Tilbúin spenna og stress.

Hér áður fyrr fór fólk oft í strætó heim til sín í mat. Bændur lögðu sig í hádeginu og fengu sér kríu.

Á vetrarvertíð skriðu þeir minnstu undir borðið í matsalnum og hvíldu sig á meðan kallinn silgdi að næstu trossu. Gömlu kallarnir dottuðu niður í kaffifantana.

Aðeins einn maður hafði stutta matartíma í hádeginu. Það var Bjartur í Sumarhúsum. Hann skreið upp á næstu heysátu og var búinn að sofa nóg þá er hann valt niður af henni. Hann sagði jafnan við börn sín farið út að vinna og svo þegar þau vissu ekki hvað þau ættu að gera, öskraði karlinn ,,bara gera eitthvað".

Verst er farið með börnin. Þau klár skólatíma hins hversdaglega dags. Síðan er flengst með þau í tónlistarskóla, íþróttir, ballett og allskonar frítíma námskeið, því það er engin til að taka á móti þeim heima. Allir að vinna svo mikið.

Komin er tími til að rifja setningu vökulagana sem sett voru á sínum tíma til að sjómenn fengju síns hvíld.

Íslendingar alltaf að hugsa um vinnuna