Ísborgin 8. júní - 28. október 1965 Reykjavík-Leningrad

Ísborgin 8. júní - 28. október 1965 Reykjavík-Leningrad

 

Ég var munstraður á Ísborgina 8.júní 1965 og afmunstraður af henni 28.október 1965. 

 

Við sigldum frá Reykjavík út á Atlantshafið og þaðan í gegnum Kattegat til Kaupmannahafnar. Þar fór Haukur mágur minn, en hann var skipstjóri  með mig í Tívolí. Þar var ýmislegt hægt að kaupa. Þaðan fórum við inn í Eyrarsund til Málmeyjar. Þá vorum við búnir að losa okkur við farminn sem hefur verið síldartunnur og síldarmél.  

 

Þegar við vorum í Málmey rákumst við inn í verksmiðju sem var að vinna síldina sem var frá Íslandi. Við fengum leyfi að skoða hana ásamt manni frá verksmiðjunni. Þar rákumst við á loft tæmingarvél. Þetta var ekki komið í notkun hjá okkur. Svo voru reykt síldarflök sett í lofttæmdar umbúðir. Við Haukur töluðum um hvers konar grasasnar við værum að vera ekki búnir að tileinka okkur þessi vinnubrögð, því verðmæta aukningin var vitaskuld mikil. Nú er allt vakum pakkað sem eykur geymsluþol sem gerir það að verkum að hægt er að hækka verðið. Haukur átti mjög góðan vin, Inga, sem starfaði hjá Sölumiðstöð hraðfrystihúsanna. Og tel ég að Haukur hafi komið þessari hugmynd til hans.

 

Núna veiðum við makríl sem væri gott að setja reyktan í svona umbúðir og er vafalaust hægt að reykja hann lausan, bara taka innan úr honum.  Ég hygg að þeir séu farnir að vinna makrílinn svona og auðvitað síldina flakaða og reykta.

 

Við sigldum síðan inn í Eystrasaltið og inn í Finnska flóann, inn til Leningrad í Rússlandi, eins og borgin hét þá, að lesta timbur. Leningrad heitir núna Pétursborg. Við þurftum að bíða í bugtinni í viku.  Lögreglan var alltaf í varðstöðu á einhverjum hafnsögubátum. Ungt fólk reyndi að koma til okkar að sníkja eða kaupa vín og sælgæti. En oftast komu bátarnir og hirtu unga fólkið og settu í land. Svona voru nú austan járntjalds löndin. Mátti ekki einu sinni versla með tyggjó.

 

Loks komust við að kæjanum og farið var að lesta. Þeir sem unnu við það voru oftast konur á miðjum aldri, stórar og ábúðarmiklar og duglegar. Skipin voru lestuð á þessum tíma, á þann hátt sem var kallað að stúa. Þá var hvert borð lagt ofan á hvort annað og þannig raðað saman. Lestunin kláruð og við höldum heim, Finnski flóinn, Eystrasalt og inn í Eyrarsund Kaupmannahöfn og inn í Kattegat.

Þar lentum við í hættu. Þar var svartaþoka.Þegar komið er út á mitt Kattegat, heyrum við eimpípu hljóð og  sjáum við birtast stórt skip fyrir framan okkur, þarna var komin mikil hætta á árekstri. Við vorum nokkra metra frá miðri stefnu skipsins sem þeytti eimpípuna. Ekki var hægt að víkja  eins og siglingalög mæla fyrir um, þá hefði orði árekstur og við hefðu fengið stóra skipið á miðja Ísborg. Með eldingar hraða   stekkur Finnbogi á stýrið og rúllar því í bakborða, Ísborgin tekur krappan beygju á fullri ferð. Árekstri er afsýrt.

 

Réttu hana af Steini og settu hana á strikið. Ísborgin réttir sig af, hún er í krappri beygju og leggst töluvert á hliðina ,  það kom fát á okkur því, ekki var slegi af. Ísborgin öslar öldurnar  og tekur stefnuna norður á bógin.  Stóra skipið var týnt í þokunni, en sást í radar aðeins  fyrir framan okkur og við vorum öruggir. Finnbogi hefur orð á því hvort áhöfnin hafi rumskað. Engin kom upp í brú. Finnbogi  fer út á bátaþilfarið. minnugur Drangajökulsslysins en þar var hann 2. stýrimaður og fer að aðgæta björgunarbáta og búnaðar, en  sæfarendum er nauðsyn  að hafa slík í lagi. Svakalega brá mér Steini og svo fór hann og horfði í radarinn og allt var okey. í kringum okkur Ég var drullu hræddur, þokunni létti töluvert þegar við eru að sigla út úr Kattegat.

