Sveitastúlka frá Íslandi á þátt í því að gera Gautaborg að bókmenntaborg UNESCO

Kristín Bjarnadóttir fæddist 29.maí 1948 að Haga í Þingi A-Hún og ætti því afmæli í dag hefði henni enst aldur. En hún lést 1.okt sl. á Bracke líknardeild í Gautaborg.Síðasti þáttur í hennar starf var að koma Gautaborg á kortið sem bókmenntaborg UNESCO með samstarfsfólki sínu og er það ekki svo lítið afrek af sveitastúlku norðan úr Húnavatnssýslu.

Jarðneskar leyfar Kristínar verða jarðaðar í júní n.k. í Þingeyrarklausturskirkjugarði, heimasveit hennar að viðstöddum nánustu ættingjum.

------------------------------------------------------

Heimild: Óstytt af skáld.is

Kristín Bjarnadóttir er ljóðskáld og greinahöfundur, búsett á vesturströnd Svíþjóðar síðan 1985. Hún fæddist á Blönduósi 29.maí 1948 og ólst upp að Haga í sveitinni Þing við Húnaflóa. Hún lauk gagnfræðiprófi við Reykjaskóla í Hrútafirði 1965, dvaldi eitt ár sem au-pair i London, og einn vetur í lýðháskóla í Danmörku. Hún nam leiklist við Odense Teater Elevskole í Danmörku (1971–1974), og síðar bókmenntir og heimspeki við Gautaborgarháskóla (1990–1994). Hún starfaði við leiklist allt til ársins 1990, í Danmörku, á Íslandi og seinast í Svíþjóð.

Ljóð eftir Kristínu birtust fyrst 1979 í Lesbók Morgunblaðsins og safnritinu Nýgræðingar í Ljóðagerð 1970-1981. Seinna stuttar frásagnir og textar fluttir á sviði og í útvarpi. Hún vann við þáttagerð hjá RÚV, meðal annars þáttaröð um skandínavískar samtíðaskáldkonur, í samvinnu við Nínu Björk Árnadóttur. Hún þýddi ljóðabálkinn Ástarsaga aldarinnar og sviðsútgáfu í samvinnu við Kristbjörgu Kjeld.

Í ljóðum sínum sækist Kristín eftir einfaldleika og takti hins talaða orðs. Í bókinni Því að þitt er landslagið notar hún tungumálið til að mála myndir hugverunnar í faðmi landslags. Ljóðið Fyrsti dansinn I-II hlaut viðurkenningu í keppninni Ljóðstafur Jóns úr Vör 2002. Prósaljóðin í bókinni Ég halla mér að þér og flýg, 2007 eru einskonar heimildarljóð, um tangómenningu, byggð á dvöl í Buenos Aires.

Ferðalög í ýmsum skilningi er endurtekið þema í skrifum Kristínar, svo sem í greinum hennar sem birst hafa bæði á íslensku og sænsku. Hún hefur stjórnað ýmsum bókmenntaverkefnum, svo sem ljóðadagskránni Heim og saman í Hlaðvarpanum í Reykjavík árið 2001 og í samvinnu við Norræna Húsið og argentínska bandoneonleikarann Carlos Quilici. Árið 2005 stóð hún fyrir dagskrá um tangó í tónum og tali, síðar endurtekin á Bottnafestivalen í Sviþjóð. Hún hefur í seinni tíð tekið þátt í ýmsum bókmenntaverkefnum, vinnustofum og upplestrum, í Svíþjóð og meðal annars í Kambódíu, Albaníu, Makadóníu og Slóveníu.

Kristín á sæti í stjórn Höfundamiðstöðvarinnar Författarcentrum Väst í Gautaborg allt frá árinu 2010, varaformaður frá 2012 og formaður síðan 2017. Innan höfundamiðstöðvarinnar átti hún frumkvæði að stofnun ljóðahópsins PoPP (poeter orkar poetiska projekt) sem kom til Reykjavíkur sumarið 2017 með upplestrardagskrá í samvinnu við kollega og ljóðskáld í Rithöfundasambandi Íslands. Meðal verkefna sem hún hefur átt frumkvæði að og haft yfirumsjón með er Waters and Harbours in North  - WHiN, 2017 þar sem Bókmenntaborgin Reykjavík var meðal samvinnuaðila.

