Lambhrútur í Blöndugili

Margt gerist í göngum og réttum

Eitt sinn var ég í eftirleit á Auðkúluheið. Fórum við tveir saman frá Kolkuskála, færsluritari og Sveinn Þórarinsson sem var maður laufléttur til göngu. Héldum við norður heiðina gangandi. Kom það í minn hlut að ganga Blöndugil. Gekk ég nú norður gilbarminn og bar ekkert til tíðinda fyrr en ég kem út í Landsendahvamm sem er nyrsti hluti Blöndugils fyrir framan eyðijörðina Þröm.

Þegar ég skyggnist niður í hvamminn sé ég að allvænn lambrútur stendur bísperrtur á stórum steini og sneri í norðvestur sem og var vindáttin. Nú voru góð ráð dýr. Ef lambhrúturinn styggðist taldi ég að ég mundi ekki koma honum upp úr gilinu, hann færir fljótt í kletta eða ófærur auk þess að hann væri fljótur að uppgefa mig.

Fóstra mín sagði mér í æsku, hvernig refur veiddi rjúpu í skafrenningi. Hann einfaldlega læddist að henni  hlé megin við vindinn. Ákvað ég að reyna þetta, auk þess að mikill niður var í ánni  sem yfirgnæfði öll hljóð eða þrusk og kæmi sér vel fyrir mig. Taldi ég skárra að drösla hrútnum upp og uppgefast við það, fremur en að uppgefast við eltingaleik og tapa hrútnum í björg.

Mér til töluverðar undrunar tókst þetta bragð og greip ég hrútinn. Síðan var þrautin þyngri að koma honum upp úr gilinu. Það tókst samt og var ég örmagna þegar upp var komið.

Eftirleikurinn var auðveldur og setti ég bandspotta í hrútinn og var hann leiðitamur upp á vega þar sem gangnafélagar mínir biðu mín.

Best gæti ég trúað að þessi hrútur hafi verið af Séraguðmundarkyninu.

Vika í fyrstu réttir