 

 Mín fjölskylda hefur mátt þola mörg sjósslys, Péturseyin var skotin niður allir fórust, Drangajökull fórst í Pentlinum þar var björgun allra áhafnarinnar Vitaskipið Hermóður fórst í Reykjnesröst  Öll áhöfnin fórst með skipinu. Opinn bátur frá Súðavík fórst og áhöfnin með honum. 

 Nú eru við frelsaðir á leið heim.

Við áttu gæfulega siglingu heim.

Amen eftir efninu..

Á Ísborginni 1. júlí -19. ágúst 1964

Ísland-Messína 1964

 

Ísborgin ÍS 250

Ísborgin var síðutogari, einn af nýsköpunartogurunum sem var breytt og brúin færð aftar til að skapa meira lestarrými. Skipið var upphaflega gufuskip en breytt og gufuketillinn tekinn í land og seldur til Síldarvinnslu ríkisins á Siglufirði og dugði sá peningur til að breyta skipinu. Sett var ný Skandíavél í skipið og gekk það 11-12 mílur á fullri ferð í góðu veðri. Nýsköpunarstjórnin var með fullan ríkissjóð eftir stríðið og þeir voru miklir mátar Ólafur Thors og Einar Olgeirsson og vildu gera gagn. Þeir notuðu þetta fjármagn til að kaup fiskiskip og endurnýja flotann. Skipin voru botnvörpuskip og varpan tekinn inn fyrir lunninguna og kölluðust síðutogarar. Það þurfti sterka menn að koma veiðarfærum og aflanum inn fyrir lunninguna auðvitða notuð spil, en reyndi nú líka mikið á mannskapinn  Vélsmiðja Guðfinns sá um breytingarnar og hafði mannskap í það. Í Vatnagörðum voru margir svona togarar sem verið var að leggja til frambúðar. Guðfinnur eyddi viku í að skoða álitlega togara og valdi Ísborgina ÍS 250 í verkefnið.

 

Þarna sýndu þeir félagar, Haukur Guðmundsson og Agnar Hallvarðsson, og vélsmiðja Guðfinns gott framtak. Þeir  sá þarna tækifæri til að komast yfir flutningaskip. 

 

Lokin hjá Ísborginni frá Ísafirði voru þannig að hún fór undir hentifáni og var inn í Miðjarðarhafi, sem smyglskip. Svo á endanum var hún tekin af einhverri strandgæslu. Gæslan tók eftir því að kominn var radar á skipið eins og herskip nota og gat því siglt á fullri ferð í þoku. Gamli radarinn var eins og hænsnaprik miðað við hinn. Það þótti skipstjórun á freygátunni sérkennilegt og var skotið viðvörunarskotum að Ísborginni sem jók bara hraðann en þá kom freygátan upp að Ísborginni og var hún tekin eins og hvert annað góss. Hún liggur við bryggju í Grikklandi og á ég mynd af henni þar. Einhver maður kom inn á komment hjá mér og skýrði frá afdrifum skipsins. Þetta er munnleg heimild.

Siglingin

Við lögðum af stað á Ísborginni IS 250 ca 1. júlí 1964 frá Reykjavík. Þá var ég munstraður sem háseti. Fljótlega komnir út á Atlantshafi fulllestuð af saltfiski. Ísborgin var ekki með sjálfstýringu og var því alltaf háseti á stýrinu og skiptumst við á því á klukkustunda fresti. Stefnan var tekin á Marokkó en þar er hægt að sigla inn í gegnum Gíbraltarsund og komast inn í Miðjarðarhafið. Við stoppuðum í Ceuta til að taka olíu en sú borg er olíu verslunarborg.

 

Það var gaman að rifja upp að á Syðri- Löngumýri jólin 1963, þá fékk ég bók sem ég las í striklotu. Bókin heitir Byssurnar við Navarone eftir Alexander Maclean. Hann var afkastamikill rithöfundur og maður fékk alltaf nýja bók um hver jól. Byssurnar hafa sennilega verið Spánar megin á berginu þar og bókin var um það að ná yfirráðum yfir þeim.  Þetta var spennandi bók og ævintýri líkast  að koma á staðinn þar sem sagan gerðist. 

 

Við siglum inn í Miðjarðarhafið um 6.júlí.  Stefnan tekin á Napólí. Siglingin inn að borginni var glæsileg. Napolí er við lítinn fallegan flóa, myndar svona boga sem byggðin stóð við, húsin mjög há. Satt að segja er Reykjavík svolítið áþekk þeirri sjón að sjá Napólí af hafi, eftir að háu blokkirnar risu. Gæti verið að íslensk stjórnvöld hefðu þá hugsun sem líktist Napolí vera svolítið flott.Þarna var saltfiski landað.  Við skoðuðum Pompey.  Þar eru rústir borgarinnar frá dögum Rómverja, mjög heillegar.

