Björk er dáfögur kona.

Björk Guðmundsdóttir er dáfögur kona, en ég held að henni yrði kalt á Íslandi í þessum fatnaði, en það er einmitt tilgangurinn að vera velklædd þó hún sé ekki velklædd.

Það er gaman að mörgum uppátækjum hennar og eru þau listilega saman sett. Hún ku auka hróður landsins út á við og er það yndislegt. Ég kann ekkert lag eftir hana, en það kemur ekki að sök og hefur ekki verið kvartað yfir því. Var í útför í dag þar sem hinn látni söng í byrjun altso upptaka, það var skínandi gott. Mér hefur dottið í hug að gaman væri að vera með myndband í útförum. Þá væri hægt að fá fólk úr tónlistargeiranum til að búa til skemmtileg myndbönd. Það væri nýsköpun og hægt að sýna líf í sögu þjóðar.

Í minni sóknarkirkju er svakalega flottur hvítur veggur sem væri fínn til þeirra nota.

Það væri ef til vill hægt að fá listamannastyrk í það verkefni. Auðvitað ætti Ríki verkið og gæti notað það við ýmis tækifæri til að kynna land og þjóð.

Forseta frambjóðendur gætu fengi  myndbandi leigt til að sýna ættinni, saumaklúbbum og öðrum hópum sem skorað hafa á einstaklinginn að bjóða sig fram si svona.

Það er ómögulegt fyrir frambjóðandan að fara einn í pontu það er lásý.  Það verður að vera fútt í hlutunum og hafa gaman, þá hrúgast atkvæðin inn í skoðanakönnunum og og allir geta sagt, ég var nærri því búin að vinna.

Nú hefur fólk verið að tjá sig um biskupskosningar. Áhöld eru um hver eigi kosningarétt í þeim kosningum. Sumir segja að góð kirkjusókn undanfarna mánuði og að fara með bænirnar sína dugi til að hafa atkvæðisrétt, en það er ekki hægt sanna.

Nú er svo komið að það gæti brotist út borgarstyrjöld þegar menn fatta þessa kenningu og aðstöðumun að það eru bara prestar og sóknarnefndir sem hafa kosningarétt eins og ég skil hlutina.

Nú er mannfall fram undan í forsetakosningunum þar sem allir hafa kosningarétt, en engin veit hvað hann á að kjósa. En nú virðast sóknarnefndir koma sterkar inn biskupskjörið, ekkert spáð í það hvort allir séu á lífi sem kosnir voru síðast í sóknarnefndir og sennilega engin kjörskrá til og menn verða spurðir um kosningarétt og þá segja menn, ég fer alltaf með faðirvorið.

 

Björk prýðir forsíðu Vogue í fyrsta sinn

Gjáin

Hafi gjáin verið löguð með því að fylla hana og tyrfa yfir er það sérkennileg vinnubrögð að merkja hana ekki. Okey. Gjáin hefur þá opnast neðar og vatn eða sjór verið gerandi í því að færa fingerðast efnið í burtu. Svo hafa jarðefnin sigið. 

Þetta leiðir hugan að því hvort þurfi að gera varanlega við svæðið, en jarðsjáin dugar vel og gott að Grindvíkingar séu á rekspöl með að hafa vald yfir aðstæðum sínu sem mér sýnis að sérfræðingar séu að ná utanum með þessari jarðsjá. Vonandi endar Grindavík ekki, sem Feneyjar norðursins.

Hér þurfa engir að hafa sérstök réttindi til að skrifa hjá mér, eins og hjá nágrannan mín við þessa frétt

Grindvíkingar eru duglegir og glöggir með að fylgjast með göngulagi stjórnvalda, en það er margt sem hefur verið rétt gert, en ýmislegt eftir svo sem.

Páskarnir koma og svo Sjómannadagurinn og verður vonandi haldið upp á hann? Það var nú gaman að koma til Grindó hér í gamla daga og fá þetta fína kaffi í Festi. Takk fyrir það.

Búkolla féll ofan í holu

Ný staða í heimsmálunum

Gerbreytt staða er í heimsmálunum. Hvað er að gerast? Gerbreytt stað hjá Pútin. Hann veit lítð hvað gerist næst.