-------------------------------------------------------

Minningarathöfn Kristínar var gerð frá Gautaborg, voru sungin og leikin lög frá Svíþjóð og Íslandi. Var athöfnin látlaus og virðuleg. Vakti það athygli mína að á sviðinu við hliðina á kistu Kristínar var par sem dansaði tangó en Kristín hafði mikla ástríðu fyrir dansinum tangó. Það var ekkert ótilhlýðilegt sem sumir gætu haldið því við þekkjum ekki slík atriði hér heima og var það einkar fallegt. Við vorum samtíða á Reykjaskóla og þá vorum við í facebook samskiptum í lok ævitíðar hennar og spurði hún mig að því hvaða lög skólahljómsveitin hefði spilað á böllum á Reykjaskóla. Var nú fátt um svör, en ég sagði henni að hringdansinn kokkurinn hafi verið spilaður til að koma gríslingunum út á gólfið, ræll, vínarkrus, marssúkki,vals, polki sem einu nafni kallast gömludansarnir og svo þungur tangó. Hverslags dans skyldi það vera og er nú erfitt að útskýra það eftir að hafa séð þessa listilega útfærðu tangó á youtbe.com. Ég útskýrði að það væri svona fast stigið til jarðar og þunglamalegur taktur, en allt blítt og notalegt og reynt af ítrasta megni að ná sambandi við dömuna og þá lá allur skilningur fyrir.

Blessuð sé minning Sigríðar Kristínar Bjarnadóttur, Siggu Stínu eins og hún var kölluð í sinni heimasveit og á Reykjaskóla.

Tekið hefur saman Þorsteinn H. Gunnarsson

 

Er ekki rétt og skilt að taka upp bannfæringu?

Mér finnst nú að kirkjunnarmenn mættu nú hafa sig meira í frammi en verið hefur.

Kristin trú er undirstaða að okkar þjóðskipulagi, en ég veit ekki hver staðan er í Laugarnesi þar er heiðið hof eða hörg eins og kallað er. Þar hefur ekki verið farið að lögum lengast af frá því að braggarnir hurfum. En það er svo sem fallegur svipur á fólkinu í Laugarnesinu. Svo þegar farið er að rexa eitthvað í þessu og rétta fram dýr lagaálit og sannfærandi um lögleysuna, þá muldra lögsögumenn á Ráðastöðu um hinn eða þennan sem dyrfist að skipta sér af þessu eða hinu. Hann hefur ekki lögvarða hagsmuni segja þeir. Sú lögskýring er grundvallar della, Fólki er boðið að gera athugasemdir við athafnir stjórnvalda, deiliskipulag margt sem snertir náttúru landsins. Það hafa nefnilega allir lögvarða hagsmuni að lög séu haldin.

Jafnvel þessa brottfararsendingu stjórnvalda á fólki sem eru guðsbörn.

Það er alveg rétt hjá prestinum í Laugarneskirkju. Stjórnvöld hafa migið á barna sáttmála Hinna Sameinu Þjóða. Það var einu sinni prestur Sigurður Haukur Guðjónsson sem fór með morgunbænir í útvarpin og spjallaði margt sem var ef til vill viðkvæmt fyrir ráðamenn. Það var þaggað niður í honum. Ég ætla vona að það verið ekki tekið upp að þagga niður í Davíð.

(Innskot) einhverju sinni var ég á Þingvöllum á fyrilestri Guðna Ágústsonar, og náði á einn foringja Ásatrúarmanna og fór að tala við hann um þetta hof í Laugarnesi og spurði hvort Ásatrúarmenn mundu safna liði ef hörgið yrði tekið niður. Við skiptum okkur ekkert af því sagði hann. Það hafa verið einhverjar athafnir þar svona upp á punt. Mér finnst gaman að hafa Ásatrúarfólk í landinu, það puntar upp á mannlífið þeir elska náttúruna og sólarlagið.

Það sem er að gerast núna í sambandi flóttafólk og það að ætla að fara reka það í burtu, finnst mér alger óhæfa. Það mætti hald að stjórnvöld hafi einhverja óbeit á þessu fólki. Þó ég sé ekki kunnugur fortíð þess fólks og stjórnvöld hafi eitthvað upp á fólkið að klag, þá verður þau að upplýsa þær ástæður.

Fólk sem er á netmiðlum færir það fram sem málsástæður að fyrst eigi að sjá um fátæklinga innanlands. Það er gild skoðun, en er þá ekki hægt að gera hvortveggja.

 

Það hálfgerður gemlingsháttur að skýla sér bak við einhver paragröf í lögum að það verði að fara að lögum í þessu máli.

