Höndin á Jóni Austmanni fannst á Blöndugili

Ferðlag Reynisstaðabræðra er væntanleg þekktasta ferð á hálendinu, en þeir voru sendir til fjárkaupa yfir í Biskupstungur. Urðu þeir úti á Kili. Þeir tóku ekki mark á byggðamönnum og aðvörunum þeirra,en drifu sig í dauðan Þetta er löng saga og verður ekki frekar rifjuð upp hér. Hér gilti gamla máltækið,, eigi verður feigum forðað, né ófeigum í hel komið.

Höndin af Jóni Aystmanni fannst á Blöndugili en hann hafði haldið áfram og hefur sennilega ætlað að freista þess að komast niður í Blöndudal og fá hjálp. Oft hefur verið spjallað um þetta í göngum á Auðkúluheið og margir verið hissa á þessu. Mig minnir að hestur Jóns hafi fundist með sundurskorinn reiðtygi og hesturinn skorinn á háls. En höndin? Allar líkur eru á því að tófan hafi komið höndinni á þann stað sem hún fannst á.

Þrír sveitungar mínir fóru á rjúpnaveiðar framm á heiðina eitt sinn í denn og urðu að yfirgefa jeppann út í Seiðisá. Þeir gengu niður og komust seint um nótt niður að Eldjárnsstöðum þar sem þeir áttu ætt og uppruna. Það var vel tekið á móti þeim þar. En þeir voru við það að gefast upp.

Ég hef trú á pólverjanum. Hann virðist vita í hvað hann er að leggja. Engin veit svo sem sína æfi fyrr enn öll er, segir annað máltæki.

Í tjaldferð á hálendinu í óveðrinu

Á að loka fjallvegum eða missa vald á aðstæðum?

Hér áður fyrr var Vegagerðin nokkrum sinnum að auglýsa að Holtavörðuheið væri ófær. Oft var það að menn tóku ekkert mark á þessu og  brutust yfir, stundu við illan leik. Það þótti hraustleikamerki. En þá voru allir með skóflu og spotta og oft með keðjur í skottinu. Oft var það þannig í pottin búið, að skyggni virtist gott yfir heiðina spáin ekki sem verst. 

Auðvitað var vegargerðarmönnum illa við að bílar væru skildir eftir í köntunum og væru fyrir þegar Holtavörðuheiðarjarlinn, Gunnar í Hrútatungu,kom að moka.

Nú er að festast í sessi að hættulegum fjallvegum og leiðum er lokað með slá. Kemur það einkum til vegna þess að óvanir útlendingar eru að ferðast við aðstæður sem þeir kunna ekkert á og ráða ekki við þær, rangla ef til vill frá bílnum eða innfæddir á blankskóm og þá er dauðinn vís.

Lokanir er nauðsynleg ráðsöfun til að yfirvöld hafi fullt vald á aðsæðum og getir ráðið við það verkefni að stjórna umferðinni.

Almennt eru menna að verða fylgjandi þessu held ég, nema þá í einstaka tilfellum að menn á stórum jeppum finnst sér misboðið.

 

Snarpar hviður og mögulegar vegalokanir

Atlandshafið að breytast í djúplægðabæli og hæð yfir Grænlandshafi til í smá dans

Við þekkjum það að lægðir sem koma upp að landinu sleikja Reykjanesskaga og eru ekkert ógurlega djúpar. Fara svo með suðurströndinni, kíkja stundum inn á hálendið fara svo austur fyrir land og deyja þar eða minnka kraftinn.

Nú virðist þetta að vera breytast. Lægðirnar grafa sig niður á miðju Atlandshafi dýpka hratt og hreyfa sig meir að Bretlandseyjum í fyrstu. Igildi, fellibyls fara þar á land. Afgangurinn klofnar frá aðallægðinni og heldur norður á bóginn og hittir þar kunningja sinn kyrrstaða hæð fyrir norðan land sem bíður þar eins og þýskur kafbátur til að gera usla. Lægðin er þá komin austur fyrir land og saman vinna þessi tvö veðrakerfi að gera landsmönnum lífið leitt.

Þetta er munstur sem mér finnst hafa verið að festa sig í sessi. Af hverju hef ég ekki kunnáttu til að segja um? Grunar þó að á Atlandshafi sé mikið af hlýju lofti sem er gott fóður fyrir lægðir að dafna í og Grænlandsjökull enn á sínum stað og leggur til kuldan úr norðri.