Best að segja sem minnst og vera varkár í orðum og skrifum. Hafa herfræði Kennedy bræðar að leiðarljósi í bókinn  Kúbudeilan 62. þar var íhygi og farið varlega í málinn, en vera viðbúin öllum aðstæðum.

Það þýðir ekkert fyrir Pútín að hefna sín á Úkraníumönnum. Átakapunkturinn er að færast að Miðjarðahafsbotni og þar um kring.  Eða hvar sem er.

 

Ríki íslams að baki árásinni

Til minningar um hann afa minn, Magnús Guðmundsson, Ísafirði og hugurinn leiddur að þróun söngs

Söngfólk, söngmenning og söngmenntun.

Þáttur í Ríkissjónvarpinu um afhendingu Íslensku tónlistarverðlaunanna um daginn, var flottur og gaman að fylgjast með þessu glæsilega unga fólki. En það er bráðnauðsynlegt að fjalla soldið um mússik. Hér áður fyrr þegar einhver hóf söng, þá lærði fólk fljótt melódíuna og gat fólk fljótt farið að syngja lagið. T.d ef maður stóð niðri í Laugarnesfjöru og nýsköpunartogari sigldi á sundinu, þá söng maður hárri röddu "Það gefur á bátinn við Grænland". Þetta lag kunni hver maður  í landinu eftir að hafa lært það í útvarpinu. Eins var það með lagið "Nú andar suðrið sælum vindum þýðum". Ástin á söngnum umvafði sálina og skóp vellíðan og að þessi þjóð væri alvöru þjóð með söng og tónlist. En nú er sýnu erfiðara að læra það sem borið er fram í tónlistargeiranum. Sjálfur get ég bara alls ekki lært nokkurn skapaðan hlut að meðaltali.

En þar með er ég ekki að segja að söngurinn sé ómögulegur. Maður finnur að þetta er gild mússik og allir sem að henni koma eru lærðir í söngskólum landsins og fara vel með allt prógrammið. Það var þarna ræðumaður undir það síðasta í dagskránni, sem benti einmitt á þátt tónlistarskólanna. Það ætti að vera námsgrein í barnaskólum að læra að lesa nótur eins og að læra að lesa.

 

---------------------------------------------------

 

Þegar þjóðin var að verða til, átti hún engin hljóðfæri og ef það þurfti að flytja lag varð þjóðin að treysta á sjálfa sig til að syngja lagið.

Þegar verið var að meika lag þá varð hún að treysta á sjálfa sig og flytja efnið og seinna eftir að Kaninn kom var hægt að blístra lögin, fólk lærði það.

Það þurfti að syngja við útfarir, messur og skírn og á samkomum, t.d. þorrablótum og hjónaböllum. Ekki var gaman að söng þegar fólk hittir ekki á réttan tón. En þá komu forsöngvararnir til sögunnar. Þar voru á ferðinni  lagvissir menn með fallega rödd og björguðu málunum.

Á heiðum sungu gangnamenn hver með sínu nefi, en yfirleitt var það vandaður söngur, oftast raddaður og þótti lélegt að kunna ekki textann. Þessu var gert góð skil í myndinni 79 af stöðinni, þar sem sveitadrengurinn, sem gerist leigubílstjóri í Reykjavík, verður vinsæll í réttum, þar sem hann kom með söngvatnið.

Karlakórar mynduðust í sveitum landsins og urðu til með ýmsu móti.  Eitt sinn sungu bændur í Bólstaðarhlíðarhreppi ákaflega laglega fram við Galtará á þeim slóðum sem Jónas greiddi stúlkunni lokka við Galtará og  ákváðu að stofna karlakór þegar þeir kæmu til byggða. Þeir létu verða af því og til varð Karlakór Bólstaðarhlíðarhrepps. Með stuðningi bænda í Svínavatnshreppi og víðar í héraðinu, lifir þessi kór enn og tók þátt í eina tíð í söngmótum, sem voru kölluð Heklumót norðlenskra karlakóra. Karlakórinn tók þátt í kóramóti sem háð var í sjónvarpinu og vann keppnina. Það var bragur að því.

------------------------------------------------------

 

Magnús, forsöngvari, Guðmundsson

En snúum okkur að Magnúsi Guðmundssyni. Hann fæddist að Kaldbak í Kaldraneshreppi, f. 16.sept. 1869, d. 3.jan. 1959 á Ísafirði, verkamaður, forsöngvari og góður vefari á Folafæti, síðar trésmiður og vélaviðgerðarmaður á Ísafirði.

