Dulkóðaðir neytendur

Hvenær er fólk neytendur og hvenær er fólk ekki neytendur?

Venjan hefur verið í íslensku máli að þegar fólk fer út í búð að þá er fólk neytendur og allir verða að vera voða kurteisir við neytandann. Það má varla orðinu halla við hann því þá er ekki víst að hann komi aftur.

Samkvæmt íslenskri málvenju er sá sem fer í banka að fá lán, kallaður lántakandi, lánþegi, eða skuldari en sá sem á peninga inn í banka kallaður sparifjáreigandi og stundum ruglast á honum og fjárfestum.

Nú virðist þetta vera búið að breyta þessari málvenju án þess að spyrja kóng né prest og skuldakóngarnir kallaðir neytendur.

Þá hljóta sparifjáreigendur líka að vera kallaðir neytendur. Þeir fara í banka með sparifé sitt og fá vexti og neyta þeirra með því að kaupa eitthvað fallegt fyrir þá.

Það er einkennilegt ef svokallaður neytandi=skuldari er allt í einu komin með einhverja yfirburðastöðu ef samningur raskast af einhverjum sökum að þá á alltaf að túlka öll atriði í hag neytandans og menn tala alltaf að málinu sé þar með lokið og megi varla far með slík mál til dómstóla eða áfrýja ágreining af því að neytendur eru orðnir eins og kýrnar á Indlandi, heilagir. 

En sparifjáreigendur geti bara étið það sem úti frýs.

Og hver á að setja peningatryggingu fyrir lögbanninu?

Vill geta lagt lögbann á gengislán

Athugasemdir

[Sigurður Ingi Kjartansson, 1.7.2010 kl. 11:52]

Það rétta er að bæði lántakendur og innistæðueigendur eru neytendur í þessu tilfelli, það er ekkert svo flókið að átta sig á því.

Brotaþolinn er lántakandin en brotamaðurinn er Bankinn.

Innustæðueigandinn ætti ekki að vera aðili að þessu máli þótt hann sé viðskiptavinur sama banka og brotaþoli.

Þessir 100 milljarðar bitna ekki á innistæðueigendum neitt frekar en 80 miljarðarnir sem  afskrifaðir voru hjá Samskipum eða 50 milljarðarnir sem afskrifaðir voru hjá Högum.

[Kristján H Theódórsson, 1.7.2010 kl. 11:57]

Sæll félagi Þorsteinn! Augljóslega eru "skuldarar" þe. lántakendur meiri neytendur en þeir sem vilja liggja eins og ormar á gulli sínu í bönkum!

En meginatriðið er auðvitað að hagsmunir þessara hópa fara saman, ekki satt.  Ef enginn vill taka lán,og þá gjarnan til einhverskonar neyslu,  hvernig ávaxtar sparifjáreigandinn sitt pund? Menn nota/neyta lánanna til "allskonar" sem síðan eykur veltu í þjóðfélaginu og þar með sk. hagvöxt væntanlega.

Þetta hlýtur að verða gullin meðalvegur að þræða, að beggja hagsmuna sé gætt.

[Gunnar Heiðarsson, 1.7.2010 kl. 12:32]

Lántakendur eru neytendur, það eru sparifjáreigendur einnig.

Það er annars undarlegt að sparifjáreigendur skuli vera að agnúast yfir því að lántakendur skuli leita réttar síns. Sparifjáreigendur ættu heldur að fara að dæmi lántakenda og leit síns réttar, best væri ef þessir hópar gætu staðið saman.

Sparifjáreigendur eru ekki þeir seku í þessu máli, það eru gæslumenn fjársins sem eru sekir. Mennirnir sem sparifjáreigendur treystu fyrir fé sínu, sömu menn og lántakendur treystu til að gefa góð og örugg ráð varðandi lántöku. Sparifjáreigendur ættu því að beina spjótum sínum að gæslumönnunum, ekki þeim sem borga fyrir afnot af aurunum!

Að einu leiti er dómur Hæstaréttar skýr; það er bannað að binda íslensk lán við erlenda gjaldmiðla. Það er einnig á tæru að Guðjón Rúnarsson formaður Samtaka fjármálafyrirtækja vissi þegar árið 2001 að þetta væri ólöglegt. Samt gerði hann enga athugasemd við sína umbjóðendur, þetta kallast einbeittur brotavilji. Þessi sami maður heimtar nú lög til að réttlæta lögbrot sitt.

Varðandi önnur atriði dómsins má lengi deila, reyndar fóru áfrýjendur ekki fram á að Hæstiréttur tæki á fleiri atriðum en gengisbindingunni og því tók hann að sjálf sögðu ekki tillit til annara atriða. Vaninn er ef rétturinn tekur mál til meðferðar og dæmi í hluta dóms héraðsdóms, þá standi dómur héraðsdóms að öðru leyti. Hvað um það, dómstólar þurfa að skera úr um þau deilumál sem komin eru upp.

Við Íslendingar erum hinsvegar komnir út á hála braut þegar framkvæmdarvaldið fer að túlka og afgreiða lagaleg deilumál. Þá er þrískipting valdsins í hættu og stutt í einræðið. Þar skiptir engu máli hvert málefnið er, eina undantekningin er ef um sjálfstæði þjóðarinnar er að ræða og er það þá gert með bráðabyrgðarlögum og þing kallað saman hið fyrsta til að samþykkja þau.