Rétt er benda meirihluta á að Alþingi Íslendinga ræður yfir 2 stoðum ríkisins, löggjafarvaldinu og framkvæmdavaldinu svo þetta er allt saman á bæjarhlaðinu hjá þeim og ótugarlegt að tala svona. Það er alltaf hægt að breyta lögum ef meirihlutin endurspeglar við horf alþingismanna sem vilja breyta.

En snúum okkur að kristnidómnum:

Það er misjafnt hvað fólk lærir í fermingarundirbúningnum. En alltaf seitlar eitthvað inn í hugu og sál fermingarbarna.

Ef fólk man ekki neit þá geta margir farið með hina klassísku ritningargreininn ,, það sem þér vilt að aðrir menn gjöri yður, það skulið þér og þeim gjör og svo kunna allir  faðirvorið. Svo veit fólk að prestarnir eiga að gera eitthvað einhverntíman en það gerist sjaldan. Hérna  í Gamla daga  var krisnin tögtekin undir vopnaskaki á Þingvöllum. það var einn maður sem úrskurðia það og hafð legið undir feldi í sólarhring. Heiðnir menn fengu að halda að ýmsum sporslum svo sem að borða hrossakjöt bera út börn og blóta á laun allt í laumi eins og sakttsvikin núna og Panamaskjölinn og einnig innistæður erlendis.

Sem sagt kristnin er undirstaða og okkar samfélags, basta, lög og reglur eiga að grundvallast á Kristnidómnum. Það er ekki flóki og þarf ekkert að vera að þvæla um það meir.

Einstaka stjórnmálamenn hafa reyn í þykjustunni að herma eftir Þorgeiri til að upphefja sig og lagst undir feld, en skriðið fljótt undan honum telja sig hafa fundið einhverja speki við þá athöfn. Ættli það hafi ekki verið einhver klækjastjórnmál, hvernig hægt er að snúa á skattinn og gefa ráð í þeim efnu, eða fléttur í kvótakerfinu?

Það er nú víst á valdi Páfans í Róm að innleiða bannfæringuna, svo það getur ekki orðið að því nú um sinn.

Vildi að Davíð léti staðar numið

Félagslega kjörnir forystumenn kjörnir af grasrót og heilbrigðisstarfsmenn orðnir auðlind

 

Íslenskan er alltaf í þróun og skárri væri það nú. Ekki líkar það öllum en við því er lítið að segja. Ef ekki væri þróun töluðum við enn fornaldarmál og það mundum við trauðla ( eins og Guðmundur Jósafatsson frá Austurhlíð myndi trúlega orða það) sætta okkur við.

Stundum er karpað um ný mannanöfn og er sérstök nefnd, sem ég held að sé starfandi enn, sem úrskurðar um þau mál. Eitt sinn var verið að karpa um orðið blær, sem er einkar fallegt og lærði ég að það þýddi andvari og þá mildur eða hlýr vindur.

Bæði orðin blær og andvari lærði ég að væru orð á húsdýrum, Stásslegir hrútar voru nefndir Blær, stundum voru ráðunautar á hrútasýningu að nota orði prúður til að dubba upp á textann. Mér fannst það alltaf að það passaði ekki þegar verið var að komast að fræðilegum eiginleikum sem hagfellt væri að framrækta. Prúður hrútur væri þá ekki mannýgur eða hvað? Þannig lýsir orði að hrúturinn sé á heildina fallegur og komi vel fyrir og er því auðvitað dýrt orð í umsögn um hrútinn en það lýsir samt ekki bakvöðva eða lærafyllingu. Orðið hefur lengst af verið kk. orð. Hann blærinn, ekki hún blærinn. Drengir voru nefndir Blær. Þarna er náttúrlega um að ræða að breyta kk. orði í kvk. og það snýr kannski fyrst og fremst að máltilfinngu þess, sem nemur en ekki málfræðireglum sem hægt er að stíga yfir.

Andvari er einkar fallegt orð og hljómfagurt sem oft var notað á hesta. Ekki hefur verið seilst eftir því nafni á börn.

Nú,nú. Næst að nýrri þróun málsins sem ég næ ekki almennilega yfir og það eru t.d. grasrótin og auðlind.

