Georg sjötti hinn hugrakki Bretakonungur.

Afi Önnu prinsessu var Gegorg 6 Englandskonungur. Það fer vel á því að hún sýni sig í einkennisklæðnaði hersins.

Georg 6 hélt eins og vera bar reglulega fundi með forsætisráðherra sínum Winston Churchill og alltaf þegar þurfti. t.d. í seinni heimstyrjöldinni. Því hefur oft verið fleygt að Churchill hefði verið aðal karlinn varðandi það að gefast ekki upp í stríðinu því mikið mæddi á Bretum. En Churchill var oft við það að gefast upp og þá kom til kasta konungsins Gegorgs 6. Hann talaði kjark í forsætisráðherrann þannig að hann efldist við hvern fund þeirra Og Gegorg 6 var ódrepandi að telja kjark í forsætisráðherra sinn.

Heimild get ég ekki borið fram fyrir þessu nema það sem ég hef lesið um styrjöldina og rekist á þetta einhverstaðar.

Mér finns að það mætti vera fjallað um þennan eiginleika og framlag kóngsins að gefast ekki upp og eitthvað fjallað um hann, það gæti verið góð brýning til samtíðarinnar sem stendur frammi fyrir voðamönnum á valdastóli. Flott hjá Önnu að skella sér bara í herklæðnað.

Anna prinsessa er öðruvísi prinsessa

Sleikhúsið á Reykjaskóla

Þetta var nú ekki flókið mál á Reykjaskóla. Þegar lestíma var lokið og Ólafur skólastjóri búina að fara með faðirvorið var farið í útivistartíma. Fólk fór í göngutúra. Þau sem vori saman efti einhvert laugardagsballið, fóru út í Sleikhús sem svo var kallað. Það var þurrkherbergi í þvotta húsi skólans. Ef þvottur var á snúrum, þá fór fólk á milli þvottsins. Þá sáust bara fætur og höfuð.

Þarna kysstist fólk eins og það vildi með andköfum og því sem fylgir kossaflensi. Þetta var nú svo sem allt fyrir fram ákveðið.

Spurningin í fyrirsögninn Mbl. á vissulega rétt á sér. Það er erfitt að segja til um hvernig þetta ber að fyrst, það er einhverskonar tilfinnig. Aðilar geta orði óstyrkir í fótunum og tilfinningarnar flæða um höfuðið og einstaklingarnir sem í hlut eiga, dragast hvert að öðru eins og allt segulsvið jarðar sé komið á einn punkt, þar sem fólkið stendur. Svo þegar andlitin eru komin mjög nálægt og nærri því komin saman, þá gerist eitthvað Og allt leysist upp. Svo ganga aðilar út úr taustofunni og eru par ef guð lofar. Veit ekki hvernig þetta er í öðrum plássum.

Jón Sigurðsson forseti, var nú ekki  í vandræðum með þetta. Einu sinni kom hann í afmæli og þegar hann stóð í dyrunum, þá hafði hann einhver orð um fríðan kvennaskara og það bæri vel í veiði og gekk á röðina og kyssti allar. Þetta las ég í einhverju riti um Jón. Er búin að gleyma hvað rit það var, en þetta er alveg öruggt.

Svo er hægt að hlusta á lag og texta.

Kenndu mér að kyssa rétt

og hvernig á að faðma nett.

„Hvernig veit ég hvenær maður á að kyssa?“

Þær voru nú oft orðnar þunnar á síðunum hryssurnar hér áður fyrr í sveitum með stóra stóðflota

Það eru alltaf að koma svona mál upp sem engin sóm er af. Það þarf að bregðast skjótt við og af einurð en auðvitað verður stjórnvaldið að gæta þess að málið ónýtist ekki vegna fljótfærni. Oftast eru þessi mál viðkvæm, Því menn vita upp á sig skömmina. Stundum geta ástæður helgast af óreglu og slufsi. Það eru margir póstar sem orsaka að mál birtast almenningi með þeim hætti sem raun er á og fjallað um þegar komið er í óefni. Gæti verið reynsluleysi eða þekkingarskortur á dýrahaldi og á þeim punkti þjóta dýravinir af stað og krefjast úrbóta, sem er gott, en ef háreysti verða of mikil þá á dýraeigandin erfitt uppdráttar og verður niðurlútur og umkomulaus.

Nú er búið að drag úr og jafnvel leggja niður gamla forðagæslukerfið þar sem forðgæslumenn hreppsins kosnir af sveitarstjórn vegna þess traust sem þeir nutu um góða meðferð á dýrum. Nú fer bóndin í tölvuna og er forðagæslumaður hjá sjálfum sér sem er nú ekki nógu gott að vera beggja meginn við borðið og sendir niðustöðu til Bændasamtaka Íslands og þá er öll bændastéttim komin í skotlínuna að sumra mati.

Hér áður fyrr fóru forðagæslumenn með niðurstöður sínar á skrifstofu Búnaðarsambands í viðkomandi héraði þar sem rýnt var í það hvernig hver og einn bóndi stæði. Ef forðagæslumennirnir voru ekki búnir að reikna út fóður þörf og meta heyafla og reikna í fóðureiningar og athuga hvort vantaði fóður, þá gengu ráðunautarnir í verkið og kláruðu það. Ef mikið vantaði upp á þá þurfti að brúa það bil með heykaupum eða vera tryggt að viðkomandi hefði efnahag til að kaupa fóðurbætir. Ef einhver stóð svo illað að það þyrfti frekari aðgæslu, var hnippt í hreppsnefndina með óformlegum hætti og eitthvað gert í málin ef talið væri að það þyrfti og bilið væri of stórt.

Eftirlit á útigangspeningi og þá hrossum sérstaklega hefur verið svona upp og ofan, en fjárbeitarbúskpur var aflagður fyrir margt löngu, þó  margir bændur beiti fé sín  frá veturnóttum og fram að fengitíð, þá var oft sem bændur vörðust með því að gefa síld og síldarafskurð. Þannig hélt búsmalinn holdum á góðu landi og hross til áramóta en þá var farið að huga að því að taka folöld inn svo þau gengju ekki of nærri hryssunum. Bændur svona í seinni tíð vissu alltaf hvernig ástand hrossa var að mínu mati og reynslu.

Hér áður fyrr voru fylfullar hryssur á útmánuðum orðnar nokkuð þunnar á síðunum og hægt að telja rifbeinin á þeim, var þá reynt að mingra einhverju í þær og einstaka trypp gat lagst útaf við þúfu og var þá sagt að það hafi dáið úr máttleysisveikinni.

Mér hefur fundist að erfiðara sé að haf góða reglu á hrossum í þéttbýli og þar sem hrosseigendur hafa ekki örugga hagabeit. Svo eru hross að koma og fara úr hesthúsum í tamningu og eitthvað og eitthvað. En hver reynir að passa annan í hesthúsasamfélögum og það er gott, þó hnýsnin megi ekki verða yfirþyrmandi og kosti vinaslit.

Hefja frumkvæðisúttekt á eftirliti MAST