Sjónleikur saminn upp úr minnningargrein um Karítas Skarphéðinsdóttur

Ég held mikið upp á ömmu mína, Karítas Skarphéðinsdóttur, sem var baráttukona á Ísafirði. Í tilefni 1.maí, langar mig að deila sjónleik sem eiginkona mín, Inga Þórunn Halldórsdóttir, samdi upp úr minningargrein eftir Sverri Kristjánsson, sagnfræðing.

***

 

SJÓNLEIKUR

 

Sögumaður:  Fundurinn var haldinn í einni kennslustofu barnaskólans á

Álftanesi og var vel sóttur.  Ræðumenn voru þessir:  Ólafur Thors,

Guðmundur Í. Guðmundsson, Þórarinn Þórarinsson og Sverrir

Kristjánsson.  Við vorum allir fremur léttir í skapi, enda farnir að

kunna ræðurnar nokkurn veginn utanbókar, eins og börn til spurninga,

þegar komið er að fermingu.

 

Það var jafnan siður á samkomum að fundarstjóri spurði háttvirta

kjósendur hvort einhver vildi taka til máls.  Ég minnist þess ekki að

kjósendur hafi neytt þessa lýðræðisréttar síns á fyrri fundum.  En nú

bar nýrra við.  Á aftasta bekk við austurenda skólastofunnar sat kona

ein.  Hún reis á fætur og biður um orðið.  Það var ekki laust við að

léttur rafstraumur færi um okkur frambjóðendur, þar sem við sátum hlið

við hlið á bekknum, hægra megin við pontuna.  Mér fannst við ekki

ólíkir sakamönnum, gripnum fyrir smáhnupl.  Auðsætt var að

fundarstjóri bar ekki kennsl á konu þessa.  Fundarstjóri bað hana að

segja til nafns.

 

Karítas:  Ég heiti Karítas Skarphéðinsdóttir.

 

Sögumaður:  Enginn kannaðist við nafnið að því er mér sýndist.  Mér

varð starsýnt á konuna.  Hún var tæplega meðalkona á hæð, miðað við

vöxt íslenskra kvenna af hennar kynslóð, en mér virtist hún vera

einhvers staðar á milli fimmtugs og sextugs.  Andlitið frítt, hárið

mikið og vel snyrt í fléttum, hnarreist var hún og upplitsdjörf.  Hún

leit rétt í svip yfir kjósendahjörðina, síðan nokkuð fastar á okkur

sakborninga á frambjóðendabekknum og mér sýndist ekki betur en það

brygði fyrir léttri fyrirlitningu í augnaráðinu, þegar hún horfði á

okkur.

 

Karítas:  Það mál sem ég ætla að ræða hér á þessum stað er sjálfstæðismálið.

 

Sögumaður:  Nú lyftist brúnin á þessum fjórum á sakamannabekknum.

Auðvitað vorum við allir sjálfstæðismenn með litlu essi og Ólafur

Thors meira að segja með stóru.  Okkur hvarf hræðsla sem við höfðum

kennt í fyrstu, því að frambjóðendur bera oft lúmskan ótta til

kjósanda sem er óskrifað blað þangað til hann hefur krossað á

kjörlistann.

 

Karítas:  En það sem ég tel mikilvægasta sjálfstæðismál íslensku

þjóðarinnar er áfengismálið.  Og nú vil ég spyrja háttvirta

frambjóðendur, viljið þið útrýma áfengisbölinu og flytja áfengið út úr

landinu?  Og ég heimta skýr svör við spurningu minni.

 

Sögumaður:  Að lokinni ræðu Karítasar Skarphéðinsdóttur birti mjög

yfir ásjónum sjálfstæðishetjanna góðu á sakamannabekknum.

Áfengisbölið íslenska hefur jafnan verið vinsælt umræðuefni

landsmanna, en nú hafði Karítas gert það að helsta sjálfstæðismáli

þjóðarinnar.  Og nú hófst baráttan um þetta prúðbúna atkvæði, sem

enginn vissi deili á.  Þingmálafundurinn þarna á Álftanesinu tók allt

aðra stefnu en ríkt hafði á fyrri fundum.  Hin stutta en kjarnyrta

ræða Karítasar Skarphéðinsdóttur hafði lyft þessum lágkúrulega

þingmálafundi upp á himinhátt plan, þar sem heiðríkjan og siðgæðið

ríktu.  Ekkert pólitískt skítkast lengur, engar skammir, engin

bolabrögð.  Samkvæmt reglum fundarins tók Ólafur Thors fyrstur til

máls.