Kona l, 25.okt. 1892, Júlíana Þorvaldsdóttir, f. 15.sept. 1874 á Fæti, d. 31.maí 1974. For.: Þorvaldur Þorsteinsson, bóndi á Fæti, Súðavíkurhreppi, f. 1.nóv, 1841, í Múla í Ísafirði, d. 2.sept. 1884 og k.h. Matthildur Helgadóttir, f. 27.júlí 1834 á Fæti, d. 25.ágúst 1901.

Börn þeirra a) Sophus Salómon, f. 19.okt. 1893, lengi vinnumaður hjá Matthíasi í Kaldraðanesi b) Þorvaldur Matthías, f. 19.ágúst 1895, síðast bátsmaður á Ingólfi Arnarsyni c) Óskar, f. 31.des 1896, skipstjóri (formaður) og útgerðarmaður, fórst með vélbátnum Snæbirni frá Súðavík. Öll áhöfnin fórst d) Hildur(fædd Guðmunda), f. 24.mars 1900 e) Kristveig, f. 4.apríl 1903 f) Júlíana,f. 14.maí 1904.

Kona 2 (skildu), 18.nóv 1907, Karítas Skarphéðinsdóttir f. 20.jan. 1890 í Æðey, Snæfjallaströnd, d. 29.des 1972, verkakona og baráttukona á Ísafirði, síðar í Reykjavík og nágrenni. For.: Skarphéðinn Hinrik Elíasson, bóndi á Laugabóli, Ögurhreppi, f. 11.júlí 1861 í Vigur, d. 1.maí 1947 og k.h. Petrína Ásgeirsdóttir f. 3.des 1864 á Látrum í Mjóafirði, d. 9.nóv. 1890.

Börn þeirra g) Svanberg, f. 9.jan 1909, skipstjórnarmaður, rak um tíma trilluna Rúnu með mági sínum h) Petrína Sigríður, f. 5.okt 1910 i) Þorsteinn,f. 13.apríl 1913, skipstjóri á línuveiðaranum Pétursey frá Ísafirði, sem skotinn var niður af kafbáti Þjóðverja og fórst Þorsteinn þar með áhöfn sinni j) Aðalheiður, f. 3.okt 1915, húsfreyja í Reykjavík og Grindavík k) Guðmundur, f. 3.júlí 1917 l) Anna, f. 3.júlí 1917 m) Halldóra, 24.júní 1918 n) Skarphéðinn, f. 16.feb 1921, skipstjóri o) Einar, f. 4.júlí 1924, verkamaður og sjómaður, háseti á Max Pemberton sem sökk við Ísland en Einar var í fríi, vinnumaður um skeið á Söndum í Miðfirði og lausamaður þar um slóðir, þekktur munnhörpu leikari í sínu umhverfi p) Pálína, f. 25.júní 1926, öryrki (að eigin sögn) og tók saman Pálsætt á Ströndum í samvinnu við Ættfræðistofnun Þorsteins Jónssonar.

Heimild Pálsætt á Ströndum 3 bindi.

 

-------------------------------------------------------

 

 

Minningargrein um Magnús Guðmundsson, sem birtist í Baldri þann 17.01.1959, eftir Halldór Ólafson.

 

"Þann 8. þ. m. var jarðsunginn frá Ísafjarðarkirkju Magnús Guðmundsson, vistmaður á Elliheimili Ísafjarðar, en þar andaðist hann 3. þ. m.

 

Magnús Guðmundsson var fæddur 16. september 1869 að Kaldbak í Kaldrananeshreppi í Strandasýslu, voru foreldrar hans Guðmundur Guðmundsson og Soffía Pálsdóttir í Kaldbak Jónssonar. Er frá Páli mikill ættbálkur kominn í Strandasýslu og víðar, svonefnd Pálsætt.

 

Þau Guðmundur og Soffía áttu 13 börn. Fjögurra ára gamall fluttist Magnús með foreldrum sínum að Kaldrananesi til hjónanna Árna Guðmundssonar og Önnu Guðmundsdóttur og ólst upp hjá þeim til 18 ára aldurs. Þá réðist hann vinnumaður að Stað í Steingrímsfirði til séra Ísleifs Einarssonar, sem þar var prestur 1883—1892.

