Sæmdin og útrásarvíkingarnir

Í fornbókmenntum okkar er mikið fjallað um sæmdina og hve mikilvæg hún var mönnum. Hrafnkatla, Saga Hrafnkels Freysgoða er þar skýrasta dæmið en þar er sæmdin í fyrirrúmi. Um söguna hefur Hermann Pálsson frá Sauðanesi í Torfalækjarhreppi ritað bókina Siðfræði Hrafnkelssögu. Hermann Pálsson var prófessor við Edinborgarháskóla.

Ólafur Ragnar Grímsson hefur lagt áherslu á vera glæsilegur forseti og vera öðruvísi. Hann byrjaði í Framsóknarflokknum. Varð hluti af svokallaðri Möðruvallarhreyfingu. Síðan var hann með Frjálslyndum og vinstri mönnum sem Hannibal Valdimarsson og Björn Jónsson leiddu. Að lokum varð Ólafur formaður Alþýðubandalagsins og hvarf frá því fátæka fólki í embætti forseta Íslands.

Ólafur forseti hefur setið á hljóðskrafi við útrásarvíkingana og verið þeim innan handar í þeirra baráttu fyrir betri heimi og ferðast með þeim í hljóðfráum þrýstiloftsvélum á mannamót í útlöndum. 

Forsetinn hefur sagt að þessir atvinnuberserkir hafi brugðist trúnaði og væntingum sem til þeirra hefur verið gerðar. Okey, engin er alvondur. Ekki einu sinni Útrásarvíkingar.

Forsetinn er í mjög tvísýnni stöðu bæði sem forseti og persóna. Þess vegna tekur hann sér frest til að íhuga málin. Hann hefur lagt ákveðna línu varðandi 26. gr. stjórnarskrárinnar um staðfestingu á lögum sem koma frá Alþingi.

Og svo er það þetta með sæmdina. Það er allt saman óráðið mál. Hver verður dómur sögunnar?

Skynsamlegast væri fyrir forsetan að gefa vinum sínum Útrásarvíkingunum séns. Kalla þá heim að Bessastöðum og spyrja þá hvað þeir ætli að gera í sínum málum? Hvor þeir ætli ekki að skila fénu? Það sé að koma út skýrsla. Það sé brýnt að segja til fjárins? Þjóðin sé í kröggum?

Að því loknu getur forsetinn prjónað skemmtilega fléttu og komið sér sæmilega út úr þessu máli.

Forseti tekur sér frest