Þorsteinn H. Gunnarsson

Laugarnesvinir

Nú er búið að samþykkja í borgarstjórn Reykjavíkur að hefja vinnu við að friða Laugarnes.

Þessar myndir eru sennilega teknar á tímabilinu 1950-1960.

Krakkar að koma úr sjósundi

Guðmundur og Jón Guðjónssynir

Arnbjörn og Þorsteinn

Arnbjörn og Þorsteinn Hallgrímur Gunnarssynir

Jóhanna með Jón son sinn

Þessi verður sennilega friðaður

Hjónin Aðalheiður Magnúsdóttir og Gunnar Arnbjörnsson á númer 36

Loftur Baldvinsson EA 124 - Vetrarvertíð 1966 frá Hafnarfirði að miðum undir Snæfellsjökli

Ég var háseti um áramót 1965-1966

Friðgeir Höskuldsson, frændi minn og vinur, benti mér á milli jóla og nýárs 65-66 að það vantaði háseta á Loft Baldvinsson á komandi vetrarvertíð. Mig vantaði vinnu og var á lausu og var munstraður háseti eftir áramótin en þá var farið að róa.

Skipstjóri á Lofti Baldvinssyni var Gunnar Arason frá Dalvík. Ég var nú búinn að fá reynslu á sjónum og hlakkaði til að takast á við þetta háseta starf.

Ég komst fljótlega að því að ég var kominn á góðan stað. Mér var vel tekið og ég gekk í störfin eins og lagt var fyrir mig. Byrjaði við borðið þar sem fiskurinn var greiddur úr netunum. Menn voru með venjulega vinnuvettlinga við að greiða úr og virtust ekki finna til kulda. Þessu var alveg öfugt með mig, ég gat ekki unnið við þetta. Reddaði stýrimaðurinn á dekki málunum, setti á mig ullarvettlinga og belgvettlinga. Það var náttúrulega ekki hægt að greiða úr netunum með þann búnað. Þá setti hann mig á spilið og það starf lá vel fyrir mér og var ég alla vertíðina þar. Það var auðvitað erfitt en ég kláraði mig alveg á því.

Það var gaman að draga netin og þau voru oftast bunkuð af þorski. Ef fiskur féll úr netinu og fór aftur með skipinu, þá var kallinn kominn strax út á bátaþilfar, með langan krókstjaka og náði alltaf fiskinum. Svo þarna var vel gengið um auðlindina og ekkert fór í súginn. Svo þegar búið var að draga trossuna og leggja hana snyrtilega niður svo greiðlega væri að leggja trossuna þegar þar að kæmi. Það fyrsta sem ég var varaður við það var: “Þorsteinn, þú skalt passa þig á því að setja ekki fótinn í einhverja lykkjuna”. Því þá færi ég í sjóinn. Ég hef gott auga fyrir hættum og aldrei lent í neinum slysum. Í messanum var alltaf komið rjúkandi kaffi og brauð með niðursneiddum banana ofan á. Alveg dúndrandi orka sem var í slíku brauðmeti. Auk þess var oftast borið fram bakkelsi og kruðerí. Og var svo alla vertíðina. Kokkurinn var virkilega góður, með sitt starf. Kom stundum út á þilfar að hjálpa við störfin.

Næsta vers var fyrir skipstjórann að finna næstu trossu. Trossurnar voru með ljósi þannig að hún fannst fljótlega. Við höfðum þann háttinn á að tveir komust undir matarborðið í einu og gátum hvílt okkur á meðan skipstjórinn var að leita að annarri trossu. Skiptumst við á þessum hvíldarstað. Svo þegar slegið var af, þá var það merki um að bauja var fundin og þá þutu tveir hásetar upp og gerðu sig klára til að ná baujunni upp á þilfar. Þá voru allir klárir á dekkið að fara að vinna að því að draga trossuna inn. Þessi þáttur að taka baujuna skiptist sjálfkafa niður á áhöfnina, tveir og tveir í gengi. Það gerðist sjálfkrafa og var sjálfsprottið, engin sérstök fyrirmæli gefin. Ég lenti með ákveðnum manni sem var harður af sér og ætlaðist til þess af öðrum, var Strandamaður eins og fleiri jaxlar í áhöfninni.

Það má segja að við höfum aflað mjög vel þarna á miðunum undir Snæfellsjökli. Hver trossa full af vænum þorski.

Það var nú lítið um frí þessa vertíð, maður gat skroppið einhvern tíma um helgi til að sjá vini og vandamenn. Þó gerðist það einhverju sinni að við fengum að fara á ball í Þórskaffi. Það var gaman, Svo þegar komið var að síðasta dansi og einhver kominn með dömu í fangið

Þá kom kall og allir drifnir út í leigubíla og skutlað suðrí Hafnarfjörð og út á sjó.

Skipstjóranum hefur sennilega þótt of mikil áhætta að missa áhöfnina eitthvað út í bæ á rall og vita ekkert hvar áhöfnin væri og það hefði svo sem verið rétt hjá honum.