Farið er að tala um menn sem kosnir eru sem fulltrúar einhvers hóps að þeir séu kosnir af grasrótinni og þeir þurfi fara fara til grasrótarinnar til að þiggja ráð og heyra í sínum mönnum. Mér finnst þessi orðanotkun skringileg. Við vitum öll hvað grasrót þýðir. Það er t.d. efsta jarðlag gróins lands. Eru þá foringjar að lúta í gras þegar þeir fara til grasrótarinnar til að heyra í mönnum? Einu mennirnir sem ég hef heyrt að noti grasrótina  til að heyra í fólki eða hreyfingar þess, eru indjánar sem leggja hlustir sínar við jörð og heyra því hófadyn og þá geta þeir áttað sig á mannaferðum, og þá kemur fljótt í ljós jóreykur úr einhveri höfuðáttinni og þá er jafn gott að vera kominn á fætur.

Nú,nú. Næst er það orðið auðlind. Þingmaður í N-Vestur-Kjördæmi VG ,Bjarni Jónsson,  spurði heilbrigðisráðherra um skort á heilbrigðisstarfsfólk á landsbyggðinni. Heilbrigðisráherra gaf svar við því 5. apríl og sagði að heilbrigðisstarfsfólk væri ákveðin auðlind og væri þetta alþjóðlegt vandamál.Heimild:Gluggin.is

Getur fólk verið auðlind? Auðlind er skilgreind sem náttúruauðæfi og uppspretta auðs. Er þetta þá rétt orðalag?

Af hverju er ekki alveg eins notað orðalagið að leita til sinna flokksmanna um ráð og af hverju er ekki talað um að fólk sé eftirsótt eða verðmætt. Stundum komast orð í tísku og eru ofnotuð. Þessi tvö orð eru dæmi um það. Þau hafa fengið nýja merkingu en hafa ekki verið skilgreind nógu vel til að þau séu merkingarbær í því samhengi sem þau eru nú notuð. Ofnotkun þeirra ber vitni um að orðaforði sé fátæklegur og það er miður því okkar ástkæra tungumál hefur upp á svo margt að bjóða.

 

 

„Í raun einungis ein leið til að mynda meirihluta“

Bíbí í Berlín, Sjálfsævisaga Bjargeyjar Kristjánsdóttur frá Hofsós til Blönduóss

Upp í hendur mínar barst bók, mjög sérstök bók, skrifuð af fatlaðri konu, sem lifði með fötlun sinni. Hún var ekki beinlínis olnbogabarn en hún olnbogaði sig í gegnum lífið með sóma og gafst aldrei upp. Hún var sönn hetja.

Guðrún Valgerður Stefánsdóttir er prófessor í fötlunarfræðum við Menntavísindasvið Háskóla Íslands og hefur stundað rannsóknir í þeim fræðum. Hafa greinar eftir hana birst hér á landi og erlendis. Bókin er unnin með styrk frá Rannís í tengslum við verkefnið, Bíbí í Berlín. Fötlunarfræði og einsaga - ný akademisk nálgun. Samstarfsfólk Guðrúnar eru þau Sigurður G. Magnússon og Sólveig Ólafsdóttir. Heimild: á innanverðri kápu bókarinnar, þar sem getið er um tilurð bókarinnar.

Ég ætla að leyfa mér að fjalla svolítið um þessa merkilegu bók þar sem ég þekki sögusviðið og hef oft farið fram hjá búi Bíbíar og það var mjög fallegt.

Það kemur í ljós að Bíbí var bæði læs og skrifandi og hafði fært dagbók alla sína tíð sem rannsóknirnar tóku til og segir hún sjálf sögu sína í gegnum þessa akademísku rannsókn.

Bókin skiptist í þrjá hluta að mínu mati.

Fyrsti hluti er umfjöllun Guðrúnar Valgerðar sem segir hversdagssögu Bíbíar, skreytta með myndum allt afskaplega fallegt og vel gert.

Næsti hluti bókarinnar er Bíbí í Berlín - Sjálfsævisaga Bjargeyjar Kristjánsdóttur. Verkið greinist þar í 19 bækur sem eru í raun kaflaskipting með mörgum undir titlum, sem fjalla um fólk og atvik.

