Form og skipulag

Þrír efstu menn á listum Borgarahreyfingarinnar til Alþingiskosningunum 25. apríl s.l. hafa fengið samviskubit út af því að hafa gengið af fundi vegna þess að þeir urðu undir í atkvæðagreiðslu á landsfundi sem boðaður hafði verið til og löglega settur og afgreiddi tillögur sem voru ekki að skapi þessara aðila.

Forvitnilegt er að lesa yfirlýsingu þeirra en þar segir m.a.; „Borgarahreyfingin spratt upp sem lýðræðisafl til höfuðs þeim hefðbundnu stjórnmálaflokkum sem fyrir voru og hefur nú tapað sjónum á ábyrgð sinni við kjósendur þessa lands.

Og áfram; ,,13.499 manns greiddu upprunalegri hugmyndafræði Borgarahreyfingarinnar atkvæði sitt í vor og veittu okkur þar með umboð sitt til að fylgja henni eftir samkvæmt bestu vitund og sannfæringu. Það vefst því eðlilega fyrir okkur að atkvæði einungis 54 manna á landsfundi, innan við tíundi hluti þeirra sem þar hafa atkvæðisrétt, geti snúið á hvolf þeirri stefnu sem okkur var falið að vinna samkvæmt.

Frá mínum bæjardyrum séð er ekki hægt að alhæfa að 13.499 kjósendur hafi greitt atkvæði vegna þess að Borgarahreyfingin hafði eitthvað annað félagsform en hinir hefðbundnu stjórnmálaflokkar.

Fyrir þessari fullyrðingu liggja engar rannsóknir eða kannanir. 

Það eru sjálfsagt margar ástæður fyrir því að kjósendur hafi kosið Borgarahreyfinguna. Nærtækast er að nefna þá skýringu að kjósendur hafi viljað fylgja eftir þeim mótmælum sem urðu vegna óstjórnar í efnahagsmálum og opinberuðust í bankahruninu.

Fólk er reytt og stendur frammi fyrir aðstæðum sem ekki eru þekktar áður í sögu þjóðarinnar. Þess vegna vildi fólk skapa sér þjóðfélagsafl sem væri sýnilegt og kjósendur vildu ganga til atlögu við öfl í gömlu flokkunum þremur.

Í öllum félagsskap þarf eitthvað form og skipulag. Hreppaskipanin er líklega elsta kosningaform hjá okkur. Kosningar þar styðjast við landslög. Þar hefur lengst af verið kosið víða án íhlutunar stjórnmálaflokka. Samvinnufélögin eru ( voru með ) fulltrúalýðræði og félagslög, þar sem 6 félagsmenn voru á bak við hvern fulltrúa og svona væri hægt að halda áfram lengi. Það allra verst í pólitík  er að skella á eftir sér dyrum án þess að láta bóka neytt og ekki þingmönnum sæmandi. 

Íhuga áframhald á samstarfi

Sjálfseignaralþingismenn

Þegar tveir deila hafa hvorirtveggja nokkuð til síns máls. En við þær aðstæður og tilurð Borgarahreyfingarinnar er þessi deila afar slæm sem birtist almenningi með útgöngu þingmanna Borgarahreyfingarinnar vegna þess að þeir urðu undir í atkvæðagreiðslu.

Erfitt er fyrir þann sem fyrir utan stendur að hafa yfirsýn yfir það sem gerðist og innanhreyfingar átök. Þegar þingmenn lýsa því aftur á móti yfir að þeir beygi sig ekki undir félagslög, þá er sjálfhætt og í raun virkar þetta kátlegt.

En þessi atburðir munu dýpka glundroða og stjórnleysi á stjórnamálavettvanginum og í almenningum og þá á ég ekki við afréttir og heiðarlönd, heldur torg og samkomustaði hverskonar.

Ekki bætir úr skák á innanlandsófriðinn að lögregluyfirvöld hafa verið iðinn við að auglýsa eigin vanmátt og fámenni. Þá hafa fjölmiðlar auglýst það í fyrirsögn að fangelsi séu yfirfull og þjófagengi gangi laus.

Þetta eru allt saman slæm skilaboð inn í samfélagið við þær aðstæður sem við búum nú við. Ég sé ekki neytt stjórnmálaafla eða stjórnmálaforingjar, sem gætu stillt til friðar hér ef til upplausnar drægi. Hér er engin Þorgeir Ljósvetningagoði í augsýn, þó Steingrímur Sigfússon sé vissulega að norðan og Þingeyingur og gæti sjálfsagt fengið húðfat lánað hjá bróður sínum. Slíkt yrði þó aðeins hægt að nota sem gamanmál fyrir ferðamenn. 

Miðað við að þingmenn Borgarahreyfingarinnar geri alvöru úr því að slíta sig frá hreyfingunni sem fleytti þeim inn á þing þá er komin upp alveg ný staða í stjórnmálalífinu.

Formúlan er þessi: Fólk platar bara einhverja til styðja sig til Alþingis og gerast svo Sjálfseignaralþingismenn og passar sig svo bara  að því að halda enga þingmálafundi fyrir kjósendur.

Átök innan Borgarahreyfingarinnar