 

Vistin á Stað var ærið misjöfn hvað aðbúnað og annan viðurgerning snerti. Á vetrum var viðurgerningur hinn allra bezti og lagði prestur áherzlu á að fjármenn og aðra, sem útivinnu stunduðu, skorti ekkert í fæði og aðbúnaði, aftur á móti var viðurgerningur á sumrin miklu lakari. Á Stað lærði Magnús tvennt, sem honum varð til gagns og ánægju síðar á ævinni. Hann lærði þar að vefa og varð síðar ágætur og afkastamikill vefari, einnig fékk hann þar tilsögn í söng, en hann var söngmaður og í 15 ár forsöngvari í Eyrarkirkju í Ögurþingum, en að Eyri fluttist hann frá Stað 1890 til Guðmundar bónda þar Bárðarsonar og átti þar heima í 3 ár.

 

Þegar Magnús fór frá Eyri, kvæntist hann fyrri konu sinni Júlíönu Þorvaldsdóttur og fluttist með henni að Folafæti. Eignuðust þau 6 börn. Er 3 þeirra á lífi: Sophus á Drangsnesi í Strandasýslu, Þorvaldur og Guðmunda, bæði búsett í Reykjavík. Fyrri konu sína missti Magnús eftir fárra ára sambúð. Magnús kvæntist í annað sinn 1907 Karitas Skarphéðinsdóttur og átti með henni 10 börn. Af þeim eru á lífi: Svanberg og Einar, báðir í Hafnarfirði, og Skarphéðinn, Aðalheiður og Pálína, öll búsett í Reykjavík.

 

Eftir að Magnús flutti að Ísafjarðardjúpi, stundaði hann aðallega sjómennsku og var þá lengst af vélgæzlumaður og mun hafa verið með þeim fyrstu er þá atvinnu stunduðu hér um slóðir, en vélgæzlu lærði hann fyrir áeggjan Guðmundar Stefáns Guðmundssonar föður þeirra Guðmundar hafnsögumanns og Maríasar skrifstofumanns á Ísafirði, en fyrsti maðurinn, sem hann var vélgæzlumaður hjá, var Bjarni Sigurðsson á Borg í Skötufirði. Eftir að Magnús fluttist til Ísafjarðar, hætti hann sjómennsku og stundaði aðallega smíðar meðan heilsa entist. Síðustu árin fékkst hann við saumavélaviðgerðir og tókst það starf með afbrigðum vel.

 

Magnús Guðmundsson var með afbrigðum hraustur maður andlega og líkamlega, skapfestumaður mikill, geðríkur og tilfinninganæmur. Hann var mjög ákveðinn í skoðunum og fylgdi þeim fast eftir. Hann var ákveðinn verkalýðssinni og sósíalisti og vann þeim hugsjónum allt það gagn er hann mátti, hefur Sósíalistaflokkurinn sannarlega misst traustan fylgismann við fráfall hans. Magnús var um margra ára skeið útsölumaður Þjóðviljans og umboðsmaður Máls og menningar á Ísafirði og gegndi þeim störfum af einskærri trúmennsku og dugnaði. Eftir að hann varð vistmaður á Elliheimili Ísafjarðar, hafði hann umsókn með bókasafni hælisins og hafði mikinn áhuga á að auka það sem mest og koma á það góðu skipulagi, en vegna takmarkaðs geymslupláss tókst það ekki eins vel og hann vildi. Kom í því starfi hans glöggt fram áhugi hans á bókum, þrá hans til fróðleiks og mennta og löngun hans til að samferðamenn hans gætu einnig notið þeirrar ánægju og menningar sem góðar bækur veita.

 

Lífið tók Magnús Guðmundsson allt annað en mjúkum höndum og oft var að honum þungur harmur kveðinn við missi ástvina hans, en hann lét aldrei bugast, á honum sannaðist það sem Stephan G. segir um grenitréð: „Brotnar aldrei brestur í bylnum stóra seinast.“ Blessuð sé minning þessa ágæta samherja og baráttumanns."

Stríðsherrar gróðafyrirtækjanna legga það á sig að samkomulag sem komið var á verði rofið til að reyna sundra verkalýðshreyinguni og von eftir stjórnarslitum.

Eftir fréttum var komið samkomulag á, um launaliðin. Skyndilega er allt að breytast og nú á að sauma að láglaunastéttum, eða hvað?