 

Ólafur Thors:  Ég vil þakka þessari konu sem nú tók síðast til máls

fyrir hina afburða góðu ræðu.  Það voru sannarlega orð í tíma töluð.

(Þögn).  Ég vil segja.  Íslendingar drekka illa.  Ég vil segja meira.

Íslendingar drekka mjög illa.

 

Sögumaður:  Í framhaldinu jós Ólafur sér yfir áfengisneyslu Íslendinga

af slíkri orðgnótt að með sjálfum mér harmaði ég að Góðtemplarareglan

hefði ekki borið gæfu til að ráða Ólaf sem faranderindreka sinn um

landið.  Næsti ræðumaður var Guðmundur Í. Guðmundsson, sýslumaður,

svipurinn einlægur og sakleysislegur eins og títt er um menn sem geta

sagt allt - nema satt.

 

Guðmundur Í:  Ég vil leyfa mér að þakka Karítas Skarphéðinsdóttur

fyrir hennar ágætu ræðu. Svo sem kunnugt er mörgum, er

Alþýðuflokkurinn, sem ég hef þann heiður að vera fulltrúi fyrir,

beinlínis sprottinn upp úr bindindishreyfingunni á Íslandi.  Frá fyrstu

tíð hefur Alþýðuflokkurinn haft bindindi og vínbann á stefnuskrá sinni

og hefur aldrei hvikað frá þeirri stefnu.  Ef háttvirtir kjósendur

Gullbringu- og Kjósarsýslu vilja sýna mér það traust að kjósa mig til

þings þá mun sannarlega ekki standa á mér og flokki mínum að útrýma

áfengisbölinu og gera Ísland að vínlausu landi.

 

Sögumaður:  Þriðji ræðumaður var Þórarinn Þórarinsson, ritstjóri

Tímans, heitur stjórnarandstæðingur og hugði til mikillar afreka þegar

Nýsköpunarstjórninni yrði steypt af stóli.

 

Þórarinn:  Frá því ég var fjórtán ára, hef ég hvorki neytt tóbaks né

áfengis.  Mér er því einkar ljúft að taka undir orð Karítasar

Skarphéðinsdóttur um áfengismálið.  Það þarf varla að geta þess, sem

alþjóð veit, að Framsóknarflokkurinn hefur allt frá stofnun barist

gegn áfengisneyslu og áfengisböli Íslendinga.  Og er skemmst að

minnast að á Alþingishátíðinni árið 1930 er Framsóknarflokkurinn fór

með ríkisstjórn var vín ekki veitt í opinberum veislum og sátu þær þó

erlendir þjóðhöfðingjar, sem eru vanir að drekka vín með mat, enda fór

hátíðin fram með mikilli prýði og kurteisi sem frægt er í annálum.

Háttvirtir kjósendur Gullbringu- og Kjósarsýslu, ef þið viljið stuðla

að þingsetu minni mun Framsóknarflokkurinn berjast með oddi og egg

fyrir þeim kröfum sem fram voru bornar í hinni ágætu og snjöllu ræðu

Karítasar Skarphéðinsdóttur.

 

Sögumaður:  Stúkubræður frambjóðendahópsins höfðu nú lokið máli sínu.

Ég hef aldrei hlustað á svo hjartanlegt bræðralag.  Á öllum

framboðsfundum höfðu þeir barist eins og grimmir púkar í neðra.  Nú

voru þeir orðnir eins og vængjaðar englaverur í efra, mér sýndist

jafnvel votta fyrir litlum hvítum fjöðrum á herðablöðum sýslumannsins

Guðmundar I.