Bjargey skýrir fyrst frá uppruna sínu, heimili sínu og þorpinu á Hofsósi.  Hún er fædd árið 1927. Mannlífið er dæmigert eins og það var á þessum tíma. Það sem vekur athygli er hvað söguþráðurinn er rakinn skipulega og margt fólk kallað fram á blaðsíðurnar. Það helgast af því að dagbókin setur sína formfestu á bókina. Allur persónulegur stíll heldur sér og er mjög trúverðugur og ekkert er verið að reyna breyta neinu. Málfarið er hennar og ekki verið að breyta stafsetningu. Það venst að lesa bókina með þessari málfræði og er bara gott að lesa og vera ekki með neina fordóma, með að þarna og þarna eigi að vera ypsilon Þarna ekki ypsilon og svoleiðis atriði. Ekki fer ég í nein efnisleg atriði, en það kemur í ljós að allskonar órói er á heimilinu varðandi samskipti. Þar kemur faðirinn, karlinn við sögu sem var ekki góður við hana og gerði upp á á milli systkinana. Það gerði móðirin reyndar líka. Hann nafni minn bróðir Bíbíar var nú líka hrekkjóttur. Þegar þarna er komið er lesturinn orðinn einsleitur og kannski ekki mjög spennandi að lesa og var ég nærri kominn að því að gefa lesturinn upp á bátinn. Þetta voru miklar kvartanir, en þarna hefur Bíbí fundið til smæðar sinnar og áhrifaleysis, finnst mér. En eitthvað ýtti mér áfram með lesturinn.

Var ég þá allt í einu kominn austur í Vatnsdal í Húnavatnssýslu og þar finnst mér þriðji hluti bókarinnar hefjast og hýrnaði heldur yfir mér en þar er farið að nefna nöfn og staði sem standa mér ljóslifandi fyrir sjónum þó að sumt fólkið þekkti ég ekki mjög mikið. Hún flutti svo á Blönduós og bjó fyrst á Héraðshælinu. Anna Jóhannsdóttir á Hofi í Vatnsdal, var fyrsti herbergisfélagi Bjargeyjar.

Önnu og Bjargeyju lynti ágætlega og fannst Bíbí að hún hefði fullan rétt á að hafa Önnu hjá sér þegar hún var komin á Héraðshælið á Blönduósi, en það breyttist þegar fleira fólk fór að kynnast Önnu. Þarna fer lesning að skiptast í undirkafla með fyrirsögnum um nafngreint fólk og sagt frá því og samskiptum og deili á því. Þarna er margt fróðlegt sagt um menn og málefni og þekki ég þarna margt fólk.

Í kaflanum um Helgu Ólafsdóttur staldraði ég við og velti vöngum. Eftir að Bíbí er búin að lýsa ýmsu í þeim kafla, nefnir hún að nú sé Hnjúkahlíð í eyði og finnst henni það leiðinlegt og nefnir að maður að nafni Þorsteinn hafi fengið Hnjúkahlíð, hugðist hann sökkva í stóru ausuna, þessu orðalagi botna ég ekkert í og veit ekki hvað hún á við. ,,Ekki dugði jörðin honum  heldur þurfti hann að fá líka bithaga sem fólkið hér í þorpinu  notaði fyrir kindur. En svo hætti maðurinn skyndilega við allt saman. Mér var nú sagt ýmislegt um þetta. Fer Bíbí síðan ekkert lengra út í þetta.

Um þetta vil ég segja. Það er rétt að ég keypti jörðina Hnjúkahlíð. Jörðin var ekki með landamerkjum og óskilgreind hvar hún var. Skafti Kristófersson hóf ábúð á Hnjúkahlíð. Ég veit ekkert um það hvort hann tók hana á leigu eða keypti. En hann fer að byggja og rækta og er duglegur að því. Kóngur í ríki sínu. Jarðanefnd Austur-Húnavatnssýslu vakti athygli á því að engin landamerki væri um jörðina. Ég kaupi því Hnjúkahlíð fyrir ofan veg og var það þá orðið eignarland, en af því að það dugði ekki þeirri áhöfn sem ég var með á fráfarandi ábúðarjörð fékk ég land á erfðafestu sem lá fyrir neðan veg og var það vissulega notað af Blönduósingum en mér afhent það, með þessum hætti. Mér finnst einhvern vegin að verið sé að segja að ég hafi verið að taka þetta land si sona. Skafti var mjög duglegur og sagði hann mér að þegar hann hafi verið í uppskipun við höfnina þá hafi hann farið hjólandi í matartímanum og sett nokkra steina í hleðsluvegg  í íbúðarhúsi sem hann var að byggja en það var byggt úr holsteini.

