Þjóðgarðsverði á Þingvöllum, vorkunn gangnaseðillinn barst ekki?

Rétt fyrir jól sá ég hóp sauðfjár á tjaldsvæðunum á Þingvöllum og undraðist ég að ekki væri búið að smala þjóðgarðin því þegar snjór fer að leggjast yfir skapast miklar hættur á að fé lendi niður í sprungum.

En þjóðgarðsvörður hefur ekki metnað til að losa þjóðgarðinn við lausagöngu búfjár og Þingvallanefnd virðist vera rænulaus um hagsmuni garðsins.

Samkvæmt rannsóknum sækir sauðfé fyrst í blómplöntur, enda er lítð blómstóð í garðinum,eins og stendur í sálmi 273 Allt eins og blómstrið eina: á snöggu augabragði
af skorið verður fljótt,
lit og blöð niður lagði -á snöggu augabragði
af skorið verður fljótt,
lit og blöð niður lagði -á snöggu augabragði
af skorið verður fljótt,
lit og blöð niður lagði -á snöggu augabragði
af skorið verður fljótt,
lit og blöð niður lagði -

Svo er annað sem mætti gaumgæfa. Það er umhirða garðsins. Sjálfsagt er að reyna að grisja garðinn eitthvað og þar á ég við að höggva og klippa dautt birki sem er almenningi til trafalan, ef löngun er til að taka sér smá gönutúr og lesa ber.

Það yrði nú bágt ástand ef horfellir yrði í þjóðgarðinum á Þingvöllum.

Maður ætti ef til vill að skutla einni rúllu þangað. Þá kæmi féið að og yrði léttar að handsamað það.

Sennilega hefur gangnaseðillin ekki borist þjóðgarðsverði og nú eru allir eindagar liðnir og eftir leitir búnar.

Í eina tíð gátu lausamenn farið í eftirleitir, þegar hreppsnefnd var búin að gefa út að leitum yrði hætt og áttu menn þá féið sem fannst.

Ég er nú landlaus maður og hef verið leiguliði alla mína æfi eins og Jón Hreggviðssson. Hefur mér dottið í hug að koma mér upp nokkrum heimagöngum og þá er borðleggjandi að láta þá ganga í þjóðgarðinum. Það mundi vekja kátínu hjá ferðamönnum.

Auðvitað yrði ég að fá leyfi hjá ferðamálayfirvöldum.

Myndin sem fylgir færslunni er að norðan.

Sauðfé vanrækt

Veðurstofan og yfirvöld þurfa að fara að gefa út viðvarinar um umferð á vötnum ef tíðarfar er afbrigðilegt miðað við árstíma.

Sorglegt fyrir bóndan að missa vélina í vatnið og ef hún hefur sopi inná sig vatn er hún vafalaust ónýt. En svona er búskapurinn eintóm áhætta og tap á hverju strái.

Undan farið hafa verið hlýindakaflar og því minni ísmyndun, aukin heldur snjór á vötnum víða sem einangrar þau þannig að frost fer síður niður og sólbráðin farin að vinna á.

Af þeim sökum ætti almenningur að varast að fara út á ís á vötnum á bílum og tækjum.

Þá getur verið varasamt að far á vélsleðum út á vötn þegar fer að koma framm á og hlákur hafa gengið því þá getur krapi verið undir en snjóhula yfir og þá eru vötn stórhættuleg og vélsleðar pompað niður þegar þeir missa fartina. Þetta á einnig við um dældir á hálendinu.

Þessi atriði þurfa almannavarnir að gaumgæfa til leiðbeina almenningi, því það er ekki víst að fólk átti sig á þessu.

Gott að bóndin var snar að koma sér út úr vélinni og ná landi.

Það er fagnaðarefni.

Komst út áður en traktorinn sökk

Stóðhestur flokksmerki Miðflokksins?

Það er spurning hvort þingmenn Miðflokksins séu eitthvað að misskilja hlutverk sitt, með skýrskotun til flokksmerkisins?

Þeir þurfa  eitthvað að velta því fyrir sér hvort viturlegt sé að bera þetta graðhestamerki í barminum á mannamótum.

Svo stendur í lögum Miðflokksins að formaður hafi tvöfalt vægi í stjórn flokksins. Þetta virðis vera nýmæli í félagsstarfi, sýnist mér. Aldrei heyrt um slíka tilhögun áður.