 

Sverrir:  En nú var komið að mér, Sverri Kristjánssyni.  Hvernig átti

ég að svara Karítas Skarphéðinsdóttur ?  Átti ég að slást í hópinn með

stúkubræðrunum þremur?  Mér bauð við tilhugsuninni.  Það yrði að hafa

það, þótt ég færi af þessum fundi reyttur englafjöðrum.  Það var víða

kunnugt að Sverri Kristjánssyni þótti áfengi ekki vont á bragðið - svo

ekki sé meira sagt.  Það myndi enginn trúa einu orði, ef Sverrir

Kristjánsson héldi bindindisræðu á framboðsfundi.  Og svo þurfti þessi

kelling, Karítas, að koma hingað anstígandi einhvers staðar utan úr

buskanum á Álftanesi, gera áfengismálið að sjálfstæðismáli og heimta

að brennivíninu yrði hent í hafið.  Ég kaus að þegja sem mest.

Góðir kjósendur.  Ég sem fulltrúi Sósíalistaflokksins vil eindregið

hvetja ykkur til að kjósa flokkinn, hans eindregnu stefnu í öllum

landsmálum, þjóðinni til góðs.  Nauðsyn er að efla gengi hinnar

sósíalísku stefnu á Íslandi.

 

Sögumaður:  Háttvirtir kjósendur fóru að tínast burt.

Frambjóðendurnir þrír, stúkubræðurnir, slógu hring í kringum Karítas,

klöppuðu henni um herðar og þökkuðu henni ræðuna.  Ég sat einn í sæti

mínu, yst á bekknum, sakbitinn sósíalisti sem hafði brugðist

stefnuskrá flokksins um vínbann og bindindi.  Ég fann það mjög

greinilega að í dag hafði ég verið slæmur kommi.  En Karítas ýtir þá

frá sér þeim stúkubræðrum og gengur til mín.

 

Karítas (réttir Sverri höndina):  Jæja, Sverrir Kristjánsson, ósköp

held ég að við eigum fáar sálir í þessari sveit.

 

Sögumaður:  Ég sá Karítas aldrei síðan.  En ég fræddist um nokkur

atriði ævi hennar.  Hún var fædd í Æðey en bjó um langt skeið á

Ísafirði.  Hún var aðeins sautján vetra er hún giftist manni sínum,

Magnúsi Guðmundssyni, og ól honum tíu börn en þremur börnum manns síns

af fyrra hjónabandi gekk hún í móðurstað.  Á Ísafirði vann hún lengst

við fiskþvott og snemma kynntist hún ísfirskum atvinnurekendum við

samningsborðið og mælt er að hún hafi oftar en ekki velgt þeim

dáyndismönnum undir uggum.  Hún var stofnfélagi í Kommúnistaflokki

Íslands og svo var og eiginmaður hennar.  Síðan var hún virkur félagi

Sósíalistaflokksins.  Fertug að aldri skipaði hún sér í þá fylkingu

verkalýðshreyfingarinnar er sótti fram til þeirrar tíðar sem koma

skyldi.  En í sama mund stóð hún djúpum rótum í gróðurmold íslenskrar

alþýðumenningar.  Hún var hafsjór íslenskra kvæða, vísna og kviðlinga

í fornum skáldskap og ungum.  Já, þannig var Karítas

Skarphéðinsdóttir, harðger íslensk jurt vökvuð hlýju regni alþjóðlegra

hugsjóna.

 

Morgunblaðsskeifan á Hvanneyri

Það er engin spurning að Morgunblaðsskeifan hefur gríðarlega sterka stöðu á Hvanneyri.

Þeir sem hafa fengið verðlaunin, fá aukin árif í hestamennskunni þegar frá líður.Nemendur leggja sig fram um að hirða um hestana og temja. En auðvitað er mismunandi hversu langt hrossin eru komin í tamningu. Það er draumur hjá nemendum að hreppa Morgunblaðsskeifuna.

