Þorsteinn H. Gunnarsson

Tvisvar höggvið í sama knérunn, það er ekki gáfulegt,

Það hefur verið talið að það væri ekki gáfulegt að höggva tvisvar í sama knérunn. Að vísu er knérunn ætt, en deilan ekki ætti ættardeila.

Það er alveg ljóst að það átti að ryðja Sólveigu Önnu úr vegi og slátra Eflingu svo félagið hefði ekki fótaferð.Ríkissáttasemjari gerði það sem hann átti ekki að gera,að vaða áfram í málaferli og leggja sjálfan sig undir. Frekar að þoka málum áfram, með hægð og hóværð.

Ekki er hægt að draga í efa að hann hefur rétt á að leggja fram sáttátillögu sem verður að vera raunveruleg sátta ekki bara ljósritað plagg með texta, með launatöxtu öðrum, sem Efling taldi ekki duga fyrir sína félagsmenn. Samkvæmt ítarlegu kostnaðarmati félagsins.

Þó 80 þús félagar í þeim félögum sem forustu menn viðkomandi félag hafi verið í forsvari fyri þá eru þessi 80 þús ekki löggjafarvald eða ríkistjórn sem markar stefnuna. Þar feilar framkvæmdastjór atvinnulífsins, þegar hann fór í þá greiningarvinnu og fullyrðing um styrkleika.

Það að sjá fv. forseta ASÍ og fv. Sáttasemjara kominn í lögskýringar og skipa sér í lið, botna ég bara ekki í og hvaða tilgang það hefur, annan en að leggjast í víking gegn verkalýðsfélagi.

Sáttatillaga eða málamiðlunartillaga, á mannamáli hlýtur að hafa þann tilgang að geta komið málum á einhvern farveg sem leiddi til að eitthvað yxi upp úr honum.

Óhægt er um vik að gera eitthvað á einnar mínútu sáttafundi eins og framkvæmdastjóri atvinnulífsins hefur upplýst á opinberum vettvangi hafi staðið. Þann fund þyrfti dómari að láta rannsak af sérfræðingum og fá úr því skorið hvort hann hafi verið fullnægjandi, hér þýðir ekki að vísa í hvísl á göngum. Mitt mat er að það hafi bara átt að ganga milli bols og höfuðs á Eflingu og hafi verið ákveðið fyrir svokallaðan sáttafund um miðlunartillögu.

Efling er sjálfstætt verkalýðsfélag og ræður sinnin herfræði. Það liggur fyrir að meira er í kortunum hjá sitjandi ríkisvaldi og það er að ganga í einhverja herför gegn skipulagi launamanna.

Í því liggur hættan að allir selji vinnu sína á markaði í verktöku, tvístrist og troðist í svaðið. Það er tilgangur auðræðisins og þeirra kenninga sem það styðst við.

Og að síðustu um þennan mun á Höfuðborgarsvæðinu og Landsbyggiðin sem hefur komið í ljós í athugunum Stefáns Ólafssonar. Þá fer maður óljóst að fara velta fyrir sér mismun atkvæðavægis í lýðveldinu hverjum tilgangi það þjónar. Það virðist sem sagt ekki hafa dugað landsbyggðinni og verkafólki þar að hafa fleiri þingmann til að koma sínum málum í rétt horf. Hvort það hafi dugað í kvótamálum er ekki gotta að segja um en sumstaðar hafa svik verið í þeim málum t.d Guðbjargar málinu á Ísafirði og erfitt að kortleggja það hvernig þau mál hafa þróast öll.

Í grænubókinni eða útflutningsleiðinni sem fjallað var um á vettvangi stjórnmál og Ásmundur Stefánsson hagfræðingur var í nefnd sem samdi það plagg og lagt var fram í stjórnmálaumræðu var alltaf talað um hagræðingu og samráð, samlegð og leggja áherslu að vera í góðu sambandi við aðila sem væru í forustu íslenskt viðskiptalífs við Dagsbrún nýrrar aldar. Það var í afar fá skipti sem maður rakst á hagsmuni launamanna og verkalýðsfélaga væri þar nefndir og væri nú kominn tími til að opna þá bók og í hvað átt hún gaf leiðsögn. Það er auðvitað sorglegt að ekki sé hægt að byggja þjóðfélag þar sem verðmætum sé skipt í samræmi við vinnuframlag. Og að Sólveig Anna hafi brosað út í annað er áróður og kemur þessu máli ekki við. Kannske hefur henni dottið einhver skrítla í hug.