Afskipti Seðlabankans og Fjármálaeftirlitsins af dómi Hæstaréttar eru stór hættuleg og algerlega óþörf. Ef lánafyrirtækin telja sig þurfa að innheimta af lánunum, eiga þau að reikna lánin á þann hátt sem þau treystu sér, þar til dómstólar hafa gefið sinn úrskurð. Þar verður málið afgreitt á endanum!

Sparfjáreigendur þurfa að fara að átta sig á að það eru lánafyrirtækin sem eru sek, en hvorki lántakendur né sparifjáreigendur.

[Jón S. Einarsson (IP-tala skráð) 1.7.2010 kl. 12:46]

Er það ekki í lagi að neytendur komist í sama flokk og sparifjáreigendur sem eru nú þegar eins og heilagar kýr á Indlandi.  Ríkistjórn Íslands ákvað með neyðarlögum haustið 2008, eftir fall bankanna að verja innstæður í föllnu bönkunum og þar með verja sparifjáreigandur að fullu. Skuldarar eru ekki í neinni yfirburðarstöðu þrátt fyrir nýlega dóma Hæstaréttar, samber yfirlýsingu Seðlabankanns í gær. Gera má ráð fyrir að niðurstaða um hvað eru löglegir vextir á þessum lánasamningum fáist ekki fyrr en að Hæstiréttur hefur dæmt um það í málaferlum sem eiga eftir að taka guð má vita hvað langan tíma. Á meðan ríkir óvissa sem gerir ekkert nema að skaða báða aðila.

[sigkja (IP-tala skráð) 1.7.2010 kl. 12:50]

Fólk virðist telja sig neytendur hvort sem þeir eru að kaupa eða selja. Merkingin hefur þróast frá því að vera "endanlegur notandi vöru" til "allir sem ekki eru fjármálastofnanir". Persónulega sé ég engan mun á því að selja kartöflur eða skuldabréf. Fyrir mér er sá sem fær greiðsluna á borðið seljandi og sá sem fær kartöflurnar eða bréfið neytandi. Skuldabréf ganga kaupum og sölum rétt eins og kartöflur.

[Birgir Hauksson (IP-tala skráð) 1.7.2010 kl. 17:12]

Það var aldrei neinn ágreiningur um vextina.Það er með eindæmum hvað hægt er að þvæla og afvegleiða um sáraeinföld mál.Lánþegar fóru til dómstóla til að fá úr því skorið hvort að löglegt væri að tryggja lán í íslenskum krónum með því að  tengja þær við gengi annarra gjaldmiðla, svo kölluð gengistryggð lán. Hæstiréttur kemst að þeirri niðurstöðu  að gengistrygging lána væri ólögleg. Ágreiningurinn var ekki um  vexti, fjölda gjalddaga, fyrsta gjalddaga, lánstíma eða eittvað annað sem í samningum þessum stendur. Nú ryðjast fram varðhundar kerfis sem í öll þessi ár vissu af þessari ólöglegu vöru bankana, þingmenn sem áttu þátt í að semja þessi lög, ráðherrar sem kenna sig við norræna velferðastjórn og allir hafa í hótunum við blóðmjólkaða skuldara. Hér fer allt til andskotans nema bankarnir fái að hækka upp á sitt einsdæmi vextina á lánunum.   Er þetta virkilega að fara gerast ? Sér enginn í hvaða þvælu er búið að koma einföldu dómsorði. Nei hér þarf að vinda ofan af hlutunum eins og fjármálaráðherra nokkur kemst svo oft að orði. Það var aldrei neinn ágreiningur um vextina og skulu þeir því standa eins og aðrir skilmálar lánanna nema gengistryggingin. Lánþegar eiga bara halda sínu striki og  greiða af lánum í samræmi við dóminn, það er svo bankana að sækja mál ef þeim þykir þurfa og svo dómstóla að úrskurða.

[Þorsteinn H. Gunnarsson, 1.7.2010 kl. 20:37]

Ég vil þakka innlegg og skörulegar ræður.

[Maelstrom, 2.7.2010 kl. 13:34]

Sá sem kaupir vöru sem er í almennri sölu er neytandi, hver sú sem varan er. 

Hver er þá munur á kaupanda og neytanda?  Ef ég kaupi hús af nágranna mínu er varla hægt að tala um mig sem neytanda, eða hvað?  Ef ég kaupi hús af fasteignafélagi þá er ég neytandi (því seljandinn er atvinnumaður í að selja þessa tilteknu vöru).

Lántakar/skuldarar eru neytendur.  Banki bíður vöru sem kallast lán og neytendur kaupa þessa vöru.  Ef lánin eru gölluð á að túlka vafaatriðið neytanda í hag.  Bankinn er fullur af atvinnumönnum í því að bjóða "lán" til sölu.

Innlánseigendur eru líka neytendur.  Banki bíður vöru sem kallast innlán og neytendur kaupa þá vöru. 

[sigkja (IP-tala skráð) 2.7.2010 kl. 17:08]

Skuldarar selja skuldabréf og fá pening í staðinn. Varan er skuldabréfið sem gengur kaupum og sölum, ekkert annað er keypt eða selt. Bankinn getur boðist til að kaupa ýmiskonar skuldabréf. Og það fríar ekki seljandan frá ábyrgð á hinni gölluðu vöru.