Nágranni minn fékk skeifuna 1984, Rúna Einarsdóttir frá Mosfelli. Hún var vel að henni komin. Rúna tók að sér að gæta afréttar girðingar á Kili Hún byrjaði að glettast við Fjalla-Eyvind en hún taldi hann vera verndara sinn þegar hún tók það að sér að vera gæslumaður meðfram afréttargirðinga hjá Sauðfjárveikivörnum. Girðingin er á milli afrétta Biskupstungnamanna og Húnvetninga Í bók sinni, sem Sigmundur Ernir Sigmundsson skifar og heitir Rúna örlagasaga, segir Rúna á bls. 134 frá  hinni eftirsóttu og langþráðu  Morgunblaðsskeifu og tilfinningunniþegar hún var komin í hendur hennar. Það var eftir þriggja mánaða tamingu í Búnaðaðarskólanum á Hanneyri á útmánuðum 1984.  Svo segir hún:,,Mér hefur alltaf þótt einkar vænt um skeifuna.'' Það kemur mjög vel fram í bókinni hvað Morgublaðsskeifan getur haft mikil áhif. Rúna, ásamt unnusta sínum, fengu síðar það verkefni í fangið að vera umsjónarmenn Stóhestastöðvar Ríkisins Þar beið þeira það stóra verkefni að temja Orra frá Þúfu einn merkasta kynbótahest, sem á þeim tíma var uppi á Íslandi. Síðar lágu leiðir Rúnu til Þýskalands, þar biðu hennar mörg verkefni og er það önnur saga, sem má lesa um í bók hennar.

Heimild: Rúna örlagasaga

Eyjalín fékk Morgunblaðsskeifuna í ár

Úkranía er hliðið inn í Evrópu.

Úkranía er hlið inn í Evrópu. Úkraníumenn hafa staðið vörð um það og Pútín kemst hvorki lönd né strönd.

Þá ætlar gæinn að fara bakdyramegin, inn í Evrópu. Svo er Trump ekki búin að fatta að Pútin er að leggja Svartahafið undir sig og víðlendur Krímskaga.

Hverslags vitleysa er í gangi, er einhvert landleysi  Rússlandi?

Nú verða menn að vanda sig og ef stórveldi eins og U.S.A áttar sig ekki á gangi heimsmála og er að dingla í einhverju tollastríði við Kína

Sælir eru fattlausir því þeir fatta ekki hvað þeir eru vitlausir Nú verða ábyrgir stjórnmálamenn að taka til hendinni og stöðva þessa aðför að Evrópu, er ekki hægt að hringja í Vatikanið og spyrja ráða um heimsfrið.

Þó má Pútin eiga að hann er sennilega ekki að gutla í áfengi, hann lýtur svo greindarlegur og vel út.

Kennir Selenskí um að viðræður hafi farið út um þúfur

Páfi, reykurinn og Indjánar.

Hverju þorði páfi? Ég skil þetta kerfi ekki. Sigurbjörn biskup var minn maður.

Hefur páfi gert eitthvað til að ræða við Íraelsmenn? Engar friðaráðstefnur frá Vatikaninu.

Engar sendisveiti frá páfagarði til að gera kristnidóminn sjáanlegan.

Það hefur ekki mikið gerst í minni fjölskyldu, fólk hefur gifst og látið skíra og fermast. Svo þetta eina eina jarða.  Jú eitt hefur ef til vill ekki gerst í öðrum fjölskyldum, það var þegar hún Pálína móðursystir mín lét ferma sig þegar hún stóð í sextíu ekki 60 km/klst heldur 60 ára og það þurfti að gera það svo faglega að biskupinn yfir Íslandi framkvæmdi athöfnina. Það voru  ástæður fyrir því að hún lét ferma sig, sem ég fer ekki út hér.

Ég á einn fermingabróður. Hann sagði að ég hefði aldrei verið fermdur löglega. Nú af hverju segir þú það? Þú fórst bara á annað hnéið hin var alltaf að taka stökk upp á gráturnar. Síðan hef ég aldrei farið nema á annað hnéið.

Nú afhverju er ég hér? Nú ef einhver væri flaumósa og lægi eitthvað á hjart og vildi koma einhverju frá sér um kristidóminn. Þá er pláss hér.

Einn eða tveir prestabrandarar. Það má páskarnir að verða búnir. Sóknarfólk prests nokkurs var við og við að taka sóknarprest sinn tali spyrja hann eða biðja hann um að jarða sig þegar hann gefur upp andan þ.e.a.s. Sóknarmaðurinn, jú, jú það er hægt ef þú ferð á undan. Prestur var orðin leiður á þessu  sífri og svo þegar maðurinn kom að máli aftur við prest á sama þorrablótin þá sagði prestur og sló hnefanum í lófan á sér og sagði þá verður það að gerast fljótt. Svo hætti þetta í sókninni.

