Ríkisábyrgð á landbúnaðarkvóta. Slæmt fordæmi gagnvart sjávarútvegi.

Bændur eru gulltryggðir í bak og fyrir með þessu fyrirkomulagi, þegar ríkið er skyldað til að kaupa af þeim kvóta án tillits til hvort þeir hafi lagt út fyrir honum eða kvótinn hafi orðið að verðmæti fyrir tilsillan ríkisins og bóndin ekki lagt út pening fyrir þeim verðmætum.

Það er skiljanlegt að einhver úræði þurfi að vera fyrir hendi ef bóndi þarf að hætta með gamalt fjós og standi frammi fyrir því að þurfa byggja nýtt vegna hertrar reglugerðar um dýravelferð. En þá ætti að láta svokallaðan markað ráða.Við slíkar aðstæður væri hægt að nota samkeppnina. Þó það sé óeðlilegt að þurfa að nota rekstrarafgang í búskap í þá vitleysu. Nær væri að nota hann til að laða fram lægra verð fyrir neytendur, með bættir fóðuröflun o.þ.h.

Þá kemur upp sú spurning upp, ef einhverju þarf að að breyta í sjávarútvegi eins og háværar raddir eru uppi um hvort þetta sé fordæmisgefandi á þeim vettvangi.

Þá er illa komið fyrir lýðveldinu ef það þarf að fara að kaupa af sjálfu sér kvóta sem það bjó til með lögum og reglugerðum.

Þó erur málsbætur í þessu máli að ríkið getur selt þetta góss aftur og bjargað því að skellurinn lendi ekki á skattgreiðendum en maður veit aldrei hvenar svona kerfi trosnar upp og springur. Það þarf að hugsa um hvernig hlutir virka. Til þess eru ráðuneyti og stjórnarráð.

ÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆ.

Margir vilja kaupa