Nú verða menn að fara að vara sig bæði í dreifbýli og þéttbýli og þá er það aðalega búsmali og gömul hús sem eru orðin léleg sem eru í hættu. Saumur á þökum orðin laus. Sperruendar fúnir svo þök sviptast af í heilu lagi og mannskapurinn fýkur og er orðin láréttu á snöggu augabragði. Í þéttbýli eru náttúrlega allir lausamunir sem þarf að fest sérstakleg á byggingasvæðum og leggja bílum ekki þétt og svo auðvita allur báta og skipaflotinn í uppnámi.

Menn kunna þetta svo sem en allur er varinn góður og menn hlaupa ekki að verkefnunum þegar allt er komið í óefni.

Óvissustigi almannavarna lýst yfir

Halldór Laxnes og Hildur Guðna

Fólk hefur verið að bera Nóbelsverðlaun  Halldórs saman við Óskarðsverðlaun Hildar Guðnadóttur að mikilvægi fyrir þjóðina.

Það má segja að á þessu tvennu er nokkur munur að mínu mati. Halldór kom með Gullfossi heim og hélt ræðu m.a. um ömmu sína og upp úr hverskonar jarðvega hann væri vaxin.

Þá var þjóðin ekki alveg viss að hún væri mjög góð.

Nú hinsvegar er þjóðin alveg handviss að mínu mati um að hún sé góð. Meir að segja mjög góð. Allt að því montin. Enda búið að vera segja henni það í langan tíma. Dagskrá útvarpsins er full í tíma og ótíma af tónlist. Rétt si svona flutt talað mál inn á milli. Áður fyrr var tónlist flutt í afmörkuðum þáttum. Lög ungafólksins. Óskalög sjúklinga og Óskalög sjómanna með kveðjur frá Jóni og Gunnu. Það gefur á bátinn við Grænland og svoleiðis lög. Svo auðvitað sinfóníutónleikar sem engin skildi nema Vínarvalsana, en þá var dansað. Nú orði dansar gamla fólkið um miðjan dag.

Í tíð Halldórs var hver maður með bók á náttborðinu sínu. Nú segja mælingar að lesskilningur sé heldur bágur og ekki eins mikið fjallað um bókina. Minna talað um bækur fyrir jólin.

Með ömmuna er heldur fastara undir fæti hjá Hildi, því amman er þjóðfrægur vísindamaður og prófessor Margrét Guðnadóttir og rannsakið litlar veirur og bakteríur, sem gerður búsmala bænda skráveifu, en þær sjást ekki nema í smásjá.

Amma Halldórs býr afur á móti í þjóðarminningunni að prjóna sokka út um allt land.

Haaaaaaaaaaaa, handaupplyfting.

Svo veit þjóin litið um kæki eða tiktúrur Hildar ef slíkt er þá yfir höfuð fyrir hendi.

En auðvitað eru þau bæði jafn dýrmæt lítilli  þjóð norður í Dumbshafi, sem engin skilur að geti verið til með texta og lagi. Svo étur þjóðin allan matarforðan upp á sérstökum samkomum á Þorranum. Forði sem dugði langt fram á útmánuði.

Hildur velkomin á Bessastaði

Margskonar hlaup, höfrungahlaup og pokahlaup t.d..

Til er markskonar, hlaup spretthlaup grindahlaup boðhlaup höfrungahlaup og pokahlaup og vafalaust fleiri tegundir.

Mikið er talað um höfrungahlaup meðal ráðamann nú um stundir og það gert að einhverskonar samnefnara fyrir auknum launahækkunum ef slík hlaup ætti sér stað.

Höfrungahlaup er þannig að reynt er að hlaupa yfir röð af fólki sem er bogið í baki og stokkið klofvega yfir það. Svo gengur runan og halarófan áfram og hver stekkur yfir annan, svo hlaupið tekur tæplega enda og í hagkerfinu verða eintómar launahækkanir.

Betra væri að viðhafa pokahlaup, það gæti dregið úr launahækkunum  hugsanlega. Stjórnmálafólk setur báða fætur í strigapoka eða seglpoka og hleypur svoleiðis, með því að stökkva eins og kengúra. Bæði þessi hlaup voru tíðkuð þegar bloggari var í göngum  fyrir 60 árum. Keppenda skalinn var breiður frá 14 ára- 70 ára. Þetta var gert til skemmtunar og ná úr sér styrðleikanum eftir að vera á hestbaki allan daginn. Stjórnmálafólk gæti notað þetta til að halda jafnvægi.

Spretthlaup var notað hér áður fyrr, fyrir hrun til að  kaupa banka. Sá sem var fljótastur upp í fjármálaráðuneyti  vann.