Þeim verður nú tæplega kápan úr því klæðinu. Margt er að gerast í einu sem ekki er hægt að festa hönd á og Eflingarfólk ekki neitt að skjálfa á beinunum, þar standa allir uppréttir.

Boða til atkvæðagreiðslu um verkfallsaðgerðir

Pókersvipur og rauð strik

Það var gaman að fylgjast  með þessari samningsgerð allir hræddir við alla, nema Sólveig Anna og ríkissáttasemjari enda er hann svo stór og sterkur Margir með póker svip. Þessi forsenduákvæði voru nú kölluð að setja rauð strik hér áður fyrr. En nú verður þetta að heita eitthvað flottar sem fer vel við tíðarandan og fínu hallirnar.

Jakinn var nú oft með rauðu strikin á vörunum um leið og hann snýtti sér. Það má engin fara yfir á rauðu, þannig er það í umferðinni.

Ef kaupmáttur rýrnar þá fer nú verkalýðshreyfingin sennilega að  setja sjálf sína taxta og setur svo tvö rauð strik undir, eins og í alvöru bókhaldi. Þannig liggur  nú málið.

Og ef Seðlabankinn fer að hreyfa sig, þá kárnar nú gamanið og einhver látinn snýta rauðu, svona upp á gamla móðinn. Eins og það heitir á góðri íslensku. Það held ég nú.

Samkomulag í höfn um forsenduákvæðin

Ekki harður kostur að hafa þó hitavatnslögnina til að sjóða saman.

Það er nú margt sem hefur gengið á í Grindavík og kemur ekki á óvart að þeir efni til eins snaggaralegs fundar og ræði málin.

Sá í frétt einhversstaðar að það væri einstætt að heilt sveitarfélag lenti svona í fanginu á obinberum aðilum sveit og ríki.

 Það hefur gerst áður og það að ég segi það hér er ekki sett fram til þess að bauna á Grindvíkinga. Aðstæður eru  nú allt aðrar en hér í gamladaga, en rétt er að halda því til haga að áður hafa heilu sveitir farið í eyði og fólk tekið poka sinn og sæng og leitt búsmalan í bandi í burt.

Kiljan segir frá því einhversstaðar í texta þegar hann sá einn Vesturfara á leið til skips og með sængina undir hendinni og spurði sjálfan sig, haaa, ætli það séu ekki til sængur í Ameríku. En auðvitað hefur sængin verið dúnsæng og ekki hlaupið að því í Ameríku að kaupa slíkan dýrgrip.

Þannig fór Laxárdalur nyrðri í eyði og yfirgaf fólk jarðir sínar. Ef til vill að sumir hafi geta selt jörð sem upprekstrarfélag og hreppurinn  keyptu.

Þannig hefur það alltaf verið á Íslandi að hinn stóri gleypir þann smáa.

Á Hornströndum sammæltist fólkið eitt haustið þegar fáir voru eftir og yfirgáfu allt sitt nema ef til vill bát sinn og veiðarfæri. Þeir fóru allir saman.

Einn vinur minn grandvar í orðum  og átti sögu afa síns til að minnast á búskaparlok og aðstæður fólks. Á Hornströndum skildu þeir matarafganga eftir á diskunum og vöskuð ekki upp. Það voru ef til vill einhverjar matarbirgðir sem hafa getað nýst fólkii sem lenti ef til vill í illviðri eða sjóslysi.

Vonandi lenda Grindvíkingar ekki í því að missa ær sínar frá sér á sauðburði, því það getur orðið varasamt á  missa unglömb í holur, það er málið.

Svo þarf að koma dráttarvélasafninu á góðan stað svo hægt verði að sýna komandi kynslóðum margar tegundir af dráttarvélum og einu mega þeir ekki gleyma, að reisa Sigvalda Kaldalóns minnisvarað.

Grindvíkingar eignuðust nefnilega 1 st. karlakór eins og önnur menningarpláss. Orðstír hans verður eftir, þ.e Sigvalda og kórsins.