Já. það er merkilegt hvað ég hætti skyndilega, Það kom ekki til af góðu. Jörðin hafði fengið 660 ærgilda búmark.En þegar fullvirðisrétti var lögfestur var jörðinni úthlutað 0 lítrun af mjólk. Það helgaðist af því að engin mjólkurframleiðsla hafði verið á jörðinni á viðmiðunarárunum. Það varð þá bara að taka því eins og það þróaðist og standa í lappirnar eins og Bíbi hefði gert. Það eru ekki alltaf jól hjá fólki sem á undir högga sækja. Það segir sagan okkur.

Endir

Framsókn farinn og kominn

Eru ekki allir álitsgjafar nú um stund? Mig langar að skýra frá sérstöku sjónarmiði sem var uppi eftir stríð. Þá flykktist fólkið á mölina og í þéttbýlið á höfuðborgarsvæðið. Framsóknarflokkurinn náði illa að eignast sómasamlegt fylgi á höfuðborgarsvæðinu. Einn og einn fulltrúi. 

En um leið og þjóðin var búin að koma sér fyrir í þéttbýlið þráði hún sveitina og streymdi þanga aftur til að eignast landskika og bústða.

Þessari ást er lýst mjög vel í bókinni 79 af stöðinni eftir Indriða G.Þorsteinsson, þegar leigubílstjórinn Ragnar Sigurðsson fer í sveitina Hann tekur bensín í Fornahvammi og bensíntitturinn spyr hvert hann sé að fara? Norður segir Ragnar. Þá spyr bensíntitturinn hvort hann sé ekki þreyttur? Þetta var um nótt. Svarið, engin maður er þreytur á heimleið.

Um það leiti sem ákveðið var að gera vendingu í sveitum með setningu búvörulaga nr.46 1985 sem skóp kvótan, sá Steingrímur Hermannsson að hann þyrfti að drýfa sig í þéttbýlið  til að efla fylgið í þéttbýli. Bóndi sem ég umgekkst á þessum tíma sagði mér að þetta væri dauði og djöfull fyrir sveitirnar en Framsók ætlaði að setja kvóta á og fara svo að daðra við fólk á mölinni. Fylgið mundi hrynja. Denni yfirgaf föðurleifð sína Strandasýslu og Norðurland Vestra og fór á Suðurnes sagði að flokkurinn mætti tapa 2 þingmönnum í dreifbýli, á móti að vinna 1 í þéttbýli

Eftir að þessi ákvörðun var komin, var ég á fundi sem Steingrímur hélt á Sögu þar sem hann gerði grein fyrir þessari ákvörðun og þeirri þróun sem þyrfti að eiga sér stað. Þetta var almennur stjórnmálafundur. Gunnar Guðbjartsson bóndi og formaður  Stéttarsambands bænda á Hjarðarfelli var til búin í viðspyrnu og útskýrði hvað  afleiðingar þetta gæti haft á bændastéttina en stefnunni var ekki breytt.

Nú elskar Framsókn fólk í bæ og borg og rífur sig upp í fylgi því nú voru réttu aðstæðurnar.

Ég þarf  segja frá smá atviki sem sýnir hörkuna í bændakerfinu ef einhverju sem átti að breyta og ekki var gefið grænt ljós á og til hvers var gripið sem stendur nú í bók sem mér er ekki tiltæk við þessi skrif og er ekkert kjaftæði í mér, og ætlaði ég að skrifa þetta eftir minni en það er ótraust þannig að ég hætti bara núna og hef framhald á morgun í kommentakerfinu. Það er betra en að vera tekinn niður fyrir lýgi.Fæ bókina á morgun.

Framsókn til í borgarstjórastólinn

Haltur leiðir blindan

Hér er greint frá máli sem fólk hefur verið að koma fram sínum löglegu sjónarmiðu og basla við að fá niðurstöðu í. Eftir all mikla reynslu af því að reka mál og reyna fá einhverja niðurstöðu í og embættismenn hafa meta það svo að lög hafi verið brotin og þetta eigi að gera svona og svona. Borgarstjóri virðist ekki þora að stjórna. Hefur sennilega ekki nógu marga í liði með sér.

Það kom m.a. skýr leiðsögn í máli nr. 7/2013 í álit Umboðsmanns borgarbúa. Þar er málið rakið og bend á lögbrot og bent á hvernig fara á með. En fátt gerist. Helst að heiðingjastaður sé uppfærður. Steypt í skjóli myrkus.

