Barnasáttmáli Hinna Sameinuðu Þjóða

Nú reynir á hvort Barnasátmáli SÞ er einhvers virði og komi börnum að raunverulegu að gagni í neyð, eða hvort hann sé skrautskjal sem hengt er upp á skrifstofum í stjórnarráðum og sendiráðum víða um heim og góðir menn sem svo eru kallaðir en engin veit hvort þeir séu góðir skreyta sig með í hátíðarræðum.

Auðvitað verðum við að hafa laga og reglugerðarramma um það hvernig þessi mál eiga að vera. Það er ekki hægt að hafa hisum happs aðferðir og benda á einstaka ráðherra á síðustu metrunum til björgunarstarfa. Reglurnar þurfa að vera málefnalegar og spegilmynd af vilja þessara þjóðar. Oftast er farið að tala um kostnað.

Fyrir margt löngu var aldrei talað um kostnað ef einhver þurfti að leggjast inn á spítala. Nú er verið sí og æ að ræða um halla á heilbrigðisstofnunum og sjúklingar kallaðir viðskiptamenn spítalanna. Gamlir menn klóruðu sér í kollinu yfir þessu breytta umræðuformi.

Egill Sakllagrímsson  komist inn í landið eingöngu vegna þessa að það var enginn í fjörunni til að stöðva hann, ellegar að bera hann út í skip hefði honum veri vísað brott, en hann var ódæll í meiralagi og fullur í veislum á unga aldri.

Auðvitað er rétt að bera svona   máli fyrir dómstóla og fá úr því skorið hverslags fólk býr í landinu og hverslags plagg Barnasáttmálinn er. Þá er það oft hendi næst að fara að bera það saman að gefa útlendu fólki uppihald þegar innlent fólk hefur það ekki nógu gott. Það er mannlegt. Enn svoleiðis umræða skapast þegar átök myndast. En þá þarf að laga til hjá báðum þessum hópum.

Væntanlega farin úr landi