Fréttin um útflutning kemur á hárréttum tíma. Réttir víða í dag.

En er glamrað um útflutning á dilkakjöti af ráðamönnum. Þetta er allt vel tímasett því nú er verið að berjast við offramleiðslu á dilkskjöti, eftir mikla fyrirhöfn að fækka og draga saman. Niðurfærslu og skerðingu og hverskonar samdrátt. Mikið skorið vegna riðuveiki. Jafnvel skorið á bæjum þar sem aldrei hefur komið upp riða og stofnin því þrautræktaður gegn riðusmiti og hefði átt að setja þar upp tilraunabú.( Brúsastaðir í Vatnsdal ). Mikið fé farið í þessar aðgerðir og markaðsátak.

Útflutningut á dilkakjöti hefur verið mýrarljós. Heimsmarkaðurinn er yfirfullur af ódýru kjöti sem fæst á dumings verði.

Vel að merkja er hér um að ræða bókun, en ekki haldbæran samning um magn og verð.

Auk þess að svona vegalengdir með vöru í loftflutningum eru þegar til á taka þeir flutningar sem valda mestri umhverfisvá, eyða miklu flugvélabensíni og valda útblæstri.

En íslenskir ráðamenn geta farið í réttir án þess að lenda í ryskingum og spurt bændurnar hvernig dilkarnir séu og sopið af fleygnum.

Ég hitt nokkra fjallamenn á göngum nú í vikunni. Tónninn var þessi: Féið er orðið svo feitt að það getur ekki gengið og það kann ekki að ganga og rennur lítið áfram. Þetta er allt bílflutt í afrétt og úr réttum. Auðvitða kannast maður við þetta og tók sjálfur þátt í þessu. Svo er fé allan veturinn á innistöðu og hreyfir sig ekkert.

Íslenska sauðkindin er vaxinn út úr umhverfi sínu, en eftir sem áður heldur hún uppi fjörin í réttum og göngum og ráðamenn sækja í sollin með kínversku bókunina frá Ni Yuefeng, en engan samning.

Það er réttmætt af Guðlaugi að líta hýruauga til innflutnings Kínverja á dilkjöti, sem var á síðastliðnu ári 125 þús tonn.

Sennilega væri ódýrast að koma ofan í Kínverjana einhverju af saltkjöti og vera ekki að flytja bein á milli Kína og Íslands.

Lambakjöt til Kína