Rúmenskir „naglar“ komu til hjálpar

Hitun og hitastig í torfbæjum hér fyrr á árum, en skerðing á lífskilyrðum á Suðurnesjum vegna heitavatnsskorts

Í sjónvarpsfréttum  í gærkveldi 12/2  var sagt frá erfiðleikum á Suðurnesjum með húshitin, en þeir misstu heitavatnið frá sér eins og kunnugt og hafa verið að dóla sér í ullarteppum eins og indjánar til að halda líkamshita. Einn viðmælandinn tjáði sig um hitun torfbæja hér áður fyrr og leiddi af því líkur að kalt hafi sennilega verið oft hjá fólki.

Nú hefur skrifari átt  heima í torfbæ 2-3 ár í bernsku sinni og dvalið í torfbæ allavega 2 vetur og þekkir nokkuð vel hvernig fólk komst af við þessar aðstæður  og vill nú lýsa því lítillega:

Eldsneyti:

Þegar ég var að alast upp var þurrkað sauðatað  aðal hitagjafi. Voru fáeinir rúmmetrar  til að hausti til brúkunar yfir veturninn en kol notað til upphitunar aukalega þegar við átti, en kol voru dýr.Taðið var auka búsafurð sauðfjárbúskaparins. Í eldhúsi var kolaeldavél. Í frambæ var kalt vegna óþéttleika húsakynnanna og mikils umgangs.

Kolaeldavél sem notað kol, úr kaupstað var notuð. Hún hitaði vel sitt svæði og var ágæt til eldunar. Reynt var að fela glóðina yfir nóttina með því að breiða óþurrkað sauðatað yfir glóðina, var það ráðstöfun sem ekki tókst alltaf í elhúsi og  var alltaf kalt nema yfir blá daginn á því svæði og óvíst um hvort lifði í glóðinni yfir nóttina.

Mór er þekktur hitagjafi og voru aflagðar mógrafir upp undir háls efst upp á syðrihluta jarðarinnar.

Móðir mín Aðalheiður Magnúsdóttir sem bjó og átti Lágafelli í Grindavík lýsir í minningargrein um Guðbjörgu Ágústdóttur húsmóður á Syðri- Löngumýri  aðstæðum þannig. Að út um allt eldhús hafi vatn frosið um nætur. Minningargreinina er hægt að finna á tímarit.is.

Mín endurminning, þó hún sé ekki alveg rétt, sennilega, að það hafi verið þokkalegur hiti í baðastofu, hjónaherbergi og öðru íveru herbergi í því burstahúsi sem hýsti þessar vistaverur um nætur og venjulegri viðveru seinnipart dags. Þessar vistarverur voru hitaðar með sauðataði og eftir atvikum kolum og var sama aðferð viðhöfð og í eldhúsi. Hitunartækið var Camína eða stór ofn með reykháfi. Sama í vesturhúsi. Baðstofan naut svo góðs af hitanum sem strompsrörunum sitthvoru megin á endum baðstofu gáfu frá sér

Ég minnist ekki þessa að í baðstofu þar sem við Ágúst faðir Guðbjarga sváfum hafi hiti verið við frostmark, en baðstofuhiti var seinnipart dags og fram að háttatíma að vetri til. Þröngt loftop sem trekti, var á risi baðstofunni en ekki hinum herbergjum sem nefnd hafa verið. Engin opnanlegur gluggi var í bænum, en súgur frá göngum og minna og óþéttari hlutum bæjarins hefur sennilega dugað til loftræstingar og flytja nóg súrefni í systa burstarhúsin.

Auðvitað hefur einhver tíman veri kalt, en fólk var í prjónanærfötum bol og síðum nærbuxum ullarsokkum og ullar peysum.

 Svínavatnshreppur var útaf fyrir sig nokku sérstakur menningarheimur, ef svo má segja og vildi fólk sjá nýja tíma raungerast til betra lífs. Þar spratt upp fyrsta búnaðarfélagið í landinu og átti í raun upptakkt sinn í baðstofunni á Syðri-Löngumýri, þar sem nokkrir bændur komu saman og höfðu sammælst um að drífa í stofnun félags og endaði það í bandalagi með Bólhlíðingum, Hlíðhreppingum hvort sem notað var.

Sigurgeir Hannesson bóndi í Stekkjardal þá forseti félagsins segir frá stofnun félagsins í Húnaþingi 2 og telur að það hafi veri stofnað 1842 þar sem nokkrir menn úr Svínavatns og Bólstaðrhlíðarhreppum komu saman og stofnuðu Jarðabótarfélag Svínavatns- og Bólstaðarhlíðar hrepps. Voru hugsjónir þessara manna all brattar og vildu þeir leggja á ráðinum að gera vatnsveitur, matjurtagarða, girða og slétta tún. 