Það er afar mikilvægt að farið sé að lögum og eiga stjórnvöld á öllum stigum að leggja sig eftir því að svo sé gert. Lýðræði seitlar í gegn um atkvæðisréttinn Þeir sem kosnir eru og komnir með almennavald og hafa áhrif á markskonar athafnir og verk sem eru framkvæmt með lögum og reglugerðum sem almenningur hefur lögvarinn rétt til að kvarta og gera athugasemd við. Embættismenn eiga að leggja sig fram um að reyna að ná sáttum við fólk, en ekki að kalla yfir sig málaferli og vera settir upp við vegg.

Það er löngu kominn tími á að Reykjavíkurborg verði rannsökuð hvernig margt gengur á afturfótunum þar í skipulagsmálum.

Hvað þurfti svo sem að gera uppfyllingu við Laugarnesið? Jú hafnaryfirvöld þurftu lóð Það var ekki kallað eftir neinu sjónarmiðu, hvorki hvað varðar  umhverfi eð skipulag Bara böðlast áfram . Hafnaryfirvöld gætu hæglega haft aðsetur í gömlu varðskipi eða togara við kæjann.

Sumt getur tekis að gera þokkalega þrátt fyrir gagnrýni, ég nefni t.d. Grensásveg sem hlaut mikla gagnrýni. Mér datt hels í hug að hann yrði ókeyrandi. Svo er bara liðlegt og ansi gott að fara Grensársveg og lítur mikið betur út og gagnast vel með hjólaleiðum og öryggi fyrir íbúa að mínu mati.

 

 

Kæra borgarstjóra fyrir lögbrot

Rekakkeri

Ætli þeir hafi ekki verið með rekakkeri? Það verður að hugsa hlutina upp á nýtt, ef þyrluþjónustan er orðin að rekaldi.

Það er gott að það sé ekki óveður núna.

Flugstjóri kallaður fyrr á vaktina vegna útkalls

Bilanagreining: Eftir Alþingisumræðu og 1.maí hátíðarræður og samstöðufund almennings

Þegar bíllinn manns bilar fer maður með hann í bilanagreiningu. Það er hraðgreinig sem þar til bornir sérfræðingar, bifvélavirkjar framkvæma. Svo kemur skrá eða listi um atriði sem gera þarf við. Eigandinn pantar tíma í viðgerð. Það fer eftir upplýsingunum svona að mestu leiti hvað gert er við. Það er ráðist í viðgerð á gundvelli matsins, eigandinn borgar og ekur út af verkstæðinu á nýviðgerðum bíl sem virkar.

Umræðan á Alþingi hefur verið ansi hörð undanfarið og kompásinn ekki alveg réttur.

Þessi samlíking var í huga mér þegar ég labbaði í 1. maí göngunni á sunnudaginn. Á Ingólfstorgi voru ræðumenn með skrifaðar ræður. Miklir foringjar sem hvöttu til samstöðu almennings fyrir bættum aðstæðum fyrir alla og á öllum sviðum. Þeir töluðu hátt og lýstu því hvernig verið væri að einkavæða allt og selja margar eignir undan þjóðinni og jafnvel stela þeim. Því líkt við svikamyllu. Minntu mig á gömlu verkalýðsforingjana og það vakti með mér von um að eitthvað færi að gerast í málefnum hins venjulega vinnandi fólks. 

Eftir ræðuhöldin fór ég að velta bilanagreiningu fyrir mér og leiddi hugann að því að þetta ætti að vera eins ferli. Það er eitthvað í ólagi, það þarf að greina það og síðan að gera við. Ekki flókið en gengur samt hægt og höktandi í framkvæmd. Fólk finnur fyrir hækkandi verðlagi, minni kaupmætti og erfiðri stöðu á húsnæðismarkaðinum. Og svo er fólk ekki ekki búið að jafna sig eftir hrunið. Viðbrögð fólks eru eftirköst og sporin hræða. Eins og salan á Íslandsbanka. Nú skilst mér að ríkið hafi fengið bankann fyrir svokölluð stöðuleikaframlög og breytt út faðminn og tekið við þessum fjármunum. En hver átti þessa peninga? Það er spurningin? Fé án hirðis? Fólk tapaði gríðarlegu fé í hruninu. Ætli nokkur hafi reiknað það út per einstakling hvert tjónið var fyrir þjóðina og einstaklingana.

Er ekki hægt að sækja ráð í bókmenntir okkar þegar Egill gamli Skallagrímsson ætlaði að fara með peninga í kistli sínum til Þingvalla og ausa þeim yfir þingheim? Egill vildi bardaga. Slíkt er feigðarflan og betra er að gera þetta í friði og sátt svo þjóðin fái aftur traust og Alþingi nái virðingu sinni þannig að við getum verið stolt af ráðamönnum þjóðarinnar. Slíkt er samt erfitt þar sem hver skandallinn rekur annan.