 

Við siglum svo til Sikileyjar og tökum í land í Messíana og settum saltfisk í land. Ég keypti mér harmonikku á 45.000 lírur sem ég ætlaði að eiga allt lífið. En það rættist  nú ekki.  Í Messíana var gæi sem yfirtók okkur hásetana og bauðst til gera allt fyrir okkur, keyra og fara í búðir og svo að skemmta sér. Þetta var ágæt tilhögun og strákurinn var skemmtilegur.  Við fórum með honum bæði í búðir og skemmtistaði. Allir keyptu eitthvað bæði handa sér og fjölskyldunni.  Eitthvað var nú farið út á lífið en allir komu heilir um borð aftur.  Frá Messíana sigldum við til Torrevieja. Þar áttum við að taka salt.

 

Smá útúrdúr varðandi siglinguna frá Messína. Þegar búið var að tæma Ísborgina og við lagðir af stað þá var það  ljóst að vegna breytinganna sem gerðar voru á skipinu að breyta út síðutogara yfir í fragtskip að það reisti það sig svo mikið tómt að það sást ekki fram fyrir skipið. Auðvitað var hægt að vera öruggur um að sjá stór skip í radarnum, en ekki smábáta. Þess vegna var einn háseti settur á öryggisvakt, frá Messíana til Torrevieja.  Það var góð vakt að standa frammi á hvalbaknum (stefninu) og bara að líta í kringum sig. Skemmta sér við að sjá höfrunga og hnísur að skemmta sér í allskonar leikjum, því það var mikið af þeim sem fylgdu skipinu í hópum. Svo voru það flugfiskarnir. Þeir komu í gegnum lensportinn (sem eru löng göt á síðu skipsins fyrir ofan dekkið, sem eru til þess að skipið hreinsi sig þegar það fær stórar og þungar öldur á sig og þá þurrkar skipið sig og sjórinn fer út aftur í gegnum lensportinn). Flugfiskarnir voru með einhver fosfór litarefni í sér svo þeir voru sjáanlegir í myrkri. Þeir sáust oft við hliðina á skipinu og var sami hraði á þeim og skipinu 11-12 mílur. Þeir höfðu nú samt ekki neitt úthald. Þessi dvöl fram á hvalbak var eftirminnileg. Maður var bara í stuttbuxum og fékk heitan blástur á skrokkinn, eiginlega alla leiðina, dýrðleg frelsistilfinning. Svo var manni fært kaffi og með því.  Það var alltaf gott atlæti um borð og kokkurinn hugsaði vel um okkur. 

 

Í Torrevieja var lítil byggð á staðnum á þessum tíma og aðalatvinnuvegur eyjabúa að framleiða salt. Sjór var látinn renna í tjarnir og vatnið látið gufa upp. Síðan var saltinu mokað upp og unnin þannig að það yrði verslunarvara. Þarna var sól og mjög gott veður.  Mátulegur hiti því það kom gustur frá Gíbraltar. Engir ferðamenn voru  þarna og ekkert hægt að sjá eða gera.  Við fórum því ekki í land. 

 Þarna átti ég að mála nafn skipsins á kinnunginn og hékk í rólu við það starf.  Þetta var lítið verk og því gat ég leikið mér og synt í höfninni. En svo var farið að huga að heimferð. Þá lögðum við á stað og komust fljótlega út á Atlantshafið og áttum góða siglingu heim og ekkert gerðist markvert.  Sama leið var farin til baka eins og þegar út.  Fengum ágæta siglingu heim, enda hásumar og veður kyrrt. Við komum heim ca. 19.ágúst 1964. Það er ágiskun miðað við það sem ég hef í höndunum. 

Hér lýkur að segja frá vinnu minni  á Ísborginni þetta sumarið.

Málfresið sett á bið en ekki afnumið um stundarsakir.

Það er engin efi hjá mér að hér verður að setja málfrelsi á bið um stundarsakir á meðan þess fyrirlestur fær ekki framgöngu,  og rétt og skylt að henda fyrirlesaranum út úr Háskólanum.Við eigum helst að hafa sem minnst samskipti við þessa barna morðingja Hægt að  setja fyrir lesturinn á netið, þá er hægt að setja málfrelsið í gang aftur og hver og einn getur lesið hann heima hjá sér og boðið öllum að heyra hann lesin upphátt.

Enginn á að hafa samskipti við fólk sem drepur börn og  lamar þjóð. Svo er hugmyndin á að ryðja Gasa sem verður fallega fasteignin segir Trump. Væntanlega á að búa til nýja strönd með hóruhúsum og spilavítum. 

Hvað gerði  Fidel Castró sendi melludólgana heim til Ameríku og eyðilagði spiavítin? Heimurinn á ekki að taka í hönd Ísarelsmanna nema á friðarfundum.Það var ráðaleysi með þennan landsleik við Ísarel. Það hefði verið mansbragur að þegar boltinn væri kominn á miðjuna átti auðvitað að reka rítingin í boltan og henda honum upp í stúku, það hefði verið betra en að tapa. Svona virkar málsfrelsið, það týnist ekkert, það svífur alltaf í loftinu, maður þarf ekki að verða kjaftstopp.  