 Svo eru söngmennirnir í sóknum. Þessi er sagður í minningu afa míns það má nú, vera glens og grín hér, páskarnir að verða búnir. Hér fyrr á tímum átti engin maður nokkurt hljóðfæri. fiðlan kom sennilega fyrst svo harmonikka, þessi hljóðfæri er hægt að fara með á milli bæja og svo auðvitað gítar, flauta klarinett og önnur hljóðfæri orgel.

Nú, nú hér áður fyrr þegar þurfti að syngja við ýmsa atburði. Það var nú ekki alltaf auðvelt. Þessi og hinn töldu sig nú ráða við það að syngja í kirkjukórnum en stundum þótti slíkur söngur afleitur. Því kórinn gat farið út af laginu, en oftast blessaðist þetta. Á þeim svæðum þar sem karlakórar voru sterki í sveitum var söngur oft með ágætum, prýðilegur söngur á þorpum. Af minn hét Magnús Guðmundsson og var kallaður Mangi fori því hann var forsöngvari í 15 ár í Eyrarkirkju við Seyðisfjörð vestari. Ég fékk ekki vitneskju um þetta fyrir en fyrir  stuttu Svo voru strákar að spyrja hann hvað hann væri alltaf að fara þetta til kirkju?,ja sko ég er að syngja, og hvað eru að syngja? nú svona sálma og ættjarðarlög.

Þá var spurt, syngur þú nokkuð komdu og skoða í kistuna mína, það er gott lag? Nei nei sagði afi. Margir í minni ætt eru lagvissir. Nú held ég að ég hætti og bið páfa blessunar. Mesta spennan við páfakjörið er þegar reykurinn kemur eins og hjá Indjánum og bændum að reykja kjöt. Amen eftir efninu.

 

Páfi sem þorði en hefði mátt ganga lengra

Smart af Rafmennt að yfirtaka rekstur Kvikmyndaskólans

Það er gott að hægt er að halda Kvikmynaskólanum gangandi og ekki oft að brugðist sé svo snöfurmannlega við þessari stöðu, sem upp var kominn í málefnum skólans. Nú verður að hringja öllum bjöllum og vekja sanna kapítalista af værum svefni, það er ekki alltaf hægt að kenna öðrum stjórnmálaöflum um að skólin sé kominn á endastöð. Mér skilst að það sé búð að setja mikla fjármuni í kvikmyndaiðnaðinn og það hafi gert þjóðinni gang og það er gott. En það er ekki gott fyrir Áslaugu Örna að svona er komið Hún var nú ráðherra sem þessi málefni hafa heyrt undir og lögfræðingur. En það er alltaf gott að einkaframtakið sjá sér fært að styðja við verkefnin. Það er ömurlegt fyrir  nemendur að lenda í svona stöðu þá og ef það það verður til þess að þeir missin nemendaframlag og undirbúnig sem þeir eru búnir að safna að sér og halda því á hálfu prófskírteini. Nú verður ef til vill erfiðar að komast í erlenda skóla sem kenna þessi fræði. 

Það er snilld að það skuli vera búið að gera svona mikið með húsnæði í Áburðarverksmiðjunn, kapítalistar þurf að far gera vart við sig og koma til að aðstoða, halló, halló.

Það væru ef til vill gott að vita hvar mál hafa misfarist í málefnum skólans, setja nefnd og spyrja Áslaug Örnu hvað gerðist. Nú þekki ég ekki þessi málefni gjörla, en mér þykir vænt um það að þessi starfsemi hafi komist á koppinn. Hvort dómsmálaráðherra þurfi að vera lögfæðingur, er gamaldags hugsun,hjá Böðvari Bjarka og ætti hann að gefa sig fram og einhenhenda sér í þetta verk að skoða rækilega framvindu  svo það sé hægt að átta sig á þessu.

