Uppblásnar hliðarmottur

Sumir eru á móti því að taka blóð yfir höfuð úr hryssum. Bændur eru að drýgja litlartekjur með því að taka þátt í þessari atvinnustarfsemi.

Myndbandið varpaði ekki fallegri mynd á starfsemina og umhverfið mætti vera betra svo sannarlega. Ekki stendur þessi rekstur undir því að kosta tamningu á hrossin. En hægt  væri að fá sér sprautukönnu og mála tökuklefana einu sinni á ári. Tilraun þarf að gera með uppblásnar hliðarmottur á hverri hlið tökubássins og væru þær blásnar upp þannig að þær skorðuðu hyssurna hæfilega af, þannig að þær gætu ekki skaðað sig né þá, sem vinna við verkið.

Spurning hvort motturnar sem notaðar eru í lausagöngufjósum væru nothæfar.

Að lokum þarf að gefa gaum að umhirðu og næringarástandi hryssanna. Þetta er mikið álag á dýrin að taka allt þetta blóð úr þeim og getur það vissulega orkað tvímælis. Vetrarfóður þarf að vera yfir meðallagi eftir þessa áraun dýrsins. Svo væri útlátalítið að hafa umgengni góða eins og kostur er, moka bása og nota möl í alla aðkomu á vinnusvæðinu og götur inn í básinn. Fara varlega í beitingu hunda, umfram nauðsyn. Ef bændur gætu þróða þetta svona einhvern vegin til betri vegar, mundi starfsemin verða fyrri minni gagnrýni og allt léttbærara.

Engan veginn ásættanleg meðferð

Hagvaxtarauki-verbólga-dýrtíð.

Nú þarf að vanda sig þegar farið er að nota þessi orð. Hagvaxtarauki, er væntanlega aukning á framleiðslu atvinnuveganna. Það er að segja meira er framleitt sem er hægt að selja. Þetta kannast atvinnurekendur ekki við og seðlabankastjóri ekki heldur.

Þetta þarf að komast á hreint og ætti að vera auðvelt að komast að því.

Þá er það verbólgan og dýrtíðin hvað er það? Í mínum huga skapast verðbólga þegar verðlag hækkar og launþeginn verður óánægður með sína stöðu og vill samsvarandi hækkun. Sem sagt átök milli vinnuaflsins og eigenda fjármagnsins og framleiðslutækjana, hver á að fá hvað.

Á Hvanneyri var það kennt með bók Ólafs Björnssonar Þjóðarbúskapur Íslendinga að dýrtíð skapaðist vegna vöruskort, sem sagt vöruverð hækkaði vegn vöruskorts. Ekki er gott að blanda þessu saman og tala um verðbólgu í öðru tilfellinu en dýrtíð í hinu orðinu. Stundum geta ýmis svona orð verið notuð í áróðursskini.

Gott dæmi eru uppbætur á innlegga bænda sem oft var leitast við að borga þegar búið avar að selja allt kjöt og kjötreikningurinn var komin með allar tekjur af kjötin og hægt var að gera fullnaðaruppgjör.

Bændur áttu rétt á ákveðnu verði til að ná viðmiðunarstéttunum í kaup, verið var skráð á hvert kjöt-kg í verðlagsgrundvelli. Síðasta greiðslan var gjarnan notð orði uppbætur. Það var villandi því það var ekkert greitt meira en skilt var. Lokatölur mætti það heita. Uppbætur var eins og það væri verið að greiða eitthvað meira- bónus eða eitthvað slíkt. Það var tilhlökkun hjá bændu að fá uppbótina, eins er það með verkalýðinn að tilhlökkun er hjá launamönnum að fá eitthvað af hagvaxtaraukanum, en áhöld virðast vera hvort hann sé til staðar.

Ef hægir á hraða aðfangakeðjunnar gæti orði dýrtíð og hvað á þá að gera. Það verða hagspekingar að upplýsa.