Kúmen og rabarbari (tröllasúra) uxu í garði fyrir sunnan bæinn í miklu skjóli og þar vor kartöflur settar niður og í sandjarðvegi niður við Blöndu.

Minnist ég þess að á Syðri-Löngumýri var haganlega hlaðinn brunnur milli fjós og bæjar sem aldrei þraut vatn í, var hann mikil trygging að nóg vatn væri þegar vatn þraut í læk þeim sem vatnspípa lá í. Stundum var vatn sótt að Syðri-Löngumýri handa  20 kúabúi sem Björn Pálsson á Ytri-Löngumýri átti.

Fjalla ég ekki meir um framfaramál á sveitinni en vildi með góðum hug upplýsa Suðurnesjamenn um hitunarmál og vatnsbúskap fyrri á árum og hve fallegt þetta var, sjálfbært og öruggt, miðað við þessar hörmungar sem Suðurnesjamenn eru að upplifa.

Í sveitinn  var allgott bókasafn og kvennfélag var starfandi í sveitinni og man ég að það hafði forgöngu um að kaupa prjónavélar sem mátti nota til framleiðslu í efni fyrir nærföt úr ull, að sauma úr og gengu vélarnar um sveitina.

Einu er ekki hægt að gleyma að heima var vindmylla með turni. Nokkurt mannvirki en aflög og löskuð og í vanhirðu. Þess má geta að að víða voru slíkar vindmyllur uppistandandi.  Dróg ég þá ályktun að þar hafi hugsanlega verið eitthvert félagslegt átak í gangi. Þetta var  víð í sveiturm en flestar óvirkar.

Vatnsaflstöð var á Grundarbæjunum alltaf í lagi og í notkun. Byggðu þeir bræður Guðmundur og Þórðu Þorsteinssynir þá virkjun.

Massey Ferguson sá er prýðir þessa bloggsíðu er úr búi Þórðar, enda er hann minn maður og barðist fyrir framförum sem sýslunefndarmaður. Er vélin góð áminning um að hægt er að nota tæki þó þau sé orðin gömul ef vel er farið með hlutina.

Eina sögu sagði Þórður mér frá baráttu sinni í sýslunefnd í lagningu vegar í Svínadal. Sýslunefnd samþykkti fjárframlag til að leggja veg framm í Svínadal. Hafist var handa um að leggja veginn og þraut brátt fjármagn í vegagerðina. Var þá fundað um hvað væri hægt að gera. Þórður var alveg klár á því hvernig þetta gæti gengið. Hafa vegin ekki svona breiðan þá förum við lengra með hann. Var þetta gert. Við akstur og heflun breikkaði vegurinn smásaman og lækkaði vitaskuld en kom ekki að sök.

Þessi saga segir okkur að stundum getur verið gott að vera fljótur og úrræða góður, svo mál þokist áfram.

M/S Askja í brotsjó við Færeyjar í júlí 1963

Það eru engin venjuleg veður sem geta verið þarna við Færeyjar og ekki er ég hissa að sjá fréttir af skipskaða þar á Þorra. Það hefur mikið gengið á þarna miðað við lýsingar og sorglegt slys. Ómögulegt er að gera sér grein hvernig þetta hefur borið að og ástæður þess að skipið sekkur svona skyndilega. Ósjálfrátt hugsar maður um Drangajökulsslyið í Pentlinum hér fyrr, um mitt sumar, en þar sökk skipið á 20 mínútum eftir að hafa lagst á hliðina. Það var m.a. með 12 Massey Ferguson dráttarvélar á dekki og hefur verið sárt að vita af þeim týndum í sjónum um hásumar og bændur með væntingar að fá þessa kjörgrip í heyskapinn. Mannbjörg var.

