Merkingar byrja 2 km í aðdragandi að vegaframkvæmdum í Bandaríkjunum.

Bloggari hefur ekið svolítið í U.S.A.

Við hjónin kviðum mjög fyrir því að aka þarna. Vorum svo heppinn að taka bílaleigubíl rétt við eina stofnbrautina og vorum búin að fara í vettvangskönnun og athuga  hvernig allt virkaði og sigta hvar við gætum komist út á akstursbrautina og hvort við mundu lifa þetta af. Hraðinn er jafn og mikill, svo við létu vaða á stað.

Það fyrsta sem maður tók eftir á þjóðvegum var hve allt var vel merkt. Fyrst kemur merking þegar ökumaður á eftir 2 km áður en framkvæmdir byrja. Texti um það. Síðan er ökumaðurinn stöðugt minntur á þetta og krafa gerð um kerfisbundna lækkun á hraða.

Svo er öll umgjörð framkvæmdanna mjög vel merkt með ljósum o. þ.h. Þetta vakti athygli mína og var sómi að þessu.

Hér er þessu öðruvísi háttað. Virðist verktakanum í sjálfsvald sett hvernig hann hefur þetta. Hef svo sem ekki kynnt mér lög og reglugerðir um hvernig þetta á að vera.

Eitt sinn var ég við störf mín í Reykjavíkurborg og ek ofan í einhvern umbúnað sem átti að heita framkvæmdir.

Fyrst koma plastkeila, beygluð, svo létt, að hún hefði fokið í snarpri vindkviðu. Þá ók ég raunverulega ofan í framkvæmdirnar og þessi plastkeila var það fyrsta sem aðvaraði mig.

Engin texti um hvað væri verið að gera þarna og hverju maður ætti von á. Rétt eins og ritmálið hefði ekki verið fundið upp.

50 meturm seinna sá ég höfuð á manni ofan í brunni. Höfuðið eitt stóð upp úr. Brunnurinn var í miðjunni og akreinar sitthvoru meginn, þannig að maðurinn slapp alltaf og hefða vitaskuld getað beygt sig ef bíll hefði stefnt á hann. Þetta var allt of sumt.

Vinnubrögðin á verkinu sem um er rætt í þessari frétt er sérstakur kafli, sem Vegagerðin er að rannsaka.

Yfirlögn á malbiki uppfyllti ekki skilyrði

Slys í boði framkvæmdaraðila og stjórnvalda.

Kom að þessari vegaframkvæmd í gær og það var borðliggjandi að þarna yrði slys. Malbikið var eins og skautasvell og lögregla hefði átt að loka þessari akrein. Sérstaklega er svona erftitt fyrir mótorhjól sem skripla á vegyfirborðinu. Bremsuskilyrði snarversna og það ætti nú lögreglan og Vegagerðin að hafa vitað.

Hissa að Vegagerðin skuli taka þessa vitleysu út. Þarna hafa orði mikil mistök sem eiga uppruna sinn í rangri blöndun á efni og of mikilli víbringi þegar verið er að pressa malbikið, Grófara efnið sekkur en bik leðjan kemur upp. Það er löngu þekkt  fyrirbæri við steypuvinnu að ef steypan er vípruð of mikið þá er mannvirkið nærri því ónýtt.

Á þetta var lögð áhersla við steypuvinnu við virkjanaframkvæmtir m.a. við Búrfellsvirkjun. En þar voru líka eftirlitsmenn með verkfræðikunnáttu, sem sjaldan sveik.

Þá get ég bent á svipað dæmi á Reykjanesbraut á móts við Kauptún og þar var ekki slegið af hraðanum.

Það er eins og alltaf sé verið að vinna eins og skilið var við Suðurlandsbrautina  hér í gamladaga.

Helst væri að aka þarna yfir á nagladekkjum og leyfa því að harðna eftir það, Þá væri þorandi að aka þarna yfir.

Það er skelfilegt að horfa upp á svona auðséð afglöp og ekkert er gert til að afstýra vandræðum.

Malbikið „nánast eins og skautasvell“

50 ár síðan 9 búfræðikandídatar útskrifuðust úr Framhaldsdeild Bændaskólans á Hvanneyri árið 1970

Það er langur gangur og oft örðugur að fara frá fullorðinsskólaprófborði í farskóla í sveit og heyja sér menntun í búfræði. Verkefnið við þessa menntun er að maður verður að vita allt, skilja allt og geta allt og geta ráðlagt öllum eitthvað.