Boðhlaup gætu bændur t.d. notað við að koma sínum málum fram. Þá væri fyrst samþykkt einróma tillaga sem gæti hljóðað einhvern veginn svona: Aðalfundur búnaðarfélags X-hrepps harmar víxlhækkanir verðlag og telur verð á áburði orðinn allt og hátt og óviðráðanlegt fyrir nýliða. Síðan væri þessi tillaga borinn upp á aðalfundi búnaðarsambandsins og fulltrúarnir færu með hana þangað og afhentu hana. Til sannindismerki um afhendingu væri notaður hrossleggur og kerfið færi með þetta  til Búnaðarþings sem ályktaði um málið og sendi þetta inn í landbúnaðrráðuneyti og þar væri engin til að taka við því, vegna þess að allir væru hættir að vinna þar og skrifstofur læstar. Þá gengju leggirnir til baka og ekkert gerðis og engin sigurvegari.

Grindahlaup væri hægt að nota fyrir stjórnmálaflokka á fundarferð til að stökkva yfir þéttbýlisstaði til að þurfa ekki að mæta í pontu og halda ræður og fá svo á sig vammir og skammir frá vanþakklátu fólki sem færi ekki snjómokstur o.þ.h.

Grindahlaup gætu sjómenn notað til að príla aftur á bátaþilfar og reyna að ná brottkasti inn í skipið. Þetta hlaup væri einungis notða á netaveiðum.

Gönuhlaup væri það kallað þegar álitsgjafar væru að fjalla um að allt færi á hliðina ef launþegar fengju eðlilegan arð af vinnuframlagi sínu.

Allt búið.

„Vissulega mjög persónuleg barátta“

Tifandi tímasprengjur?

Nú um nokkurt tímabil hafa húseigendur og byggingarverktakar, tekið upp þann móð að klæða hús að utan.

Uppi voru þeir tímar að menn héldu að steinsteypan væri ódrepandi og stæðist íslenskt veðurfar öll áhlaup árstíðanna á steypuna, hiti sól og þensla, regn, frost og vindur og íslensk hús byggð úr steinsteypu væru eilíf.

Á sínum tíma fór að bera á alkalísskemmdum í Breiðholti í Reykjavík og komu fram skýringar á því að steypan væri ekki nógu góð og þar fóru menn að klæða hús í grið og erg því steypan morknaði. Það er alveg ótrúlegt hvað steinsteypan og múrinn geta látið undan tímanstönn og veltur á því auðvitað hversu vandað hefur verið til verks en þekking manna hefur vaxið við gerð steinsteypu. Þá hefur ónóg þekking á málningu valdið húseigendum tjóni. Má þar nefna dekamálningu sem þakti vel og myndaði kápu utan á veggjum, en hleypti raka ekki út svo veggurinn andaði ekki.

Á Vesturlandsvegi við Leirá er steypt akbraut sem stendur sig fyrnavel. Svo eru til dæmi, þar sem áreyramöl hefur staðið sig vel og hef ég dæmi um það úr mínu umhverfi.

Nú verð ég að segja að um þau mál sem reifuð eru í fréttinni þekki ég ekki svo gjörla enda er þarna um að ræða klæðningu af annari tegund, en hér er til umfjöllunar.

Þessar vangaveltur mínar hér snúa fyrst og fremst að festingunum með múrboltum í útvegg húsa.

Nú, nú, komum þá að því sem fyrirsögnin vísar til. Þessar stóru klæðningar þekja mikil svæði á húsum og taka veður á sig alla tíð og eru meir og minna á hreyfingu og þá reynir á múrboltana. Smátt og smátt jagast múrboltarnir í sætum sínu vegna hreyfingar og smátt og smátt minnkar haldið, því allt sætið verður rýmra eftir aldri og hreyfingunni sem boltinn hefur mátt þola og að lokum má búast að múrboltinn sé laus og hætti að gegna hlutverki sínu og þessir stóru flekar vera haldlausir og gætu sunkað niður og af húsinum.

Nú er ég ekki að vísa í neinar rannsóknir og veit ekki hvort þær hafa verið gerðar. Byggi ég þetta aðeins á minni reynslu við að umgangast hús, byggð úr steinsteypu um langan tíma. Vinnu með múrboltum við að fest hluti með múrboltum, ásamt lítils háttar námi í grein sem hét Byggingarfræði og var kennt á Hvanneyri.

Vinsæl utanhússklæðning dæmd gölluð