Rektor skrifar um atvikið 6. ágúst

Sögufalsanir í fornbókmenntunum

Útskýring á því hvað er sögufölsun, samkvæmt orðabókum er vísvitandi röng staðhæfing sem stenst ekki sagnfræðilega. Þetta er skrýtin kenning. Ég hélt að sögufölsun væri eitthvað sem stenst ekki skoðun í raunveruleikanum. Ég ætla að nefna hér tvö dæmi sem ég hef velt fyrir mér hér á eftir.

Það er ótrúlegt hvað sumir Íslendingar geta verið ginkeyptir fyrir sögufölsunum í fornritunum.

Nú hafa þeir Sunnlendingar framkvæmt Njálsbrennu í annað sinn. Ekki hef ég tekið sérstaklega eftir sögufölsun í Njálu.

Nú eru brennumenn látnir ríða svaka flottum rauðum skikkjum, sennilega úr gerfiefni. Það er nú ekki það versta, því þetta er leikur. En venjulega voru fornmenn í klæðnaði sem var útbúinn af afurðum af kvikfénaði. Þó einn og einn piltur hafi fengið einhverjar skikkjur frá blíðum kóngi.

Það er nú erfiðara að fást við að sanna sögufölsun eftir að hafa fengið útskýringu í orðabók, ef það er nóg að vísa í einhverja hluti sem hánga á spítunni í texta fornrita, en standast ekki raunverulegar staðreyndir og rök.

1. dæmi. Í upphafi segir Landnáma að landið hafi verið viði vaxið milli fjalls og fjöru. Þarna eru menn strax farnir að villa um fyrir eftirkomendum. Vissulega hefur landið verið vel gróið. En hér er um stafsetningar villu að ræða, mjög laumuleg og sett fram í skjóli þess að menn tækju ekki eftir henni, því hún leynir á sér.

Landið var víði vaxið, sem sagt kommu villa. Til sönnunar þessa er að fornmenn fóru til Noregs að afla sér viðar í hús sín. Það gerði Ingimundur gamli á Hofi í Vatnsdal.

Sjálfur hef ég grafið skurð, 1,5 dúpt m miðað við frá fjöru til fjalls. Eða nákvæmlega frá þjóðvegi inn á Kjöl við dalsmynni Blöndudals og beina línu upp í Stóradalshálsi. Var að leita að öflugri vatnslind og mældi hann 3 vetur. Á einum stað kom ég niður á viðarvöxt að gildleika 4-6 cm að þvermáli. Þetta kom upp undan svo kölluðu Hrísholti í Syðri-Löngumýrarlandi. Þessi styrkleiki gæti trúlega dugað sem stoð í fjárhúsum, en trauðl svo maður noti nú Guðmund Jósafatsson í málfarinu, sem burðarviður í híbýli, bæi landnámsmanna almennt við landnám. Þekkt er að hægt var að hrúa útihúsum með svona stoðum og nota svo granna tréboli, eins og notaðir eru til að hengja upp skreið trönur og breiða svo hrís á milli og þekja svo með torf. Er þá þessi umfjöllun sögufölsun enduð með viðbót.

Geldinganesið við Gufunes var beitt eins og annað land. Undanfarin ár hefur birki skotið þar rótum og er að breiða úr sér þar, víða sjást þessi breyting um land. Enginn viður til bygginga.

2. dæmi.  Sagt er að Ingólfur Arnarson hafi hent öndvegissúlum sínum fyrir borð og sagt upphátt að þar skildi hann byggja sér bæ þar sem þær finndust. Okey, sagt er að þær hafi komið í stað sem hefur verið nefndur Reykjavík og er þar gott undir bú.

Spurt er eins og Jón Hannibalsson spurði tíðum. Að mínum (ÞHG) dóm er varla hægt að ímynda sér að súlurnar hafi komist í gengum aðaldauðagildru hafsins í kringum Ísland, Reykjanesröstina. 

Hún er feikna straumhörð. Þetta er ef til vill ekki hægt að sanna í svona bloggrein, því fræðilegt er að þær hafi lent í Röstinni og hún borið þær suðvestur í Atlantshaf þar sem straum rastarinnar þraut og þar hafi rekið í lítinn straum og rekið yfir straumsvæði og lent í vindi sem bæri þær inn í Faxaflóa.

Myndinar í röð

eru fengnar hjá Jóni Sigurgeirssyni Stóradal/Stekkjardal:Guðlaugsstaðir Auðkúla Syðri-Löngumýri

Málaðar af dóttur Kjartans Eyþórssonar Syðri-Löngumýri

Í sumarvinnu á M/S Öskju sumarið 1963

Ég var á Öskjunni sumarið 1963. Skipið var lestað á ströndinni og var farmurinn síldarafurðir og siglt til Englands, Írlands, Hollands og Þýskalands.