Gott að hann hafi ekki neitunarvald. Formaðurinn er náttúrlega sí og æ á refaveiðum. Bara spurning hver lendir í gildrunni og þurfi að bera merkið.

„Við höfum tekið við málinu“

Bóndi ræðir harðindi á bóndadegi og búskapar basl, að vetri til

Ýmis atvik tengjast harðindu þegar þorri gengur í garð, sem vert er að skrá niður og margt er búskaparbaslið, eins og stendur í kvæðinu,, Minnkar stabbinn minn, magnast harðindin.

Sjálfur var ég vel í stakk búinn að hefja búskap, tók við góðri bújörð, en sem var komin í vanhirði en átti fyrir bústofni og vélum, skuldlaus.

Mikill tím og orka fór í það kljást við stjórnvöld og afla jörðinni nægjanlegs kvóta og eru það harðindi af mannavöldum, en ég endaði í því að vera með 660 ærgilda kvóta sem þótti mikið þá og nutu viðtakendur jarðarinnar þess óskorað þegar ábúðartíma mínum lauk á Syðri-Mýrinni.

Heyöflun var ýmsum vandkvæðum háð því tún þurftu endurræktunar, og þá þurfti að leita heyskapar annað. Aldrei varð ég þannig  staddur að ég yrði heylaus í þeirri merkingu orðsins. Vinur minn Steingrímur á Svínavatni sá fyrir því, en ég heyjaði túnið á Svínavatni um árabil og ef upp á vantaði bætti Steingrímur úr því.

Oftast reyndi ég að beita á haustin framm í rauðan dauðann og gefa kjarnfóður til að ærnar misstu ekki hold, en vel fyrir fengitíð varð maður að taka inn og fara gefa. Haustið lengdi ég hjá kúnum með því að hafa áborna há og grænfóður til að kýr hefðu nóg að bíta. Hoss gengu úti allt árið og var moði og heyi ekið í þau ef tók fyrir beit. Alltaf gefinn síladarafskurður og fór ég oft að gefa hann um 20. október. Ekki var skilt að lögum að hafa hús yfir hross, en ég tók hross heim að húsum þegar harðnaði á dalnum, svo þau hefðu skjól. En það var vandkvæðum bundi því þau fóru í bíla og nöguðu lakk af þeim og þá var allt komið í uppnám.

Mestu harðindi mín í búskap fólust í því að vatn þraut á jörðinni að vetri til á sjálfum Þorranum. Það var sko ekkert grín.

Hóf ég þá að aka vatni frá Blöndudalshólum og Brúarhlíð í brúsum, en þar var gnægð vatns. Naut ég þess að eiga nýjan Massey Ferguson sem fór í gang í - 24 gráðum og kom fyrir að maður þurfti nokkrum sinnum að aka vatni í slíku frosti í 20 kúa fjós og 150 fjár. Þegar þetta var orðið ljóst, þá hóf ég að leita að vatni á jörðinni og mældi vatn í lind í svokölluðum Stóradalshálsi. Þaðan virkjaði ég vatnstöku eftir að hafa ekið vatni í 3 vetur í búið.

Þorleifur vinur minn Arason, sem nú er látinn , blessuð sé minning hans, slökkvuliðsstjóri á Blönduósi útvegaði mér slöngur og gat ég fljótlega fariða að aka vatni í haugsugu og dæla því upp í vatnsbólið sem tók ca 6 tonn af vatni og þá varð hátíð í bæ og allt miklu léttara.

En þá tók andskotinn við og reyndi að gera útaf við mig. Ein nótt fraus olíuleiðslan sem leiddi hráolíu að bæ og var það í raun minni glópsu að kenna. Maður getur ekki verið vitur í 24 stundir við svona aðstæður. Leiðslan var ber að hluta, því olía á ekki að frjósa, en þarna hefur verið vatn í olíunni. Þetta var um nótt og enginn ansaði á Svínavatni sem var símstöð sveitarinnar engin 112. Ekkert tæki fór í gang í 24 stiga frosti, svo ég hljóp um nóttina, framm í Blöndudalshóla og leitaði liðsinnis Jónasar bónda. Þegar komið var framm í Hóla eftir hlaupinn var frosið fyrir kjaftinn á mér, en ég var með mikið skegg. Jónasi varð hverft við og hélt að þarna væri tröllkarl kominn. Við snöruðu nú gastækjum í jeppan en hann var inni og brunuðum yfir á Syðri-Löngumýri, þaðan sem Bjarni Jónasson skrifaði fegurstu ástarbréf Íslandsögunnar, að mínu mati til Önnu sinnar. Um þetta er fjallað í bókinni: Ástin á tímum ömmu og afa eftir Önnu Hinriksdóttur, sem var lokaverkefni til M.A.-prófs í hagnýtri menningarmiðlun.

