Stríðsherrar gróðafyrirtækjanna legga það á sig að samkomulag sem komið var á verði rofið til að reyna sundra verkalýðshreyinguni og von eftir stjórnarslitum.

Eftir fréttum var komið samkomulag á, um launaliðin. Skyndilega er allt að breytast og nú á að sauma að láglaunastéttum, eða hvað?

Þeim verður nú tæplega kápan úr því klæðinu. Margt er að gerast í einu sem ekki er hægt að festa hönd á og Eflingarfólk ekki neitt að skjálfa á beinunum, þar standa allir uppréttir.

Boða til atkvæðagreiðslu um verkfallsaðgerðir

Athugasemdir

[Ásgrímur Hartmannsson, 1.3.2024 kl. 14:32]

Ég get ekki betur séð en allir séu búnir að mála sig gjörsamlega út í horn.

Ríkið veldur verðbólgu.
Ríkið herðir að láglaunafólki og stefnir á að gera millistéttina að öreigum.
Ríkið er að stunda landrán.

Og það er ætlast til að atvinnurekendur borgi fyrir allt saman.

Það þarf að fara að herja á ríkið.

[Þorsteinn H. Gunnarsson, 1.3.2024 kl. 22:45]

Sko hvað er verðbólga? fyrir mér er verðbólga átök eða tog milli þeirra sem hafa einhver umsvif, atvinnurekstur.  Atvinnurekstur þarf vinnu sem hann verður að kaupa af fólki. Því vill sá sem stundar umsvif, fá vinnuaflið sem ódýrast. Þá myndast togið. Ef kaup hækkar er hætta á að gróðinn minnki, en ef þarf að greiðahærra kaup  þá þarf sá sem kaupir vöru og þjónustu að fá hærra kaup, launþegin getur enga björg sér veitt, en sá sem stundar umsvif getur velt áætlaðri hækkun út í verðlag og hækkað vöru og þjónustu, veskú. Soldið snýst máli um þetta. Þá myndast tog og átök, svipað og sinueldur, sem þarf að slökkva. Seðlabankinn reynir það með sínum vertólum. En hver á hagnaðinn sem umsvifum skapa. Það hangir svolítið í lausu lofti, óskilgreint. KRON gamla og samvinnumenn vildu að hluti gróðans yrði eftir á vettvangi viðskipta, eftir að reikningar voru upp gerðir. KRON gamla lét viðskiptamenn sína fá arðmiða þegar viðskipti áttu sér stað og safnaði viðskiptamaðurinn þeim sama og gat fengið greiddan arð ef gróði var á viðskiptunum í hlutfalli við verslunarþáttöku. Sumstaðar tóku samvinnufyrir tæki þátt í að koma atvinnustarfsemi á koppinn ef vel gekk á rekstrarreikningi og færði gróðan í nærumhverfið. Nú er sá háttur og hugsun orðin ríkjandi að þeysa með gróðann í eitthvert skjól og sá sem stundar viðskipti vill sitja að honum einn án truflunar frá lýðnum.             Að lokum: Vinnan kostar peninga, um þetta allt þarf að vera í samkomulag, sérstaklega um skiptingu gróðans. Þokkalegur gróði á að gera það að verkum að fyrirtækið dafni og lifi sómalífi, en fari ekki á hausinn, sem er þjóðarböl á Íslandi.