Lagt var á stað frá Reykjavíkurhöfn 28.júní 1963. Siglt á ströndinni sem svo er kallað, þ.e. í krummaskuðum eins og kerlingin sagði. Náð var í fragt sem var aðallega söltuð síld og síldar- og fiskimjöl sem átti að fara til Englands, Írlands, meginlands Evrópu og til Danmerkur.

Um sumarið 1963 frá 28.júní til 18.september var ég á munstraður sem messi á flutningaskipinu M/S Öskju. Skipstjóri var Atli Helgason. Haukur Guðmundsson, mágur minn, var annar stýrimaður. Siglt var norður Faxaflóa og Breiðafjörð og komið norður fyrir land og siglt fyrir Húnaflóa. Þar var eina sjóorustan háð sem hefur verið við Ísland.  Stefnan tekin á Ólafsfjörð og tekinn farmur þar og á Siglufirði, lestað var á Seyðisfirði.

Látið var í haf og fyrsti viðkomustaður Edinborg, sem er skosk borg en þetta var fyrsti viðkomustaður minn á erlendri grund svo ég man vel eftir þessu. Það var nótt og ég man ekki hvað var verið að gera þarna sennilega olía og kostur og einhver fragt,  Þar komst maður í land og skoða borgina sem var mjög spennandi.

Eitthvað verslað. ég keypti 2 skotapils, gaf annað skólasystur minni í Reykjaskóla. Pilsið þótti sérlega flott og sjaldan sem þessi klæðnaður sæist í sveitinni en allir vissu um þessa menningu Skota. Meira var verslað, ýmsar vörur af þessu tæi. Ég sá pilsið svo 50 árum seinna og gekk ungur maður í því sem var sonur Ragnars í Haga. Ég var á hreppablóti og á Blönduósi og ætlaði ég að ærast af hlátri, bókstaflega hló, mig máttlausan. Hafði ég verið á spjalli við kunningja minn, Hauk á Röðli sem kallaði nú ekki allt ömmu sína í þeim efnum. "Hví hlærðu svona Þorsteinn?" "Það er svo gaman hérna," og sagði honum frá þessu 50 ára gömla pilsi.

Nú var stefnan tekin tekin á London. Ætlunin var að sigla í gegnum Kílarskurð, en klára England og meginlandið áður. Þá var farið til London. Þar komst ég í almennilegan verslunartúr.  Verslaði á Oxford Street og sérstaklega keypti ég í Marks and Spencer. Þarna vorum við Halldóra systir mín í essinu okkar, keypti nælonskyrtur, támjóa skó - þrenn pör og jakka.  Ekki með boðungi og dufffelcoat.  Allt var þetta samkvæmt nýjustu tísku. Ég hafði aldrei átt svona fín föt og aldrei verslað í svona flottum verslunum. Mikið ævintýri fyrir sveitastrákinn. 

Frá  Englandi sigldum við til Írlands til Dublin og Cork. Í Dublin fórum við á írska krá og drukkum Guinness bjórinn og sungum íslenska rútubílasöngva. Það var fjör í Skotunum og þeir komu með sín þjóðlög og sungu. Fragt afgreidd á þessum stöðum.

Frá Írlandi sigldum við til Cardiff á Englandi, þaðan í gegnum Ermasundið til Amsterdam. Þar var tekin og losuð frakt. Við sigldum svo til Hamborgar, sigldum upp Elbu og svo niður aftur. Þar kom bátur að okkur og skyndilega slegið af og báturinn kom að skipinu og skipshafnar tollurinn hífður um borð. Það hafði verið pantað áður og áhöfnin fékk þetta afhent í Reykjavík. Tollurinn var þrjár flöskur af sterku og tveir kassar af bjór- Tuborg. Þaðan héldum við áfram í gegnum Kílarskurðinn. Það var mikil upplifun.  Þar sáum við dásamlegar kýr á beit.  Allar skjöldóttar og sællegar. Þetta var dýrðleg sjón en jafnframt sérstök fyrir sveitastrákinn að sjá allar kýrnar eins á litinn og töluvert stærri en þær íslensku. Þaðan sigldum við gegnum Eyrarsund og tókum stöðuna í Kaupmannahöfn og til Árhús, losað fiskimjöl og komum inn í Kattegat. Þá var þessu að verða lokið.

Frá Kattegat sigldum við til Skagerak. Þar er Histharls sem var mikill löndunarstaður þegar Íslendingar fóru að veiða síld í Norðursjó. Þar kom Arnbjörn bróðir oft en hann var stýrimaður á bát frá Grindavík Þórkötlunni sennilega. Síðan kom Atlantshafið og til Reykjavíkur. Þetta var skemmtileg reynsla, góðir félagar og kokkurinn fínn.