Nú, nú við vorum fljótir að koma kyndingunni í lag, en húsið var orðið eins og klakahöll, því einfalt gler var í gluggum og ísinn á rúðum kominn á aðra tommu. og vatnskyndingi við það frjósa.

Einu sinni hef ég lent í vandræðum með hross í harðindum en þá bjó ég á Reykjuum í Torfalækjarhreppi. Harðindi voru búin að ganga lengi og hross farin að misgangast. Eitt sinn kom ég að ungum fola  sem var við þaðað lognast út af vegna orkuskorts en hann fékk ekki að éta og var  hann lentur í einelti.

Brá ég þá á það ráð að taka öll tamin hross inn og tryppadótið, en skildi eftir samstæðan hóp af hryssum úti við vegga og gat gefið þeim þar og komst á friður.

Lýkur hér svo þessum þorraþræl og vona eg að fólk geti skóflaði í sig hangiketi, hrútsspungum og harðfiski með miklu sméri.

Grænmeti og kalkúnn á blótinu

Frábært starfólk á Vífilsstöðum og yfirleitt í heilbrigðiskerfinu. Ofurmannleg verkefni leyst.

Það er nú ekkert spennandi að pína fólk að vera heima í það endalausa. Svo kemur að því að einhver dettur og mjaðmargrindin eða lærleggurinn brotnar og það er mikið mál fyrir gamalt fólk að lenda í slíku því það grær seinna en hjá fólki á góðum aldri.

Best er að komast á dvalarheimili þar sem nokkurt frelsi ríkir og fólk geti komist ferða sinna í heimsókir og félagslíf og sé í mötuneyti og fái reglulega að borða og finni til öryggis um sína hagi.

Þessar eilífar hugmyndir að vera heima eru að verða lúnar og allskonar fólk sem er í störfum hjá gömlu fóki sem engin getur ábyrgst að valdi starfi sínu eru þreytandi, þó þær eigi vissulega rétt á sér á meðan verið er að koma málum í rétt horf.

Skrifar átt þess kost að fylgjast með umönnun dvalargests á Vífilstöðum í sumar sem leið.

Vífilstaðaspítali hefur verið vel við haldið allt hreint og fínt Hann virkar í heilbrigðiskerfinu sem nokkurskonar skiptistöð þar sem fólk dvelur eftir aðgerð eða að það getur ekki verið eitt heima og er að bíða eftir plássi.

Starfsfólkið var alltaf á ferðinni og með auga á hverjum dvalargesti og leysti þarfir þeirra vel og skynsamlega. Skrifari tók t.d. eftir því að ef einhver var að standa upp í almannarými, þá var óðara einhver kominn að líta eftir að viðkomandi færi ekki um koll og meiddi sig. Gamallt fólk  getur nefnilega svimað við það að standa upp og þá þarf einhver að vera tiltækur að aðstoða. Viðmót hlýlegt og manneskjulegt.

Og svo allir upplestrarnir sem fólk nýtur mjög að hlusta á ljóðaupplestur og sögur.

Svo er annað við það að eldra fólk fer að heiman þá losnar íbúðarpláss fyrir aðra. Einn maður í fjölskyldu minni gaukaði því að mér að hann skyldi ekki þessa vöntun á dvalarheimilum fyrir aldraða. Hægur vandi væri að nota það kapital sem væri í eignum aldraðra til að byggja dvalarheimili.

Þannig væru eldri borgaramálin leyst eins og í gamla daga að nokkru. Konur og karlar gerðust próventu-karlar og kerlingar. Próventa er fé sem gefið eða afhent er einhverjum sem tekur að sér að sjá um einhvern í ellinni.

Fólk geti búið heima eins lengi og kostur er

Reykjavík- Laugarvatn. Tveir sumar drættir. Ekki uppspuni.

Ólafur Ketilsson hélt uppi áætlunarferðum milli Laugarvatns og Reykjavíkur.