Byrja verður að ná einhverri almennri undirstöðu, með landsprófi eða stúdentsprófi. Svo þarf að fara í bændaskóla, annaðhvort að Hólum eða Hvanneyri og ná þar 1. einkunn á búfræðiprófi til að komast áfram í Framhaldsdeildina á Hvanneyri. En hún var sett á stofn árið 1947 og miðaðist mikið við það að útskrifa menn sem mikil þörf var á, í sveitum landsins að leiðbeina um nýjungar og þróun býlanna, húsakost, jarðrækt, framræslu og vinnslu lands undir framtíðartún, nýjungar í véltækni hverskonar og svo búfjárrækt. Koma á sýningarhaldi, sæðingum til kynbóta og skýrsluhaldi. Leggja drög að hrossaræktinni og fleira og fleira. Kortleggja tún og taka út jarðabætur, aðstoða bændur við líflambaval og taka hey- og jarðvegssýni. Héraðsráðunautar heita þessir menn sem gegna þessum störfum og sá Framhaldsdeildin um að mennta menn í þau störf að mestu auk þess sem menn fóru til erlendra háskóla og var þá mikið farið í Landbúnaðarháskólann í Kaupmannahöfn og svo Landbúnaðarháskólann í Ási í Noregi og svo fleiri og fleiri háskóla á Norðurlöndum og Evrópu. Vestur um haf fóru menn til Ameríku og lærðu. Auðvitað var allt þetta ráðunautastarf unnið undir stjórn Búnaðarfélags Íslands og seinna Bændasamtaka Íslands sem höfðu landsráðunauta og að mestu leyti á ábyrgð þeirra félagasamtaka og Búnaðarsambanda heima í héraði, og ráðandi stjórnmálaafla hverju sinni.

Búfræðikandídatarnir níu sem nú eiga 50 ára útskriftarafmæli útskrifuðust 1970, árið sem Hekla gaus. Þeir voru fyrstu nemendur sem höfðu fasta vist í nýja skólanum og þess vegna hægt að kalla þá frumbýlinga nýja skólans. Þeir gegndu fjölbreyttum störfum í sveitum landsins og við landbúnað þjóðarinnar. Nú skulum við rifja upp störfin almennt en nefnum engin nöfn Í bili:

Kennarar við bændaskólana og víðar í skólum, héraðsráðunautar, bóndi, sæðingarmaður, aðstoðarmaður landbúnaðarráðherra, prófessor, ráðunautur í loðdýrarækt, tamninga- og hestamenn, tilraunamaður á Rannsóknarstofnun landbúnaðarins, ráðsmaður á Hvanneyri og frumkvöðull um sútun skinna og rannsóknir því tengdu.

Það er engum vafa undirorpið að þessi menntun hefur gert mikið gagn. Ásjóna íslenskra sveita væri ekki sú sem hún er núna ef þessarar menntunar Framhaldsdeildarinnar hafi ekki almennt notið við. Kandídatarnir níu gátu kallað sig frumbýlinga, Vormenn Íslands, voru virtir og góðgjarnir, verkhyggnir og almennt góðir námsmenn  og hafa haft góð samskipti við bændur og fóru eftir reglum í hvívetna. Þeir þakka bændum fyrir samvinnuna og samstarf.

Kandídatarnir átta, einn er fallinn frá, koma saman á Hvanneyri með spúsum sínum og gera sér glaðan dag. Afhenda Hvanneyrastað níu birkiplöntur sérvaldar og traustar, það er til að bæta loftgæði. Tréin eru afhent til minningar um ánægjulega og eftirminnilega námsdvöl.

Nöfn kandidatanna sem stóðu að þessari gjöf eru:

Árni Snæbjörnsson, Guðmundur Páll Steindórsson, Sigurður Karl Bjarnason, Ríkharð Brynjólfsson, Jón Atli Gunnlaugsson, Tryggvi Eiríksson, Þorvaldur Guðbjörn Ágústsson, Sigurjón Sveinn Jónsson Bláfeld (látinn) og Þorsteinn Hallgrímur Gunnarsson

 

Heimild: Íslenskir búfræðikandídatar, höfundur Guðmundur Jónsson. Útgefandi: Félag íslenskra búfræðikandídata 1985 önnur útgáfa. Búvélasafnið á Hvanneyri 2 myndir.Aðrar myndir á bloggari þessara síðu.