Á heimleiðinni fengum við slæmt í sjóinn við Færeyjar, hvasst og mikill sjór, gríðarleg brot og skipið gekk lítið og bar sí og æ. Verið að slá af, til að verjast brotsjónum. Við komumst ekkert áfram. Skipstjórinn var hálf lasi n, en stóð sig eins og hetja með góða menn við hlið sér, stýrimann og háseta. Ég held að við höfum dvalið við Færeyjar hátt í sólarhring. Þetta var erfitt, en hafðist loks að koma skipinu áfram. Það er mikil upplifun að sjá landið sitt í fyrsta skipti af sjó og greina Stóra-Dímon augum inn í landi.

Einkennilegt að ekk sé hægt að vinna þettar rétt

Það er mjög dularfullt að ekki sé hægt aðvinna að þessari atvinnugrein rétt, hún er ekki ný og það hljóta að vera eitthvert fúsk menn sem vinna í þessari atvinnugrein um víða veröld geta ef til  leiðbeint um málið hvernig á að vinna verkin. Netin bar rifna og fiskurinn syndir frjáls burt og engi getur gert neitt.

Það  væri nú saga til næsta bæjar ef bátur sem væri að drag þorkanet úr sjó og það kæmi bara flotteinnin og sökkuteinninn upp. Allt netið sundur klórað og ónýtt og engin fiskur í trossunni, Ha.það er ekki nema eitt að gera til að rétt verði rétt það er að kæra málið til lögreglu. En vegna þessa að slíkar kærur eru það umfangsmikil mál einar og sér við hverja á, að þá ætti að semja eina alsherjarkæru og  að afhenda ráðherrum sem með málin á sinni könnum. Væntanlega, dómsmálaráðherra og atvinnuráðherra. Eiga bændur að rjúk frá sínum búum? hver á að mjólka kver  á að aka rúllumi heim? hver á að undir búa haust störfin  jarðræk  girðingavinna? huga að að ná fénaði af afréttum Hér duga engin vettlingatök engin Pútisismi.  Lögregla þarf að far í alsherjar rannsóknar, ferð um landið og tak lögboðnar yfirheyrlur og kom þessu í góðan búning svo ekki væri hægt að ónýta fyir dómstólum, og bara við fyrsta þröskull, ég veitt ekkert , ég er bara starfsmaður á plani eins og oft er mál nema þá helst kæru vegna bílastæðismála. 

Loka laxveiðiám með grjóti og grindum

Hrossasögu annáll

Ég upplifði það að fara á hestamannamót á Vallabakkahestamót í Skagafirði, en það var svona alvöru hestamót, aðallega kappreiðar og kenndirí. 

Ég fór ríðandi yfir Vatnsskarð með heimamönnum. Átti einn jafnaldra, traustan vin, Jón Sigurgeirsson frá Stóradal. Hann átti moldóttann hest sem hann átti að keppa á, í stökki. Þetta var síðasta sinn sem Vallabakkamótið var haldið  held ég, sem var síðan flutt að Vindheimamelum.  

Kynni af hestum voru fyrst í  Laugarnesinu, en þar áttum við heima.

Sigurður Ólafsson, söngvari og hestamaður, var oft úti við að dedúa við hross og fékk maður að vera í návígi við hann. Þegar að Syðri-Löngumýri var komið sem sumastrákur, þá var maður alltaf að hnoðast á tömdum hestum sem voru barnavanir og reið maður ósjaldan við snærisspotta einteiming.

Ég gekk í Bændaskólann á Hvanneyri og varð búfræðingur árið 1965 og fór svo í framhaldsdeildina sem þá kallaðist búvísindadeild og lauk kandídatsnámi 1970.

Á Hvanneyri máttu skólapiltar hafa einn hest eftir áramót og temja. Gunnar Bjarnason var kennari í búfjárfræðum og þar á meðal hrossarækt. Mér tókst að gera minn hest fljótlega reiðfæran. Við kenndum hestunum að synda í Andakílsá undir brú, þarna skammt frá þar sem heitir Skjeljabrekka. Þar var djúpur hylur til að kenna þeim sundtökin, meira var það nú ekki. Tamningin gekk vel hjá mér og var ég lukkulegur. Gunnar var síðar og samhliða kennslunni, hrossaræktarráðunautur hjá  Búnaðarfélagi Íslands. Theodór Arnbjörnsson var fyrsti ráðunautur í hrossarækt, síðan Gunnar Bjarnason, hann var mikill frumkvöðull og gerði mjög góða hluti sem við erum að sjá hvað íslenski hesturinn getur gert á heimsmeistaramótum og þangað koma eingöngu íslenskir hestar. Þetta heimsmeistaramót var glæsilegt fyrir okkur íslendinga og góð auglýsing fyrir land og þjóð.