Fólk borgaði fargjaldið hjá bílstjóra þegar það gekk inn í vagninn. Par var komið inn í vagninn þegar bílstjóri settist undir stýrið og hreiðraði um sig í aftasta bekk. Parið var í sleik og bílstjóri vildi ekki trufla. Skemmtu þau sér hið besta á leiðinni til Reykjavíkur og bílstjórin hafði gaman af og sá allt í baksýnisspeglinum.

Þegar til Reykjavíkur kom gengu þau til bílstjóra og vildu borga fargjaldið.,, Nei,nei sagði Ketilsson, þið komuð ríðandi í bæinn, þið þurfið ekki að borga".

Þessa sögu sagði maður mér, sem var glaðvær og hispurslaus í framgöngu við sína samferðmenn og vildi skemmta þeim.

                         ----------------------

Strákur náði sér í stelpu á balli og fylgdi henni heim. Þau gengu inn bæjarganginn.-- Viðkvæmir lesi ekki lengra.-- Þegar inn var komið vildi strákurinn fá eitthvað meira og vatt sér til og tók stelpuna aftan frá. Þá kom heimilshundurinn og fór að sleikja punginn á stráknum sem honum fannst gott.

Þessi saga er frá hinum glaðværa og hispurslausa.

Ég vona að enginn hneykslist á þessum sögum.

                         ----------------------

Bónda nokkrum var kennt barn í fjarlægri sveit. Sýslumaður kom og yfirheyrði bónda og sagði honum hvernig komið væri. Bóndi hugsaði sig um og sagði svo.,, Ja ég er nú hér við heyskap og hef verið það í allt sumar, þannig að það er nú útilokað að ég eigi barnið. Hann er nú ekki svona langur á mér að hann nái í fjarlægar sveitir".

Sýsli fór við svo búið og féll málið niður.

Þessa sögu sagði mér gamall maður þá er við stóðum á engjum saman sumarið 1961. Hann hafði gaman af svona sögum og lét þær flakka.

                              ENDIR

Segir sögurnar uppspuna

Góð umgengni við sjávarauðlindina er forsenda fyrir því að útgerðamenn fái að veiða

,,Kleif­a­berg hef­ur verið meðal feng­sæl­ustu fiski­skipa ís­lenska flot­ans. Afli skips­ins frá ár­inu 2007 hef­ur verið tæp 100.000 tonn og afla­verðmæti yfir 30 millj­arðar króna á nú­v­irði. Lang stærsti hluti þessa frá­bæra ár­ang­urs má þakka yf­ir­burða áhöfn á skip­inu. Ef skipið stopp­ar í 3 mánuði eru all­ar lík­ur á að sjó­menn á Kleif­a­bergi fái vinnu á öðrum skip­um. Með þess­ari ákvörðun er verið að leggja niður 52 manna vinnustað,“ er haft eft­ir Run­ólfi höfuð páfa í frétta­til­kynn­ingu." Segir í frétt Morgunblaðsins.

Það er nú ofmælt að verið sé að leggja niður 52 manna vinnustað.

Fyrir liggur að Kleifabergið hefur skilað miklum verðmætum úr sjó svo athygli hefur vakið. Ábyggilega er áhöfnin mjög dugleg og útgerðin í fantafínu standi.

En skildu þeir gramsa í auðlindinn og velja það vermætasta til að ná þessum árangri og hend hinu. Er ekki hægt að gera einhverja útreikninga á vermætum og bera saman við einhverjar stærðir og flokkanir. Þetta þarf að leið í ljós?

Framkvæmdastjórin véfengir upptökurnar og ætlar að skjóta sér í ,,skjól"? hjá sjávarútvegsráðherra og fá úrskurð í von um breytingu á niðurstöðu Fiskistofu. Augu allra eru á sjávarútvegsráðherra.

Ef rannsóknaraðili verður að fara í vitnaleiðslur verður að tryggja að áhöfnin fái vernd gegn hugsanlegum yfirgangi útgerðarinnar.

Á íslensku heitir það að mönnum verði ekki hótað að missa plássið ef þeir segja það sem rétt er.  Þetta er mikilsvert að hafa á hreinum.

Það er svo auðvelt að ógna mönnum með brottvísun, sem framkvæmtastjórinn er nú að vissu leiti búin að teikna upp að menn séu að fara annað. Ætli menn reyni ekki að þrauka þennan tíma frekar en að missa skipspláss á þessu annar frábæra skipi.

Svipta Kleifaberg RE-70 veiðileyfi