Þorsteinn H. Gunnarsson

Seglbátur

Sturla Þórðarson tannlæknir á Blönduósi lét smiða fellikjöl í árabát sinn, sem smíðaður var hjá Guðmundi Lárussyni á Skagaströnd.

Síðan kom hann fyrir fellanlegu álmastri í bátnum og sigldi fyrir vindi um allan Húnaflóa eins og Þórður kakali gerði forðum daga í Flóabardaga.

Ég var svolítið veikur fyrir því að gera þetta við samskonar bát sem ég á en tímdi því ekki vegna þess að þetta tók nokkurt pláss, því það þurfti eins og þetta var hannað að hafa plastkassa í kring.

Kosturinn við fellikjöl er að hann er hægt að draga upp þegar komið er á grunnsævi eða í höfn sem er með takmörkuðu dýpi.

Mér sýnist borðleggjandi að þróa þessa hugmynd, sem fram kemur í fréttinni, þannig að hægt sé að setja fellikjölinn neðar, hafa álmastur og notað vindinn sem orku meðfram vélarafli.

Þá erum við komnir býsna langt í sjálfbærni við fiskveiðar.

Hún er orðin dýr olían og á eftir að hækka.

	Fellikjölur heillar Norðmenn
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

,, Hver ber ábyrgð?
Í umræðum eftir framsöguerindi var farið yfir víðan völl. Þorkell Fjelsted í Ferjukoti spurði hvers vegna mönnum hefði verið hleypt út í viðlíka ævintýri eins og sæjust í fjárfestingum bænda síðustu árin. Hann sagði að víða hefði uppbyggingin verið glannaleg, hús byggð á jörðum og bústofn aukinn í engu hlutfalli við jarðastærð eða slægjur".

Þetta er einmitt spurningin. Þegar búvörulöginn voru sett var það til að takmarka framleiðsluna vegna þess að afkastageta framleiðslutækja í landbúnaði var of mikil. Margt bændafólk fékk slæma útreið og lenti illa í þessum málum. Nokkrir bændur stofnuðu félagsskapinn Röst til að andæfa vitleysunni og taka til varnar.

Síðan hófst söngur burgeisanna um að það þyrfti að stækka búin og sem að nokkru leiti er upprunnin úr kennslustofum á Hvanneyri. Hugmyndafræðingarnir smeygðu sér inn í alla stjórnmálaflokka og sungu sönginn um að stækkun búanna væri nauðsynleg til að mæta erlendri samkeppni.

Ég hef það fyrir satt að hófsamir og gætnir bændur séu ekki par hrifnir af því að það eigi að fara afskrifa gríðarlegar skuldir þessara glanna og færa þeim framleiðslutækin á silfurfati.

Það er villa í þeirri hugmyndafræði sem kemur fram hjá Gunnari Guðmundsyni hjá BÍ á vef BÍ:

,, Lykilþættir í lausn vandans væru að meta rekstrarafkomu búanna, komast niður á skynsamlegt verðmat á jörðum og tryggja afkomu bænda í framtíðinni".

Þessi rekstrarafkoma átti að liggja fyrir í upphafi.

Áhugavert væri að skoða þá leið að að gera þessi bú að samyrkjubúum eða samvinnubúum og fá nýtt ungt fólk til að stjórna og starfa við þau. Það er fullt af fólki verkefnalaust núna á mölinni og gæti hugsað sér að fara í sveitina til að tryggja matvælaöryggi þjóðarinnar. Auk þess sem þessi framleiðslutæki eiga að lenda hjá ríkisvaldinu þ.e.a.s. þessu nýja félagi um ríkiseigur, án afskrifta.

Síðan væri hægt að fá gamla Rastarfélaga eða afkomendur þeirra til að líta eftir starfseminni.