Bændur geta aldrei gefið meira hey en þeir afla, svoleiðis er það Nú hækkar áburðurinn í vor. Helst má ekki tala um það.

 

Ásgeir líkti hækkun launa við öfugmælavísur

Rjúpnaveiðimenn safna punktum

Þarna fór betur en áhorfðist og er þetta mikill sæmdarhundur sem varð var við kindina og rjúpnaveiðimaðurinn eftirtekktar samur.Það er svo sem ekkert óeðlilegt að í stóru landi eins og við byggjum miðað við mannfjölda og byggðin alltaf að grisjast finnist óskilafé. Það er nú atriði sem huga þarf að, að gæta fjárins eins vel og kostur er. Þarna hefur einfaldlega skafið yfir ána, hún hefur getað hreyft sig haft vatn kannski og örlitla mosaþúfu að naga.

Í Þjóðólfi blaði sem gefið var út hér fyrr á árum er mjög góð grein eftir Erlend Pálmason (1820-1888) dennebrogsmann frá Tungunesi í Svínavatnshreppi, en þar er elsta búnaðarfélagi landsins. Greinin er um vetrarbeit roskins fjár og vörslu. Greinin er mjög góð og í raun fræðigrein um hvernig halda á og umgangast skal sauðfé á þessum árstíma og beita því og nýta landið sem best. Má segja að þessi grein hafi farið hulduhöfði á vettvangi búfræðinnar, sennilega vegna þess að vetrarbeit hefur þótt púkó eftir að tæknin hóf innreið sína í landbúnaðinn.

Alltaf var hlustað á veðurfregnir frá hreppaskilum kringum 12. okt og fram að jólum varðandi útiveru fjárins á mínum unglingsárum. Féið var oftast hýst, þó gat því verið sleppt í einmunatíð. Smalinn var skammaður ef eitthvað vantaði. Meiri rækt var lögð við að hlusta á veðurfregnir þegar veðrakerfi voru á sveimi við landið.

Það er fóðursparnaður við að hýsa fé á haustinn og geta hleypt því út þurru og rösku.

Allt er þetta lagt á aðra bók núna sauðfé fennti  í hrönnum  hér um árið og Bjargráðasjóður er látinn punga út stórum bótum vegna fjárskaða. Jafnvel fjöldi hrossa fennti. Að vísu var þá um aftakaveður ræða og bændur liðfáir að ná þeim saman og reka til réttar á býlum sínum. Ef til vill hafa þeir ekki vitað hvar hrossin gengju eða ekki haft trausta réttaraðstöðu.

Engin veit hvort bændur hlusta á veðurfregnir almennt en nú er mun léttara að ná þeim fréttum en áður var.  Ef menn misstu af veðurfregnum urðu þeir ómögulegir, hér áður fyrr.

Bændum mörgum finnst gott að vita af rjúpnaskyttur á fer á þessum árstíma og spyrja gjarnan ,, sástu nokkuð. Vonandi helst þessi samvinna frekar en að kenna skotveiðimönnum um dráp á búpeningi án stafestrar vitneskju um hvort þau séu skotin eða sjálfdauð.

Á útmánuðum háttar bóndi beitinni öðruvísi. Fé sækir gróður sem er að koma undan snjó og klaka. Smalinn þarf að fara langan veg til að komast í kring um féið. Hann gat farið marga km og lagði af stað í ljósaskiptunum og oft var hann orðin blautur í lappirnar. Það bjargaði að vera í lopasokkum, þá varð þeim sjaldan kalt.

Fundu lifandi kind grafna í fönn

Hrunið

Svo fór hún í gegn um hrunið án þessa að fara skjæla og gefast upp. Og fyrir þá sem ef til vill þeysa fram og æpa lcave, þá átti Landsbankinn að mestu fyrir þeim reikningi.

Jóhanna hlaut brautryðjendaverðlaunin