Þorsteinn H. Gunnarsson

Þurrkhúsið á Kirkjusandi. Tapasbarinn við höfnina.

Það er ótrúlegt að svona geti gerst að einhver tekur sig til og rífur hús sem er friðað eins og stendur í frétt Morgunblaðsins. Mig langar að segja litla sögu af húsi sem nærri var farið sömu leið.

Á lóð Strætisvagna Reykjavíkur á Kirkjusandi stóð þurrkhús gamalt. Það var friðað og nýttist Strætó sem geymsla fyrir ýmist dót. Það hafði í gamladaga verið notað til að geyma saltfisk sem þurrkaður var á Kirkjusandi og breiddur þar til sólþerris en settur inn á kvöldinn á meðan á þurrkun stóð. Það má segja að í gegn um þetta hús hafi farið mikill auður og gjaldeyrisskapandi verðmæti, því saltfiskur var og er verðmæt útflutnigs vara. Nokkurs konar Seðlabanki.

Nú, nú á fyrri tíð starfaði ég hjá S.V.R í biðskýladeild og hafði starfstöð rétt hjá þessu þekkta húsi. Einn dag kómu menn frá Slökkvuliði höfuðborgarsvæðisins, mjög galvskir og fóru að bauka við húsið. Rifu járn af hluta þaksins og varð ég hissa á þessum tiltekktum. Næsta dag komu þeir aftur, enn hressari og munduðu mikilli rafmagssög. Fóru upp á þakið og skáru gat á það. Niður komu þeir auðvitað aftur og þá tók ég einn tali og spurði hvað þeir væru að gera. Nú við ætlum að nota húsið til að æfa reykköfun. Þá sagði ég að þetta hús væri friðað að ég best vissi. En viðkomandi vissi ekki betur en það ætti að rífa húsið.

Fór ég þá að kynna mér þetta mál og spurði mann sem hafði mannaforráð á Kirkjusandi hvað hann vissi. Hann taldi að húsið yrði rifið. Þá vatt ég mínu kvæði í kross og hafði samband við Sigrúnu Magnúsdóttur fv. borgarfulltrúa og þáverandi forstöðukonu Sjóminjasafnsins og bar þetta undir hana. Hún kváði og sagði að það væru þrjár tillögur á borðinu:

1. Að taka húsið í heilu lagi og flytja það af staðnum og gera það upp.

2. Að rífa það og merkja hverja spítu til varðveislu.

3. Að taka sýnishorn úr innviðum og geyma.

´Eg sagði henni málavexti og bað hana að athuga hvort ekki væri hægt að stöðva Slökkvuliðið sem hún sagðist mundu einhenda sér í. Daginn eftir beið ég eftir Slökkvuliðinu. Það kom ekki.

Seinna kom dráttarbíll og húsið var hýft á bílin og flutt upp í Gufunes og geymt þar. Síðan var það flutt niður í Slipp og byrjað að lagfæra það þar og klárað á þeim stað við höfnina sem það stendur nú á og þjónar nú sem veitingahús. Mjög glæsilegt hús sem heitir Tapasbarinn Vesturgötu 3b.

Sigrún Magnúsdóttir hefur kvatt mig að segja þessa sögu og verð ég hér með við því enda liggur það svo vel við í þessari frétt og kann ég Sigrúnu þakkir mínar fyrir snöfurlega framgöngu í þessu máli.

Fólk verður að vera á verði um sögu sína og umhverfi og ég er býsna kátur með þetta framtak okkar Sigrúnar Magnúsdóttur fv. umhverfisráðherra.

Lýkur svo hér að segja frá Þurrkhúsinu á Kirkjusandi.