Þorsteinn H. Gunnarsson

Engin er fullvalda nema eiga hlunnindabréf og hafa í sig og á.

Stundum fyrir kosningar vilja frambjóðendur fara að gefa almenningi einhvern hlut í banka að spítala. Þetta er göfugt hlutverk. Málið er að fólk telur sig eiga þetta í gegn um þjóðfélagsaðildina.

Lengi er búið að deila um kvótamálin og gengur á ýmsu.

Framsalið á kvóta var nokkuð glannalegt á sínum tíma og var það talið að það væri hugsanlega að festast í sessi. Sú aðgerð að leyfa framsal var fyrst og fremst hugsuð til að hagræða og slappar útgerðir gætu selt frá sér kvóta til að komast út úr einhveri skuldakrísu.

Þess vegna eru bankar alltaf á móti að gera kvótan að alþýðueign og fara æpa og góla og bíta í skjaldarrendurnar, vissulega eru þetta stjórnarskrávarinn réttidi, en einhvern tíman þarf að höggva á þennan hnút og þá er hægt að segja við bankan að þeir hefðu átta að gera sér grein fyrir þessu, því 1.gr. laga um stjórnun fiskveiða er eignarréttarákvæðið og þá er nógu sterkt til að hrynda hugmyndum bankann frá sér. Betur má ef duga skal. Færa þetta í hendur fólksins.

Skrifari sendi einum háskóla sem var að rannsaka útfærslur og framkomnar hugmyndir um úrræði í kvótamálum og tók þessi hlunnninda bréf með í rannsókninni og leyst vel á þangað til einhver fór að hvísla að þau væru svo flókin. Ekki flóknar en að leggja á skatta eða semja kjörskrá, allt gert í tölvum. þannig að þessu er vísað út af borðinu.

Sko þetta er hugmynd og skrifari hefur velt þessu nokkuð fyrir sér. Hugmyndin er konin ofan af Laxárdal í Þingeyjarsýslu frá samvinnumönnum þar, sem áttu viðskipti við Danskan og breskan sauðakaupmenn, þá Louis Zöllner og Johan Coghill. Bændurnir þurftu að reysa sér hús fyrir sauðasöluna og fannst betra að nefna bréfin hlunnindabréf frekar en hlutabréf.

Guðbjartur Hannesson skólastjóri og alþingismaður sagði mér að alltaf þegar einhver nefnd væi að komast að niðurstöðu um þessi mál færu bankarnir að góla og þá væri allt básiða af.

Nú við stefnuræðu forsætætisráðhera sá ég að upp var komin málverk af Guðbjarti heitnum. Það var gott.

Sumir vilja setja inn í stjórnarskrána ákvæð um auðlindir til a að gera sess auðlindarainnar varanlegri, svo ekki sé hægt að toga þetta út og suður, lögfræðilega, t.d að segja að þjóðin geti ekki átt neitt sem er nú blaður að mínu mati.

Flestir landsmenn sem eru komnir yfir fermingu vita hvað hlunnindi eru. Það eru verðmæti sem fylgja sjó, vötnum og landi og næst kemur, loftið sem við öndum að okkur. Þannig að það er eins gott að fara gera eitthvað í þessum málum.

Skrifari hugsaði og samdi skjal að skipta sjávarauðlindina niður á landsmenn. þá væri ekki hægt að véfengja það að þjóðin ætti fiskinn í sjónum en ekki stórútgerðir. Hlunnindabréf gætu vel dugað við handfæraveiðar og til viðurkenningar á nytjum innan landhelgi sjávarjarða sem þær hafa haft frá landnámi, en voru svo skyndilega sviftar þessum nyjun bótalaust. með frekju ríkivalds og þeirra pótentáta sem þá ríktu.

Þessi hlunnindabréf voru borinn inn á miðstjórnarfund Alþýðubandlagsins, vöfð með íslenska fánanum.