Þorsteinn H. Gunnarsson

Þegar lýðveldið varð til

Íslendingar eru aldir upp við fornsögur um hetjur og kappa sem unnu frægðar verk. Þjóðin þarf alltaf einhverjar hetjur til að styðja sig við. Við lærðum um Gunnar á Hlíðarenda sem stökk hæð sína í öllum herklæðum, um Skarphéðinn sem renndi sér fótskriðu og hjó mann, en var svellkaldur í Brennunni.

Svo komu hörmungar tímar með lítið af hetjum eftir að Jón Arason var höggvinn.

Eftir Lýðveldisstofnunina 1944 var fólk alltaf að bíða eftir því að eitthvað gerðist. Einhverjar hetjur birtust. Þjóðin varð að sýna hvað í henni bjó.

Þá kom fram gullaldarkynslóð íslenskra frjálsíþróttamanna sem gerði garðinn frægan á árunum 1948-1956.

Þeir hlupu hratt, þeir stukku langt, þeir stukku hátt og köstuðu langt. Allt í einu voru Íslendingar komnir í sviðsljósið með eitthvert atgervi.

Þó nú syrti í álinn hjá okkur um stund, munum við á ný endurheimta sjálfstraust okkar. Nú er það handboltinn og ,, strákarnir okkar". Rústabjörgunarsveitin, sem var fyrst á vettvang, skákfólkið okkar, listafólkið og svona er lengi hægt að telja upp.

Sumir kalla þetta þjóðrembu. Ég kalla þetta að vera til sem þjóð.