Þorsteinn H. Gunnarsson

Að lifa af landsins gæðum

Ríflegan seinni part síðustu aldar streymdu Íslendingar úr sveitum landsins á mölina og settust að í þéttbýli og hófu að steypa hús, veiða fisk og fara í virkjanavinnu.

Fólk kom úr fámenninu og voru flestir skuldlausir og snauðir eða þannig, þegar þeir mættu til leiks.

Kvikmyndin 79 af stöðinni lýsir þessu andrúmslofti vel, draumum fólks og aðstæðum.

Íslendingar voru ekki fyrr komnir til þéttbýlisins en þeir fóru að streða upp í sveit aftur, en nú til að eignast sumarbústað eða gróðurreit til að dvelja við í fríum og um helgar. Engin vildi vera í borginni um helgar. Bílalestirnar lágu vestur og austur, norður og suður.

Svo fóru skuldirnar að hlaðast upp. Og fólk skuldaði og skuldaði, raðgreiðslur og yfirdráttur, vextir og verðtrygging og vaxtavextir.

Og nú vill engin borga og sagt er að bankarnir hafi platað fólk og Hörður Torfa er búin að ferðast um heimin og kynna sér málið.

Er þá málið ekki bara að flytja aftur í sveitinna og skilja skuldirnar eftir á mölinni.

Vitaskuld er nauðsynlegt að fólk komi saman og mótmæli en þá verður það á samatíma að koma með hugmyndir að nýju þjóðfélgi og lausnum sem gang upp varðandi afkomu.

Það er til að mynda ekki forsfaranlegt að menn geti ekki brugðið sér hér út á Faxaflóa til að veiða sér í soðið öðruvísi en að koma sem gæpamaður til lands með aflan ef fólk á ekki kvóta.

Við verður að fá að lifa á landsins gæðum, hóflega skuldug.