Það var gott að vera hjá Gunnari, hann vildi spjalla, vissi náttúrlega að við læsum alltaf það sem sett var fyrir, og ástæðulaust að vera að yfirheyra fullorðna menn. Ég var lunkinn að fá hann til að setja á ræður um eitthvað sem var um hrossarækt eða einstök málefni. Þá fór hann á flug og hann var mikill frumkvöðull. Hann lýsti á skemmtilegan hátt hvað ætti að gera með Hveravelli. Gunnar stóð að því að stofna hestamannafélög í Þýskalandi sem var fyrsta landið sem fór að hafa áhuga á íslenska hestinum og myndaðist fljótt markaður fyrir góða reiðhesta. Hann vildi byggja hótel með stórum gluggum þar sem stefnt væri að því að lokka burgeisa að svæðinu. Þeir væru skræfur í norðan stórhríð en þeim gæti þótt gott að sitja við stóra glugga og horfa á hríðina og drekka viskí. 

En það var ýmislegt sem var í ólagi hjá okkur, graðhestar gengu lausir og voru Skagfirðingar fyrstir að sinna þeim málum og fóru um afréttir og tóku lausagöngu hesta. Þeir fóru um víðlend ógirt heimalönd og hirtu hesta og létu  sýslumann selja þá. Dálítil vakning varð vestan Blöndu af þessu.  Hrossaræktarsamband A-Hún stóð fyrir því að smala hestum á Auðkúluheiði undir forystu formanns sambandsins, Páls Péturssonar. Var ég með honum í því verkefni og Einar á Mosfelli.

Arnbjörn bróðir var í heimsókn hjá mér og slóst í för með okkur. Lárus á Grund kom með okkur og var með kerru og var svolítið sprell í honum og gerði okkur förina léttari.  Þarna komu tveir hestar í leitirnar og voru seldir. Var nú svolítið skikk farið að komast á þessi málefni og graðhestakóngar orðnir varir um sig. Svo þróuðust þessi mál áfram. 

Einn mótmælti graðhesta töku og skaut málinu upp í Hæstarétt og fékk uppboðið dæmt ógilt. En Hæstiréttur hnykkti á því að taka hestsins hefði verið rétt samkvæmt búfjárræktarlögum. Það hefði verið erfitt ef, efi kæmi í það að ræktunin stæði ekki föstum fótum og gæti komið slæmu orði á allt ræktunarstarf. Náttúrulega gæti komist það orð á þennan útflutning að þar væri ekki allt sem sýndist ef einhver efi væri kominn í útflutta hesta um faðerni þá hefði markaðurinn fengið högg væntanlega. Þannig að allt þetta stapp skilaði ræktuninni í meira skjóli. 

Egill Bjarnason á Laugarvatni varð hrossaræktarráðunautur eftir Gunnar. Fór hann snemma og hélt héraðssýningar eða kom heim til bænda og dæmdi. Þannig þróaðist þetta allt saman.  Ég átti þess kost að að vera með Agli á sýningu og fylgjast með og taka þátt. Einar á Mosfelli var sá sem prófaði hestana og var ekki kátur ef gripirnir fóru að veifa stertinum, enda getur það verið ávísun um að gripurinn væri  taugaveiklaður, óöruggur eða kergja og hræðsla gæti verið á ferðinni. Ég sá engan grip á heimsmeistaramótinu, veifa stertinum, en það er merki um trausta skaphöfn. 

Þannig er þetta allt að koma vegna elju góðra ræktunarmanna og stóri plúsinn að farið er að kenna tamningu og það gerði útslagið að fá alvöru menntað tamningamenn  Áður átti þetta allt saman að vera sjálfsprottið.

Kristinn Hugason er með meistaragráðu í búfjárfræðum. Hefur starfað um árabil hjá Búnaðarfélagi Íslands sem hrossaræktarráðunautur. Hefur starfað víða innan Stjórnarráðsins. Hann hefur verið duglegur á sínu sviði, hefur verið ágætur maður til verka í hrossaræktinni.  

Sigurður Ólafsson var frumkvöðull í klæðnaði knapa og hestamanna. Snúlla og Sigurður í Laugarnesi breyttu reiðfata menningu hestamanna, og svo mikið að þau voru talin moldrík, segir í bókinni Söngvarans jóreyk æviminningar.Sigurðar Ólafssonar. 

Nú eru knapar komnir í fín reiðföt og allir hinu glæsilegustu. Og má segja að þeir ríði í litklæðum. og er það samkvæmt bókinni.

Hraustir menn og konur

Það er ánægjulegt að unga fólkið sé glatt í sinni og hafi náð að  standa af sér þessa atlögu vel af sér.

