 79 af stöðinni eftir Indriða G.Þorsteinsson, þegar leigubílstjórinn Ragnar Sigurðsson fer í sveitina Hann tekur bensín í Fornahvammi og bensíntitturinn spyr hvert hann sé að fara? Norður segir Ragnar. Þá spyr bensíntitturinn hvort hann sé ekki þreyttur? Þetta var um nótt. Svarið, engin maður er þreytur á heimleið.

Um það leiti sem ákveðið var að gera vendingu í sveitum með setningu búvörulaga nr.46 1985 sem skóp kvótan, sá Steingrímur Hermannsson að hann þyrfti að drýfa sig í þéttbýlið  til að efla fylgið í þéttbýli. Bóndi sem ég umgekkst á þessum tíma sagði mér að þetta væri dauði og djöfull fyrir sveitirnar en Framsók ætlaði að setja kvóta á og fara svo að daðra við fólk á mölinni. Fylgið mundi hrynja. Denni yfirgaf föðurleifð sína Strandasýslu og Norðurland Vestra og fór á Suðurnes sagði að flokkurinn mætti tapa 2 þingmönnum í dreifbýli, á móti að vinna 1 í þéttbýli

Eftir að þessi ákvörðun var komin, var ég á fundi sem Steingrímur hélt á Sögu þar sem hann gerði grein fyrir þessari ákvörðun og þeirri þróun sem þyrfti að eiga sér stað. Þetta var almennur stjórnmálafundur. Gunnar Guðbjartsson bóndi og formaður  Stéttarsambands bænda á Hjarðarfelli var til búin í viðspyrnu og útskýrði hvað  afleiðingar þetta gæti haft á bændastéttina en stefnunni var ekki breytt.

Nú elskar Framsókn fólk í bæ og borg og rífur sig upp í fylgi því nú voru réttu aðstæðurnar.

Ég þarf  segja frá smá atviki sem sýnir hörkuna í bændakerfinu ef einhverju sem átti að breyta og ekki var gefið grænt ljós á og til hvers var gripið sem stendur nú í bók sem mér er ekki tiltæk við þessi skrif og er ekkert kjaftæði í mér, og ætlaði ég að skrifa þetta eftir minni en það er ótraust þannig að ég hætti bara núna og hef framhald á morgun í kommentakerfinu. Það er betra en að vera tekinn niður fyrir lýgi.Fæ bókina á morgun.

Framsókn til í borgarstjórastólinn