Þorsteinn H. Gunnarsson

Þjóðhátíðardagur Bandaríkjana 4. júlí

Íslendingar máttu þola mikinn skell í síðari heimstyrjöldinni. Íslenskir fiskimenn fengu það hlutverk að flytja fisk til Bretlands, því Bretar voru upptekknir í stríðinu og þjónusta herinn og smíða vopn.

Það var lítð eða ekkert öryggisflug til að leita að kafbátum og vernda islenska fiskimenn, en breyttist þegar Wellington leitarflugvélar komu og tóku það hlutverk að sér.

Íslendingar eru taldir vera á móti hersetunni og gengu í mótmælagöngu við hersetuna. En gengu alltaf í öfuga átt þannig að það virkaði ekki sem skyldi. Gengu til Reykjavíkur frá herstöðinni, en hefðu átt að ganga til Keflavíkur og mótmæla þar við flugvöllinn að mínu mati.

Vandin við þetta núna er að kafbátarnir gætu verið með kjarnavopn innanborðs og þá þýðir ekki að kasta sprengjum á þá.

Það fer nú að harðna á dalnum ef Pútin heldur áfram að fikta með kjarnavopn.

Það er hryllingur nr.1

Ég hef alltaf haft mætur á Bandaríkjamönnum. Við höfum notið þessi í fjölskyldunni að sonur okkar gekk í háskóla í U.S.A. og eitt barnabarn er fætt í Bandaríkjunum og er orðin sprækur vélaverkfræðingur. Svo eigum við frændfólk sem er af bandarísku bergi brotið, já þræðirnir liggja víða.

Vandamálið núna er þetta hafarí með Donald Trump, sem er hálfgerður gangster að mínu mati, að efna til þess að skríllinn ræðst á þinghúsið. Joe Bieden er orðin of gamal að mínu mati, að fást við veruleika heimsins eins og nú horfir. Hann getur verið vitur eins og Njáll á Bergþórshvoli, en ekki nógu styrkur ein og Skarphéðinn og þeir bræður og Kári Sölmundason sem ég held mikið upp á. Hann þurfti nú að far til Úkraníu til að hefna og höggva brennumenn. Til Kænugarðs sem nú er Kíve og eru þessir staðir oft nefndir í íslenskum fornbókmenntum, svo því sé haldið til haga.