Fulltrúalýðræði sveitarfélaga

Það er tómt mál og gagnslítið að tala um sameiningu sveitarfélaga, þegar fulltrúalýðræðið innan sveitarfélaga er í miklum ólestri.

Veikburða og handónýt regla er í gildi varandi fulltrúakjör á sveitarstjórnarstiginu. Í sveitarstjórnarlögum nr. 45 1998 er kveðið á um fjölda sveitarstjórnarmanna miðað við íbúatölu:

12. gr. Fjöldi fulltrúa í sveitarstjórn.
Í sveitarstjórn skal fjöldi sveitarstjórnarmanna standa á oddatölu og vera innan þeirra marka sem hér greinir:
   a. þar sem íbúar eru innan við 200 3–5 aðalmenn,
   b. þar sem íbúar eru 200–999 5–7 aðalmenn,
   c. þar sem íbúar eru 1.000–9.999 7–11 aðalmenn,
   d. þar sem íbúar eru 10.000–49.999 11–15 aðalmenn,
   e. þar sem íbúar eru 50.000 eða fleiri 15–27 aðalmenn.

Svo dæmið sé tekið: Hafnarfjörður hefur 11 sveitarstjórnarmenn en þar eru íbúar  nú 26. þús. Húnavatnshreppur er með 7 sveitarstjórnarmenn, þar eru íbúar 425

Í Reykjavík er 120 þúsund mann byggð þar eru 15 sveitarstjórnarfulltrúar.

Meginreglan í fulltrúalýðræði er að í félagi þarf einhvern lágmarksfjölda félagsmanna til að koma að manni t.d á aðalfund eða ársþing o.s.frv. Eftir því sem ofar kemur í valdapýramídann þarf meira fylgi. Þannig er þetta í okkar félagskerfi ( launþegafélög, stjórnmálafélög, samvinnufélög og búnaðarfélög ), svo dæmi sé tekið.

Meira fylgi þarf og á að vera til að koma alþingismanni á Alþingi, en sveitarstjórnarmanni í sveitarstjórn/borgarstjórn.Ég held að flestir hljóti að vera þessu sammála að þannig virkar fulltrúalýðræðið.

Sveitarfélagið Reykjavík er með u.þ.b. samtals  87514 kjósendur og hlutu Reykvíkingar 22 alþingismenn við síðustu Alþingiskosningar. Á bak við hvern þingmann voru þá 3978 kjósendur.

Miðað við sama kjósendafjöldi nú við borgarstjórnarkosningarnar og 15 borgarfulltrúa, þá verða 5834 kjósendur á bak við hvern borgarfulltrúa í Reykjavík. 

Hér er fulltrúalýðræðinu snúið á hvolf og fulltrúalýðræðisreglan virt að vettugi.

Efling sveitarstjórnarstigsins rædd