Svo eru Vestmanningar svo hugulsamir og fúsir til að hjálp, það eru góðir eiginleikar. Ég hef umgengist tvo Vestmannaeyinga um ævina. Annar var í Stóradal Rúnar Hannesson kaupamaður hinn var með mér til sjós og heitir Sigurður við vorum hásetar á Isborg ÍS 250. . Báðir öðlingspiltar. 

Nú er búið að setja upp viðvörunarskilti og keðju fyrir framan skiltin til að leiða fólk að bílasæðum en ekki að skiltunum.

Það er nú bara rugl að setja keðju fyrir frama skiltin.

Ég er alveg viss um að ef farið væri eftir mínum ábendingum í síðustu bloggfærslu hefði það áhrif. Og verið gæti að það þyrfti að beina fólkinni inn í íþróttarhúsið þar sem myndbandið væri og hægt að horfa þar á það. Unglingar núna hafa ekki áhuga á að lesa texta en hafa gaman af myndböndum, já setja þau í síma þeirra. Þá skynjuðu þau hvað þau eru mikilvæg.

Það varð mikil sorgaratburður út af slysinu, þar sem stúlkan drukknaði og ég votta aðstendum samúð mína, það getur tekið 50 ár að komast yfir svona atvik.

Fjölskylda mín hefur misst fjögur skip niður, Drangajögull allir björguðust vitaskipið Hermóður þar fórust allir, Línuveiðarinn Pétursey, skotinn niður í seinni heimstyrjöldinni þar fórust alli svo opin bátur frá Súðavík er ekki með heimildirnar hjá mér og man ekki tildrögin. Nú fækkar sjóslysum sem betur fer skipin eru orðin svo stór. Gangið lífsins veg með gætni.

Lengi lifi Þjóðhátíð í Eyjum.

 

Heimafólk hefur slegið velferðarskjaldborg um gesti þjóðhátíðar

Reynisfjara er marbakka fjara

Mér skilst að í Reynisfjöru sé svokallaður marbakki. Hann er þannig að sandfjaran dýpkar mjög bratt út og svo snardýpkar stutt frá landi. Þannig að úthafsaldan verður grýðarlega öflug þegar hana ber að landi því sjávarmagnið er svo mikið í henni mörg tonn, svo þegar sjórinn dregst út verður mikið sog sem getur auðveldlega og gerir dregið fólk út og gerir það ef ekki er nógu mikil fyrirhyggja í handraðanum. 

Nú verða allir að læra. Raunar allt fólk vegna þess að það áttar sig ekki á þessu kúnstum náttúrunnar. En við lærum, það er engin spurnin.V

Ég hef áður lýst þessu að Reynisfjara er hættuleg fjara af því að hún er marbakki en ekki venjuleg fjara, og gott fyrir fólk að finna færsluna lesa hana, þangað til hún er orðin föst í hugum fólks eins og faðir vorið. Það þarf mikla reynslu til að umgangast íslenska náttúru, land og fjörur, sker og kletta.

Marbakki er engin sólarströnd við Miðjarðahafið, Hann er lífhættulegur við Íslandsströnd en það er gott að rifja þetta. upp.Bráð nauðsyn er að láta verkfræðistofu teikna fjöruna og útskýra rúmmetrana sem skella á ströndinn. Plakat eða teikning.

Þá þarf að gera myndband að þessum aðstæðum og birta það í Herjólfi á siglingatíma skipsins  eins og þurfa þykir og á vettvangi fjörunnar.

Búið að finna stúlkuna sem féll í sjóinn

Barn fætt í Hvalfjarðargöngum.

Flestur Íslendingar hafa sennilega fæðst heima hjá sér frá landnámi. En þessi fæðing hefur verið mögnuð. Ég er fæddur í stiga. Svoleiðis var að sjúkraflutningsmennirnir voru komnir upp á efri hæðina í húsinu og voru farnir að halla börunum niður á við, það sást á kollinn á mér og svo skaust ég út með glans. Losnaði algjörleg  við að vera uppnefndur stigamaður. Það hefði verið plága. Systur mínar segja að ég hafi komið undir á friðardaginn þegar seinni heimsstyrjöldinni lauk, það var svo mikið fjör þá eins og er núna um verslunarmannahelgina.

 Ég er friðarsinni og friður eru mestu lífgæði sem til eru og því illskijanleg allar þessar styrjaldir  ófriður vítt og breytt um hnöttinn.

Ég bið barninu blessunar og móðurinni og vona að ekki verði farið að uppnefna það gangamaður, þá væri það komið upp á Arnarvatnshæðir um fermingu, með tvo til reiðar.

Sögur herma að þegar kona þurfti að fæða í minni heimasveit og ófært var á sjúkrahúsi þá var bílinn fylltur af mokstursmönnum til  að moka skaflana Þá voru vegir sjaldan mokaðir. Svona þurftu nú landsmenn að bjarga sér og sínum.

Fæddi barn á ferð í miðjum Hvalfjarðargöngum