Fólki á hreyfingu

Þegar Gunnar Smári tók upp á því að gera upp Sósíalistaflokkinn eins og gamla drossíu þá leyst mér nú ekki á það mál.

Vitanlega hefur hann ætlað að gera einhverjum málstað sem hann hefur haft hver sem hann er + .

Ekki hægt að ætla mönnum nema gott eitt þangað til og ef annað komi í ljós.

Fyrst þegar þessir atburðir gerðust, fannst mér að þetta væri dálítið dularfullt, frá mínum sjónarhóli séð. Mér fannst satt að segja að Gunnar væri að taka eitthvað frá mér og mínu fólki. Í mínum ættarranni var fólk sem kaus  Sósíalista stefnuna  alla tíð meðan sú stefna var til og borin fram af baráttufólki. 

Auðvita á engin einhverja hugmyndafræði, hún kemur úr ranni lifandi fólks sem hefur uppi gilt merki þess félags sem það aðhyllist og stofnsetur.

Þá taldi ég að ekki væri hægt að amst við tilurð þessara lifandi hreyfingu, og lét kyrt liggja.

Gunnar er ýmsum hæfileikum búin á vettvangi fjölmiðlunar og skipulags, látum hann blása, þekki manninn ekki neytt en fannst ekki  þetta væru hans heimahagar, sem ég svo sem þekki ekki mikið til.

Nú heyrast hvellir og sprengjur  í öllum hornum þessara hreyfingar. Ekki er nein Þórðar gleði í mínum ranni og vonandi meiðir sig engin, en heldur þykir mér þungt undir fæti þessarar hreyfingjar ef að hún sé ekki andvana fædd.

En svona er þetta, Alþýðubandalagið horfið, þar var ég skrifaður á fjórða sæti á G-lista Alþýðubandalagsins í fóstri hjá Ragnari Arnalds í Norðurlandskjördæmi vestra og var kallaður Þorsteinn fjórði. Þeir komu nefnilega að heimsækja mig Haukur Hafstað bóndi og móðurbróðir minn Skarphéðinn Magnússon og voru uppveðraðir að koma mér í  á þennan lista

Annað: Einu sinni var haldið  listamannaþing á landsfundi Alþýðubandalagsins. Ragnar var þá farinn að skrifa leikrit og var spurður hvort hann liti á sig sem listamann? Varla, jú annars, ég hef verið á lista mjög lengi sagði hann. 

Þá hló þingheimur.

 

 

 

 

 

 

Spáir nýju félagshyggjuafli: Fólk að ræða saman