Það er stundum veri að hnjóða í fólk sem tekur að sér störf fyrir stjórnmálaöfl og alltaf verið að kenna  viðkomi viti ekkert. Aðalatriðið er að kunna umferðareglurnar. Það má t.d nefna Vegamálastjóra, alltaf er verið að argast í því að hann sé ekki verkfræðingur, en ekkert reynt að athuga bakgrunn viðkomandi, sem er hálærður í  stjórnun og fleiri fræðum sem skifta máli við að stjórna fólk og málefnum.

Mér sýnist Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir alveg vita vitin sínu eins og sagt er og að þessar framantöldu konur eigi að ver hlaupandi með tommustokk og einhverjar lagagreinar. Það er annara að sjá um þá deild allskonar sérfræðingar.

Höfundur er gamall starfsmaður Áburðarverksmiðjunnar og vann með Sigurjóni sterka, sem henti áburðarpokum eins og ullarpokum. Og ef hann reiddi þá urðu flestir hræddi sem voru í kring um karlinn og flúðu eins og mý á mykjuskán.

Kennir stjórnvöldum um fall skólans

Bandamenn Bandaríkjanna, Ísraelar, stefna á yfirtöku Gasastrandar

Bandaríkjaforseti hefur sagt að Gasaströnd sé stór fasteign. Gætu þeir atburðir orðið sama dæmið og gerðust á Kúbu, þegar Batista réð ríkjum. Hann var kúbverskur herforingi, stjórnmálamaður og einræðisherra með stuðningi Bandaríkjanna frá 1952. Hann var í raun leppur Bandaríkjanna. Hann bauð sig fram til forseta árið 1952. Ljóst var að hann myndi tapa, en þá framdi hann valdarán.

Eftir síðari heimsstyrjöldina þá ákváðu stórveldin, ákveðna ríkjaskipan fyrir botni Miðjarðarhafs. Og þar á meðal áttu Palenstínumenn að fá land. En það átti ekki að verða stór fasteign fyrir Trump,  heldur land fyrir Palestínumenn.

  Batista snerist á sveif með ríkustu mönnunum sem áttu stærstu sykurplantekrurnar, boðaði að afnema  réttinn til að fara í verkföll. Hann gerði samning við bandarísku mafíuna, sem stjórnuðu spilavítum, fíkniefnasölu og hóruhúsum. Þarna var hann búinn að ná tökum á þessari starfsemi.

Það voru svo örlög Fidel Castro að gera litla byltingu gegn þessum ósköpum.Hann var byltingaforingi á Kúbu, bóndasonur með lögfræðimenntun.

  Það hefur verið lengi hugboð mitt að Gasaströndin ætti að verða svipuð stassjón. Hægt væri að flytja heppilegan sand með skipum og búa til baðströnd sem ætti sér enga líka í heiminum. Þessi strönd væri sérstaklega hugsuð fyrir ríka fólkið í heiminum. Þetta er góð fasteign, segir Trump og Ameríka verður aftur rík. Fyrir þetta þurfa Palestínumenn að gjalda og börn þeirra drepin svo þau verði ekki hættulegir skæruliðar, þegar tímar líða.

  Bandaríkin settu útflutningsbann á Kúbu svo þeir fengu ekki að kaupa landbúnaðarvélar og því varð engin framþróun í atvinnulegu tilliti. En á dögum Batista voru stúdenta óeirðir og mikil ólga á eyjunni. 

 

Heimildir: Wikipedia, Byltingin á Kúbu eftir Magnús Kjartansson.

 

 

Hvað er leiðrétting á veiðigjöldum?

Útgerðarmenn og sveitarstjórnarmenn eru sí og æ að reyna að rugla almenning í ríminu, sí og æ, hvar sem maður hittir mann.

Reynt er að halda því fram og reyna að lauma því inn í umræðuna að þetta sé skattur á landsbyggðina. Það er ekki heiðarlegt. Það kemur engin krafa með peningalegri upphæð um að greiða þessi til sveitarfélaga. Eins og laxveiðimenn þurfa að borga bændum fyrir veiðileyfið þá þarf að borga veiðigjöld.  Ég skal segja hver verður fyrir missi, það eru ekki sveitarfélög. Það geta verið hjón í Vesturbænum eða á Akureyri.

