Hið ófyrirséða er verst í náttúruhamförum

Hið ófyrirséða er verst. Að sjá hugsanlegar hættur er best/gott.

Mér hefur oft fundist best að mála skrattan á vegginn.

Mér sýndist að það væri skriðufarvegur kominn  beint að  höfninnni.

Það væri nú ekkert grín ef Þór væri kominn inn í höfnina og svo kæmi skriða og fyllti höfnina og skipið stæði fast eins og Land/Rover fastur í snjó á Holtavörðuheiði.

Eins ef skipið silgdi tignarlega inn fjörðinn og svo kæm skriða og ylli flóðöldu og koppurinn hentist upp í fjöru eins og lítil trilla. Maðurinn er lítill. Maðurinn er vanmáttúgur ganvart náttúruöflunum.

Þess vegna er gott að vera mátulega hræddur. EN ég ég er okey hér fyrir framan tölvuna, en þá eru það ansans jarskjálftarnir á Reykjanesi.

Ég hringdi einu sinni á Veðurstofuna og sagðis sjá reyk á Reykjanesi í átt að Keflavík. Ég bý í Þorrasölum. Þetta er reykur frá Reykjanesvirkjun vinur sagði starfsmaður Veðurstofunnar, svona getur maður orði lítill.

Einu sinni fraus olían í olíuleiðslunni á bæ mínum á nýársnótt. Einfalt gler í gluggum og mundi verð frosið á ofnum eftir 3-4 tíma, rörið frá olíutankinu var bert á kafla. Ekkert tæki fór í gang. Svo ég hljóp í 20 stiga frosti til nágranna míns dauðhræddur við allt huldufólki. Grannin var úrraða góður og velbúin með logsuðutæki og alles. Þegar ég var kominn á bæinn gat ég ekki útskýrt neitt og hann hélt að þetta væri tröll. Ég var með alskegg og það var fosið fyrir kjaftinn á mér. Það var algerlega ófyrirséð.

Týr kallaður út til Seyðisfjarðar