Þorsteinn H. Gunnarsson

Lukkuriddarinn Össur kallar gamla Alþýðubandalagsmenn ræfla

Össur er svolítið eins og Gáttaþefur og þefar út í loftið og reynir að fara um þar sem helst er að hafa skjól og björg. Ég kyngi því ekki að Alþýðubandalagsmenn séu ræflar, það eru ómakleg stóryrði. Yfirleitt er það fólk duglegt sem að bjargar sér í hörðum heimi.

Það var gaman hérna í gamla daga, að Össuri í Alþýðubandalaginu, sérstaklega þegar hann var að hlaupa um með lyfseðlana fyrir Ólaf Ragnar. Það var þannig að á stórum samkomum sem stjórnmálaflokkar efna til og þar þarf að kjósa einhverja fulltrúa í nefndir sem einhverju ráða þá var það svoleiðis að stundum voru óvanir menn að koma á landsfundi og voru þá ef til vill ekki búnir að ákveða hvernig skyldi kjósa. Þekktu ef til vill ekki marga og reyndu að afla sér vitneskju um fólk sem skynsamlegt gæti verið að kjósa sér vopnabræður. Þá fór lukkuriddarinn af stað með lista til leiðbeiningar landsfulltrúum. Seðlar þessir voru kallaðir lyfseðlar í gamni og Össur spólaði um borð og bekki. Nonni minn, ert þú búinn að greiða atkvæði og hvar er Gunna? Hér er ég með lista af úrvalsfólki sem tilvalið væri að kjósa og svona sveimaði Össur eins fálki um fundarsvæðið eins og fálkar gera. Sjálfstæðisflokkurinn er með svoleiðis fugl í flaggi sínu sem er flokksmerki hans. Miðflokkurinn er með graðhest á sínum fána, það er einhver arfur frá Kráardrykkjunni hér um árið.

Nú eru framantaldir flokkar komnir á tvísýna braut og farnir að kjósa á móti sjálfum sér og vitna ég þar til nýafstaðinna forsetakosninga. Og á ég við þetta nýja lýðræði sem erftt er að útskýra, að kjósa einn til að hrinda öðrum. Og eru umkomulausir og hafa engan til að stýra förinni að því að talið er og Katrín gengin á braut. Eitt er víst að það verða margir bardagar háðir, Guð hjálpi þeim sem lenda í forkosningu eða svokölluðum prófkjörum. Þar þýðir ekkert að kjósa taktískt, því þá getur allt farið í voll og stympingar langt út fyrir væntanlegar alþingiskosningar.

Auðvitað á Katrín að leiða starfsstjórn það er mín skoðun.

Sauðmeinlaus

þjóð horfir á grimmd sína

speglast

í vængjum fugls sem hún megnar ekki

að reyta.

Stefán Hörður Grímsson