Svaka gæi

Ungir menn hafa oft viljað vera svaka gæjar og ganga í augun á kvenfólkinu. Svo þegar menn verða eldri fer hugsunin oft að snúast um ístruna þyngdina og heilsuna. Sumir fara verða önugir og stríðlyndir og erfiðir að umgangast. 

Ragnar Bjarnason er alltaf jafn ungur, grannur og stutt í hláturinn. Hann er búin að vera þjóð sinni sannkallaður gleðigjafi og góð fyrirmynd eldri sem yngri.

Þróun danslagatónlistar og sköpun á eftir verða, þegar tímar líða undrunarefni, eftirkomenda okkar og það ásamt fleiru, sem gerir okkur að þjóð og við finnum sameiginlegt hvort með öðru. 

Þar hefur Ragnar Bjarnason verið fremstur í flokki á meðal jafningja.

Ein fyrsta minning mín í lífinu var að ég fékk að fara með systur minni, Halldóru Gunnarsdóttur á söng og hljómsveitaræfingu í Gagnfræðaskóla Austurbæjar, fjögurra eða fimm ár gamall. Þetta hefur verið 1950 sennilega. Stúlkurnar voru með söngsveit, en gæjarnir voru með skólahljómsveit.

Raggi Bjarna spilaði á trommur, Davíð Haraldsson á gítar, Karl Lillendalh á gítar og Valgarð Haraldsson á fiðlu. Ég man alltaf eftir einu laginu eftir öll þessi ár það byrjaði einhvern vegi svona;

,,Hello my baby, hello my honey, hello my ragtime gal".

Það er dýrmætt að hafa átt svona augnablik með Ragga Bjarna.

Hann er alltaf jafn  flottur.

 

Raggi Bjarna með veislu