Mengun frá álveri?

Úr dómi héraðsdóms Reykjavíkur fimmtudaginn 12. nóv.2009 mál nr. E-5373/2008:

,,Þá kveða stefnendur að elstu heimildir um jörðina Óttarsstaði séu frá 1379.  Hafi hún, að minnsta kosti að hluta, komist í eigu Viðeyjarklausturs 9. september 1457.  Um miðja 16. öld hafi jörðin komist í konungseign.  Óttarsstaðir hafi verið seldir úr konungs­eign 28. ágúst 1839 og verið í einkaeign síðan.  Kveða stefnendur að jörðin Óttars­staðir II hafi verið óslitið í eigu sömu fjölskyldunnar í tæpa öld og hafi eigendaskipti orðið fyrir arf og skipti.  Óttarsstaðir I hafi hins vegar komist í eigu núverandi eigenda árin 1974 og 1999".

Í dómnum er rakinn viðburðarsaga og atvikalýsing frá því álverið í Straumsvík var reist og röksemdir stefndu og stefnendu, með og móti.

Mál þetta er forvitnilegt út frá almennum sjónarmiðum um hvað má menga og hvað má ekki menga. Hver á að bera ábyrgð á menguninni og bæta hana fari hún yfir ákveðin mörk svo eigandi jarðnæðis fær ekki notið eignaréttarins?

Hvað með hinn almenna borgara sem dregur hina ósýnilegu mengun niður í lungun?

Svo eru þau sjónarmið að álverið hafi staðið sig varðandi að menga sem minnst og því hafi verið spáð að allt lyng mundi drepast í kring um álverið sem ekki hafi orðið raunin.

Um þetta og fleira snýst náttúru-og umhverfisvernd og verndun andrúmsloftsins sem er sífellt viðfangsefni stjórnmála.

Mest er ég hissa á að það skuli ekki vera fyrir löngu búið að aka mold og jarðefnum í hraunið kring um álverið og planta þar skógi.

Engar bætur vegna mengunar frá álveri