Engu hægt að ljúga lengur allt orðið svo strangt

Ég vaknaði upp við einkennilegar aðstæður í morgunn. Ég var ekki Þorsteinn Hallgrímu Gunnarsson. Ég var Jón Ólafsson hin snotri og bjó á Litlu-Flögu á Ströndum og var að fara gifta mig einhverri kellingu úr Selárdal og það var búið að skipta um dráttarvél hjá mér.

Ég var enn af Pálsætt af Ströndum, en ég var örvhentur. Það er margt í heimili hjá mér og ágæt efni. Hér var kominn Ólafur Ólafsson í Samskip og afhenti mér mikið af bankabókum. Þær voru sumar með innisæðum en aðrar tómar og höfðu verið notaðr sem glósubækur fyrir heimilisföng erlendra manna. Eina bók kannaðist ég við frá fyrri tíð. Bók úr Búnaðarbankanum frá 1954 og þar átti að vera innistæða frá því að ég var að tína hagalagða, en nú var allt horfið. Ætli ég geti ekki farið í mál útaf því? Ætti að kæra til sérstaks?

Ég átti ágætt bú en bjó við það að það var mikið af ref í landareigninni. Svona er nú lífið skrítið.

Athugasemdir

[Anna Sigríður Guðmundsdóttir, 1.4.2017 kl. 23:08]

Þorsteinn. Sagan er mikilvæg, og má helst ekki verða í aðalatriðum einungis svokölluð sorgarsaga.

Satt og logið sitt á hvað, sönnu er verst að trúa.

Margur hefur þurft að líða fyrir svik og blekkingar yfir-rjómatoppa-stjórnarformanna og embættanna-valdhafa.

Og rjómatopparnir spilltu sleppa ávalt við mikilvæga ábyrgð af sínum eigin vitskertu gróðaverkum? 

M.b.kv.