Rekstrarreikningur fyrirtækja samanstendur af tekjum og gjöldum. Þar eru gjaldfærðar afskriftir, oft 10% af vélum og búnaði til að nota til að endurnýja þau tæki og tól sem notuð eru við að afla verðmæta. Þau verðmæti eiga að fara inn á reikning svo þau geti verið til staðar þegar á þarf að halda.

Það sem verður eftir á rekstrarreikningi kallast hagnaður. Hugsanlega verða hluthafar af verðmætum og fá ekki nógu góðan hagnað í sinn hlut, þannig að það eru fjármagnseigendur sem verða af minni gróða. Skipið fær að veiða allan sínn kvóta. Þetta er galdurinn.

Það verður sem sagt ekki hægt að kaupa búð á Oxfordstræti, það verður ekki hægt að kaupa neina búð á næsta ári, svona fara þeir að þessu þessir kónar eins og Sverrir gamli Hermanns kallaði þá. Blessuð veri minning hans

 

Rekur fleyg í samstarfið innan Viðreisnar

Reynt að rugla fólk vegna leiðréttinga á veiðigjöldum.

 

Útgerðarmenn og sveitarstjórnarmenn eru sí og æ að reyna að rugla almenning í ríminu, sí og æ, hvar sem maður hittir mann.

Reynt er að halda því fram og reyna að lauma því inn í umræðuna að þetta sé skattur á landsbyggðina. Það er ekki heiðarlegt. Það kemur engin krafa með peningalegri upphæð um að greiða þessi verðmæti til sveitarfélaga. Eins og laxveiðimenn þurfa að borga bændum fyrir veiðileyfið.  Ég skal segja hver verður fyrir missi, það eru ekki sveitarfélög. Það geta verið hjón í Vesturbænum eða á Akureyri.

Rekstrarreikningur fyrirtækja samanstendur af tekjum og gjöldum. Þar eru gjaldfærðar afskriftir, oft 10% af vélum og búnaði til að nota til að endurnýja þau tæki og tól sem notuð eru við að afla verðmæta. Þau verðmæti eiga að fara inn á reikning svo þau geti verið til staðar þegar á þarf að halda.

Það sem verður eftir á rekstrarreikningi kallast hagnaður. Hugsanlega verða hluthafar af verðmætum og fá ekki nógu góðan hagnað í sinn hlut, þannig að það eru fjármagnseigendur sem verða af minni gróða. Skipið fær að veiða allan sínn kvóta. Þetta er galdurinn.

Það verður sem sagt ekki hægt að kaupa búð á Oxfordstræti, það verður ekki hægt að kaupa neina búð á næsta ári, svona fara þeir að þessu þessir kónar eins og Sverrir gamli Hermanns kallaði þá. Blessuð veri minning hans

 

„Hvers vegna liggur svona mikið á?“

Sjávarútvegurinn er í miklu uppnámi

Fullveldi: er það ekki að þjóðin geti ráðið sér sjálf með löggjafarvaldi, dómsvaldi og framkvæmdavaldi. Það notaði hún til að færa út landhelgina og varð að fara í þorskastríð. Þjóðin vann það stríð. Ekki til að gefa útgerðarmönnum veiðiréttinn að fiskimiðunum, heldur til að hafa hindrunarlaust arð af fiskveiðum. Nú eru kvótahafar farnir að halda að þeir eigi fiskinn og miðinn., Þjóðin geti ekki átt neitt svona, eru nú menn vitgrannir. Sennilega halda þeir það að því þjóðn er ekki með kennitölu. Lögvitringar hafa komið með það sjónarmið að þjóðin geti ekki átt fiskinn og miðin. Þá er rétt að minna á dóm Hæstaréttar í Land-og Holtamanna afrétt. Þar komu aðkomumenn og voru að taka hrafntinnu, sem er notuð í sérstakan múr til að draga upp á ytri veggi steinahúsa (blandaða í múrlögn). Þá vildu bændur fá gjald fyrir efnistökuna, því var neitað og varð mikið mál úr því. Þetta er flókið og yfirgripsmikið mál og verður ekki farið í að rekja hér málsatvik og niðurstöður. Niðurstaða Hæstaréttar Íslands í stuttu máli var að afrétturinn var eigendalaus. Þá kom leiðbeining um að ríkisvaldið gæti sett reglur um eigendalausar afréttir. Bændur óku milli kirkna og lásu máldaga í von um einhver bréf sem hægt væri að framvísa sem sannaði eignarhald. Þar var ekkert að finna. Þessa leiðbeiningu tók Alþingi og setti svokölluð þjóðlendulög og af því hlutust mikil málaferli.