Slagorð sem oddviti Sjálfstæðismanna í Reykjavík er með, er kannski ekki sem verst: Borgin þarf að virka. Fólk þarf ekki síður að virka.

Margir mættu taka Sólveigu Önnu til fyrirmyndar

Farmanns vísa silgt á Pólland, Stettín

 Bróðir minn kenndi mér þessa vísu og er ágætt að hafa hana yfir, þegar stjórnmálaflokkur ætlar að fara að taka upp gamallt mál, sem flokknum kemur ekkert við.

Þegar ungur ég var og ég áfengi drakk,

Voru ánægjustundir míns lífs.

Hverja einustu stúlku ég hengdi á minn klakk.

Átti hvorki til skeiðar né hnífs

Ef að ungmey þú sérð út á götu á ferð

og þá kallaði til hennar skjótt.

Ég finn köllun hjá mér gagnvar: Hér verður að dok við og hafa þetta svona,

sjúddiraddi rei og suddiraddi ra.

Lag: Ég vitja þín æska um veglausamn mar.

Höfundur ókunnur.

Breytt.

Fyrirsögn færslu höfundar. Farmenn skilja  það.

Það er merkilegt að venjulegum manni skolar svona allt í einu á fjörur Alþingis. Ef Flokkur Fólksins ætlar að hreyfa við Tómasi er flokkurinn kominn á fallbraut. Það er mín skoðun og mat.

Ég minnist atriðis úr Skaupinu einhvern tíman í gamladaga sem Laddi lék.

Það var svona: Maður nokkur fór til Tenerife og varð strax fullur í fríhöfninni og var til vandræða í flugvélinni. Á Tenerife hélt hann áfram að drekka og braut allt og bramlaði og varð til vandræða eins og oft kom fyrir landan á fyrstu ferðum í orlof.

Atriðinu lauk með senu þar sem vinurinn rak á vindsæng á fjörur í Meðallandi. Þá hafði hann farið á vindsæng yfir Atlandshafið. Menn brjáluðust úr hlátri.

Ég er ekki að segja að Tómas sé svona heldur að reyna að hafa gaman á þessum alvöru tímum í lífi þjóðarinnar, þar sem heilu peningshúsin er seld með áhöfn og alles svon rétt fyrir sauðburð, tæplega kominn gróður fyrir einlembu.

Funda um stöðu Tómasar

Sumir líkjast öðrum en allir líkjast sjálfum sér

Borgararnir verða að þola yfirvöldum að sinna sínu lögboðna hlutverki, þar með talin lögreglu og sérsveit svo framarlega sem þeir starfi innan valdheimilda sinna. Sérsveitin er kölluð á vettvang til athuga hvort hugsanlegur nýstrokinn hættulegur fangi, sé í Strætó. Sérsveitin getur ekki gert það öðruvísi en ganga úr skugga hvort téður maður sé inn í strætó. Bílstjórinn vitnar um að sérsveitarmenn hafi gengið um vettvang með varúð og af drenglyndi og væntanlega beðið við komandi um skilríki til að sanna hver hann er. Þá kemur í ljós að hann er líkur sjálfum sér og er hann sjálfur en ekki einhver annar sem grunur hefð verið upp. Málið búið á viðkomandi vettvangi, en leitin heldur áfram. Það er ekkert tilefni til að vera með einhver læti út af þessu. Þakka frekar fyrir að við höfum skjól af sérsveitinni, en þurfum ekki að sofa með rifilinn  við rúmstokkinn. En tíðarandin bíður upp á læti og hamagang og allt er tortryggt sem gert er. Grettir Ásmundsson frægasti sakamaður á Íslandi frá Bjargi í Miðfirði, þurfti að leynast og reið um sveitir með stakk einn yfir sér og gat þannig komist leiðar sinnar, án tafa. En nú getur dæmið snúist við og aðstæðnana vegna er leitða í Strætó, vegna þessa að farþegi var líkur fanga sem gekk laus. Ég geri engar athugasemdir við þessa aðgerð. En þar sem við búum í yndislegu landi með lýðræði og frelsi, hefur Logi Petro Stefánsson fullan rétt á að gera athugasemd án þess að vera skotinn eða tekinn fastur. Svona virkar þetta á Íslandi.

Segir aðgerðir sérsveitarinnar óásættanlegar