Þorsteinn H. Gunnarsson

Samanburður á verklagi við endurnýjun lóðasamninga í Þjóðgarðinum á Þingvöllum og hjólhýsabyggðinu á Laugarvatni.

Ekki er langt síðan lóðabréf fyrir sumarhús í Þjóðgarðinum á Þingvöllum voru útrunnin. Þjóðgarðurinn er á heimsminjaskrá Unesco sem heimilar ekki slíka byggð sé í þjóðgörðum. Með ýmsu móti hafur fólk komið sér þar inn og fengið úthlutð byggingarétti þar.

Ekki eru ljóst hvað þarf til a.m.k. er lámark að vera með slaufu og tengdur vel inn í einhverja valdablokk eða stjórnmálaflokk eða vinna í ráðuneyti.

Ekk er nein skilda þegar koma upp aðstæður að viðkomandi vilji hætta að vera með hús þar eða að selja. Þá er ríkið ekki skilt að neyta forkaupsréttar og kaupa eignina. Þó eru líklega eihverjar undantekningar á því og þá sennilega lögleysaa. Þegar hin útrunnu lóðabréf sem voru í raun óleyfisbréf líkt og þær aðstæður sem höfðu skapast í Laugarnesi þar sem allskonar vitleys var í gangi og óleyfisframkvæmdir í gangi og ekkert gert til að stöðva lögleysuna, steypubílar og og steypudælur á ferðinni í morgunsárið þegar menn voru á leiðinni í vinnuna og gátu ekki verði að veita svoleiðis hlutum athygli höfðu nóg með að vera klárir að vera á réttri akrein og vita hvort grænt eða rautt ljós væri framundan, nema einn gamall karl var á ferðinn og var vanur að skima eftir sauðfé í haga og hvort allt væri í lægi með rollurnar, athyglin því í besta lagi. Þá var allt í einu hægt að steypa kumbalda í flæðarmálinu í Laugarnesi.Og engin sagði neitt. Einn goði sem trúir á Óðinn og Þór vígði fyrirbærið.

En í þjóðgarðinum voru lóðamamálin leyst snöfurlega með því að framlengja búsetuna um 10 ár á línuna. Það hefði nú þótt kurteisi við þjóðina að reyna að fara eitthvað öðruvísi í málin og gefa aðiljum umþóttunar tíma með því að semja tímasetta brottfarar áætlun, þannig að málin gætu verið með skipulegum hætti. Ríkisvaldið reynt að sína hverjir væru við stjórnvölinn.

Hjólhýshverfi á Laugavatni

Sumarhúsa og hjólhúsahverfið á Laugarvatni er alveg sérstak menningarfyrirbæri sem varl á sinn líkann nokkurstaðar. Gott ef ekki í heiminum. Þar hefði nú verið manneskjulegra að fara öðruvísi í það mál en reyndin varð. Auðvitað var kominn tími að gera umbætur svo sem yfirvöld höfðu bent á svo sem brunavarni. Hafa skolplagnir og ekki að byggja þröngt. Þessa saga og umræða um málið er þekkt. En þessi ofsi og óbilgirni að vinna ekki málið með meðalhófshraða, athuga t.d. hvort ríkivaldið vildi koma að málinu með styrkjandi aðgerðum Það er ekkert landleysi á Ísland. Íbúar hafa boðist til að leggja fram fjármuni til lagfæringar þess sem úrbóta er þörf þá. Þar er rétt fram sáttahönd, en á hana er slegið. Hægt hefð verið að gera aðgerðaráætlun um brottflutning eða ekki brottflutning í samstarfi við félag það sem reist var til að vera málsvari fólksins á svæðinu.

Það liggur alveg fyrir að sveitarfélagið hefur sýnt dæmalaust tómlæti um þetta land sem það gerir nú krofu til að taka til sín. Gott ef landið er ekki orðið þjóðlenda fyrir vikið. Hefðarréttur getur verið til staðar og kemur til álita alveg eins og í Skjónumálinu. Þetta mál er stærra og ómögulegt að segja hver staða landsins er. það er allavega mjög umkomulaust. Staðarbúar á svæðinu eru í öngum sínum og hafa tjáð hug sinn á kröfuspjöldum sem er sýnilegur við veginn.

Mann fram af manni sem flestir eru ef til vill dauðir í fv hreppsnefndum gengnar eru í aldanna skau haf sýnt þetta tómlæti og varla hægt að spyrja þá af hverju svona sé komið fyrir sveitarstjórninni.

Kannske getur íbúafélagið farið í einhvert málavafstur, sem væri áhugavert,um það hvar fólk megi vera og hvar ekki. Borið saman við endurnýjun lóðabréfa í Þjóðgarðinu á Þingvöllu þá er Laugarvatnsmálið afar skringilegt.Það er mín skoðun.