Best er að vera ekkert að hugsa um af hvað ástæðum skipið hefur farist það kemur í ljós þegar kunnugir fara að leiða hugan að þessu sviplega slysi. Margt er kunnuglegt með Drangajökulsslysinu. Fólki bjarað með snarræði skipið komið á hliðina, allir í björgunarbátum nema skipstjórinn og 1. stýrimaður sem stungu sér í sjóinn af síðunni og var bjargað. Skoskur togari frá Aberdeen bjargaði áhöfninni. En þegar  togarinn nálgaðist slysstaðinn ,kom hik á fólki, hvað nú drengir, en við áttum í þorskastríði við Breta. Áhöfnin á togaranum, voru nóbelmenn sem lögðu allt í sölurnar að bjarga Íslendingunum og hátta þá niður í koju og ekkert  fjas um illindi út af þorkstríðinu, skárra væri það nú.

Skrifari var messagutti á M/S Öskjunni sumarið ´63 sennilega höfum við verið við Færeyjar í júlí. Svo þegar við komum upp að eyjunum í alveg snarbrjáluði veðri, norðan rok, strengur sem var með endalaust stór brot og ágjöf, þannig að við voru á sama stað í uppundir hálfan sólarhring og skipið komst ekkert áfram. Skipstórinn Atli og allir yfirmenn voru stöðugt að gæta að brotum með skipstjóranum sem reyndar var lasinn, en stóð sig með mikilli prýði. Stöðugt var verið að slá af vélinni þegar brotin ryðu yfir skipið og haga siglingunni þannig að skipið héldist ofansjávar. Brotin voru þvílík að skipið nötraði stafnanna á millii, en þá skipti miklu máli að slá af á réttu augnabliki og svo aftur sett á ferð þegar skipið var búið að þurrka sig. Menn gátu treyst því að vel var búið um lúgurnar með gömlum hætti segl og langjárn stýfur og ská kubbar barðir inn í þar til gerða  festingu. Þarn börðumst við við Ægir konung í hálfan sólarhring., Þannig að það kemur mér ekkert á óvart að skip hafi verið að fara niður þarna, ég gef mér það, þó það sé ágiskun að við voru vestanmegin við eyjarnar. 'Eg þekki ekkert aðstæður þarna, enda kúasmalin norðan af Norður-Íslandi. Það hefur sem betur fer fækkað sjóslysum. Skip orðin öflugri með véarafl og styrkleika.

Nú verður eitthvað leitað og á morgun kemur þetta allt í ljós. Ég sendi vinum okkar og frændum í Færeyjum samúð út af þessari harmafregn samúð að týna skipi og vonandi að sem flestir ná sér.Það að missa aðstanda í sjóslysi getur teki 50 ár að vinna úr sorginni, það er mín reynsla, en í okkar tilfelli í fjölskyldunni voru engin áfallateymi eða  sálfræðingar til, hver varð að duga sjálfum sér

Amma konu minnar kom frá Klakksvík í Færeyjum og hitti strák frá austfjörðum á Íslandi og úr varð hjónaband. Þrándur í Götu er í uppáhaldi hjá mér og allir þeir sem standa í götu að óþörfu.  

Tveggja saknað eftir sjóslys í Færeyjum

Stjórnarskráin og meðferð utanríkismala

Hef alltaf haldið það að utanríkisráðherra hver sem hann er nú á hverjum tíma ætti að bera mál undir utanríkismálanefnd sem væru mikilvæg.

Það hefði nú verið snyrtilegra að kalla  Björgu Thorarinsen prófessor við lagadeild Háskóla Íslands sem hefur skrifað lærða grein um Stjórnarskrána og meðferð utanríkismála, heldur en að kalla Birgi Þórarinsson guðfræðing og stjórnmálamann á Alþingi sem fékk að tala miklu meira en læknirinn sem þekkir til ástandsins á Gasa og hvernig málum er þar háttað. Birgir hefur að vísu einhverja þekkingu á þessum málum og svo hefur hann guðfræðina aukreitis og gæti þá skilið alla skelfinguna sem grasserar þarna í skjóli andskotans.

Auðvitað verður að rannsaka þessar ásakanir á starfsmenn Hinna Sameinuðu þjóða. Spurningin er hvort svona afgerandi  mál komi upp nú við úrskurð stríðsglæpadómsdólsins, sé til þess að dempa umræðu um þjóðarmorð og manndráp á Gasa og spilla fyrir hugsanlegu vopnahléi. Ekki á að trúa öllu, frekar að trúa á hið góða. Hér er samsteypustjórn við völd og því ber að fara varlega og með umhyggju  fyrir öllum hlutaðeigendum.

Frysta greiðslur til UNRWA