Barnaskólar kenndu það í Íslandssögu hvernig landnámsmenn notuð sérstaka aðferð til að helga sér land. Tvær aðferðir voru notaðar. Teyma kvígu hringinn um ytrimörk þess lands til að fullnægja lagabókstafinum, sem átti að gilda sem merki landsins. Sólarhring um fyrirhugað landnám. Eða að kveikja smá elda um væntanlegt landnám og varð að sjást á milli brennu eldanna. Afréttirnar voru ekki formlega settar í lög með þessari aðferð, en hafa lengst af verið eigandalausar. Þar til þjóðlendulögin voru sett eftir leiðbeiningu Hæstaréttar Íslands. Urðu nú mikil málaferli í landinu. Nú síðast var óljóst með ýmsar eyjar kringum landið og er verið að vinna í þeim málum núna. Einhvert eignarhald hefur verið viðurkennt. Þeir eigendur eru sælir vegna þess að afi og amma hafa fengið einhver bréf frá klaustrum og fundist í máldögum kirkna. Nú má segja að við séum komnir á upphafsstað og eins og á landnámsöld með eigendalaus fiskimið. Meira að segja landhelgi jarða eru ekki viðurkennd, þó ýmsar jarðir njóti eignarréttar með einhverri landhelgi. Fiskimiðin eru í raun eigendalaus eins og fór með afréttir í Holta- og Landmannaafréttar dóminum. Þar bjargði Hæstiréttur málum fyrir horn. Nú þarf að gera gangskör að því að Alþingi slái eign almennings á fiskimiðunum og það strax!!! Kvótakerfi var til að bjarga ofnýtingu fiskistofna en ekki sem eign til útgerða, enda deyja útgerðir en þjóðin lifir.

1. gr. í lögum um fiskveiðistjórnun á að tryggja að fiskurinn í sjónum sé eign þjóðarinnar. Sumir eru að tortryggja það og telja sig eiga fiskinn og miðin.

Trillukarl kom til bankastjóra og bað hann um lán og hvað ætlar þú að gera við það? Kaupa trillu. Þú færð ekkert lán.

Trillukarlinn sagði þá að hann færi þá á Selvogsbanka á skektunni. Sumir gamlir sjómenn töldu sig eiga ákveðin mið. Mið er það kallað, sjónhending í einhverja punkta í landi.

Sjávarútvegur ítrekað komið þjóðinni til bjargar

Munum að það voru þýskir kafbátar sem sökktu íslensum fiskiskipum á Atlanshafi.

Munum að það voru þýskir kafbátar sem sökktu íslenskum fiskiskipum á alþjólegum siglingaleiðum á Norður-Atlandshafi í seinni heimstyrjöldinni m.a. þegar Íslendingar voru að flytja ísfisk til Bretlands  til að bjarga bresku þjóðini frá hungri, en þeir voru banhungraðir og höfðu lítinn kost. Þeir voru í önnum í hermennsku og að smíða vopn.

Oft hófu kafbátarnir hríðskotaárás á brú skipanna og reyndu  að drepa skipsáhöfnina í brúnni og voru svo lengi að sökkva skipunum.

Þessi kafbátahernaður hætti þegar Wellington leitarflugvélarnar komu með hernum, þá hurfu þeir á brott.

Ég skora á íslenska ráðherra að mæta á sjómannadaginn næsta við Fossvogskirkju og upplifa þar athöfn eins og þeir hafa vera í útlöndum að mæta við minningarathafnir.  Það væri sterkur leikur til að heimurinn verði upplýstur um þau voðaverk sem Íslendingar mátu þola í seinn heimstyrjöldinni og kusu sér ekki það hlutskipti. Íslendingar hafa verið friðsamir og vilja ekki stofna her, en verið í bandalagi við vinsamlegar þjóðir.

Kjarnorkukafbátur skiptir um áhöfn í Eyjafirði