Þær voru nú oft orðnar þunnar á síðunum hryssurnar hér áður fyrr í sveitum með stóra stóðflota

Það eru alltaf að koma svona mál upp sem engin sóm er af. Það þarf að bregðast skjótt við og af einurð en auðvitað verður stjórnvaldið að gæta þess að málið ónýtist ekki vegna fljótfærni. Oftast eru þessi mál viðkvæm, Því menn vita upp á sig skömmina. Stundum geta ástæður helgast af óreglu og slufsi. Það eru margir póstar sem orsaka að mál birtast almenningi með þeim hætti sem raun er á og fjallað um þegar komið er í óefni. Gæti verið reynsluleysi eða þekkingarskortur á dýrahaldi og á þeim punkti þjóta dýravinir af stað og krefjast úrbóta, sem er gott, en ef háreysti verða of mikil þá á dýraeigandin erfitt uppdráttar og verður niðurlútur og umkomulaus.

Nú er búið að drag úr og jafnvel leggja niður gamla forðagæslukerfið þar sem forðgæslumenn hreppsins kosnir af sveitarstjórn vegna þess traust sem þeir nutu um góða meðferð á dýrum. Nú fer bóndin í tölvuna og er forðagæslumaður hjá sjálfum sér sem er nú ekki nógu gott að vera beggja meginn við borðið og sendir niðustöðu til Bændasamtaka Íslands og þá er öll bændastéttim komin í skotlínuna að sumra mati.

Hér áður fyrr fóru forðagæslumenn með niðurstöður sínar á skrifstofu Búnaðarsambands í viðkomandi héraði þar sem rýnt var í það hvernig hver og einn bóndi stæði. Ef forðagæslumennirnir voru ekki búnir að reikna út fóður þörf og meta heyafla og reikna í fóðureiningar og athuga hvort vantaði fóður, þá gengu ráðunautarnir í verkið og kláruðu það. Ef mikið vantaði upp á þá þurfti að brúa það bil með heykaupum eða vera tryggt að viðkomandi hefði efnahag til að kaupa fóðurbætir. Ef einhver stóð svo illað að það þyrfti frekari aðgæslu, var hnippt í hreppsnefndina með óformlegum hætti og eitthvað gert í málin ef talið væri að það þyrfti og bilið væri of stórt.

Eftirlit á útigangspeningi og þá hrossum sérstaklega hefur verið svona upp og ofan, en fjárbeitarbúskpur var aflagður fyrir margt löngu, þó  margir bændur beiti fé sín  frá veturnóttum og fram að fengitíð, þá var oft sem bændur vörðust með því að gefa síld og síldarafskurð. Þannig hélt búsmalinn holdum á góðu landi og hross til áramóta en þá var farið að huga að því að taka folöld inn svo þau gengju ekki of nærri hryssunum. Bændur svona í seinni tíð vissu alltaf hvernig ástand hrossa var að mínu mati og reynslu.

Hér áður fyrr voru fylfullar hryssur á útmánuðum orðnar nokkuð þunnar á síðunum og hægt að telja rifbeinin á þeim, var þá reynt að mingra einhverju í þær og einstaka trypp gat lagst útaf við þúfu og var þá sagt að það hafi dáið úr máttleysisveikinni.

Mér hefur fundist að erfiðara sé að haf góða reglu á hrossum í þéttbýli og þar sem hrosseigendur hafa ekki örugga hagabeit. Svo eru hross að koma og fara úr hesthúsum í tamningu og eitthvað og eitthvað. En hver reynir að passa annan í hesthúsasamfélögum og það er gott, þó hnýsnin megi ekki verða yfirþyrmandi og kosti vinaslit.

Hefja frumkvæðisúttekt á eftirliti MAST