Gleðigjafinn mikli Ragnar Bjarnason gefur brúðgumum ráð

Það er ótrúlegt hvað þessi maður hefur haldið þetta út. Byraði í skólahljómsveit í Austurbæjarskóla með Kalla Liljendal og svo beint út í lífið og hefur verið að síðan.

Stundum hefur mér dottið í hug að karlinn ætti að vera með fyrirlestra og prógramm upp í Háskóla ´Islands eða Háskólanum í Reykjavík til að fræða fólk hvernig hægt er að vera svona léttur út æfina og slá á þunglyndi, en það er vitað að músik slær á þunglyndi.

Nú veit ég ekkert um hvernig hann hefur verið heima hjá sér og vissulega hafa einhver tímabil í lífi Ragga verið torrsóttari en önnur.

En Ragnar Bjarnason gefur lífinu lit og alltaf verur maður skárri eftir að hafa hlustð á hann eða verið í nálægð við hann.

Hann býr yfir einhverjum töfrum eða dulmögnun.

Það er víst að margur maðurinn hefði ekki náð sér í skrjálu  (stelpu) hef lagið ,,Vertu ekki að horfa svona alltaf á mig" hefði ekki hljómað um salinn á sveitaböllunum hér í gamla daga og menn héldu sér fast á eftir og fóru jafnvel með þær út í jeppann eða drossíuna.

Eina sögu þarf ég að segja ykkur sem ég kann ekki alveg fullkomlega en það getur þá einhver grafið hana upp og betur um bætt.

Raggi var að synda einhver staðar við sólarströnd ú USA og það var partý og hljómsveit á ströndinni. Kallinn syndir í land og í hljóðneman og tekur eitt frægt lag sem einhver bandarískur snillingur hafði gert frægt, sennileg Frank Sinatra.

Þetta gerði alveg stormandi lukku og svona gera bara snillingar.

Bless og muna að kyssa brúðina jafnavel skrifa það á miðann.

Hafðu á miða að segja já

Strandsiglingar aflagðar og hver á réttinn til vegarins?

Þegar strandsiglingar voru aflagðar hér um árið var fyrirséð að það mundi hafa afleiðingar á vegakerfið að bæta því magni vöruflutninga inn á vegakerfið sem strandsiglinga sáu um. Má þar t.d. nefna alla áburðarflutninga út á land og fiskflutninga fram og til baka. Við þetta bætist svo Hrunið, þar sem fyrir séð var að minna fé væri handbært til viðhalds vegum. Varla er að veghefill hafi sést í sumum sveitum um árabil og yngsta kynslóðin veit ekki hvernig veghefill lítur út.

Frá upphafi hafa vegir á Íslandi ekki verið vegir heldur slóðar eftir traktora og jeppa. Menn fóru með jarðýtu og ruddu grjóti úr vegstæðinu og svo var möl úr næstu áreyrum stráð yfir. Þannig hélt þett áfram í áraraðir.

Þegar mjólkurbílarnir komust ekki fram í dalina þá fóru bændur með mjólkina á traktorum í veg fyrir mjólkurbílinn og höfðu gjarnan slóða aftan í dráttarvélinni til að slétta veginn, en hann gúlpaðist upp í miðjunni þegar klaki var að fara úr honum og þar kom upp jökulleir og móhella.Síðan þornaði þetta og um vorið kom veghefill og heflaði veginn og blandaði þessu öllu saman og slétti. Um sumarið fauk þetta burt í miklum rykskýjum. Og áfram var haldið að dreifa malarhlössum yfir þessi vegstæði og smá saman hækkuð vegurinn. Næsti fasi var að grafa skurði til að þurka veginn, ef efnið var malarkyns var því gjarnan hent inn á vegstæði án tillits hvort það var frostfrítt. Ef efnið var mold var henni kastað út í móa. Þar sem lagður var nýr vegur var moldinn hent inn í vegstæðið til að hækka það og svo var möl sett ofaná. Ekki vegna vankunnáttu heldur af því að þetta var fljótlegra og peninga vantaði og menn vildu teygja veginn eins langt og hægt var.

Þetta var sem sagt allt gert í öfugri röð. En ef á að leggja góðan veg þarf að grafa fyrir honum, setja frostfrítt efni fyrst góðan púða og síðan malarlag og svo bundið slitlag. Okkar vegir eru meir og minna ónýtir og á vorin þar sem melar eru má sjá bundna slitlagið fljóta ofan á og mynda bylgjur og öldur þegar þungir bílar fara um.

Það er mikill miskilningur að einhver ein tegund af umferð eigi meiri rétt en önnur. Vegirnir eru fyrir alla umferð. En aflminni umferð og hægfara hefur frekar gefið eftir svo sem hjólandi umferð eða dráttarvélaumferð og er það skiljanlegt. En samt eiga allir jafnan rétt til vegarins. Það ber að hafa í huga.

Hraðinn á íslenskum vegur er yfirleit of mikill og það slítur vegunum meira. Sérstaklega á þungum bílum. Rútur og treilerar hika ekki við að fara fram úr á yfir 80km hraða.

Vegakerfi landsins í molum

Sjálfsagt að halda upp á fullveldið með hátíðarfundi á Þingvöllum

Margir eru að kvarta á vefmiðlunum yfir þessum fundi og kostnaðinum sem af honum hlýst. Auðvitað eigum við að gleðjast yfir þessu öllu og því að vera í orði frjáls og fullvalda þjóð.

Kostnaðurinn er sem nemur 1/2 aðgangseyri í venjulegt barnaafmæli eða 232- kr á hvern Íslending.

Mér finnst vanta smá reisn yfir þessu. Helst hefði ég kosið að bændur hvaðanæfa af landinu kæmu ríðandi á sínum hrossum: Eyfirðingaleið Kjöl Skagfirðingaleið, Sprengisand, Uxahryggi Kaldadal og svo Guðni bóndasonur úr Flóanum gömlu byskupagöturnar um Lyngdalsheiði.

Málarar og bifvélavirkjar og fleiri stéttir yfir Mosfelssheiði á fornbílum og ýmsum skemmtilegum farartækjum o.s.frv. Allir forstjórar á sínum forstjórabílum og ljósmæður ekki má gleyma þeim. Þær gætu klifrað upp á baka þingmanna og pissað niður á bak þeirra, eins og ein vinnukona gerði norðalands eftir að hún hafði haft vistaskipti og gamli húsbóndi hennar kom í hlað þar sem hún hfði vistað sig. Hann hafði verið harður og hélt fólki mjög til vinnu og vinnukonan gerði sér lítið fyrir og felldi bónda, settist ofan á hann og pissaði yfir hann. Þetta þetta sagði gamall maður mér.

Svo hefði verið áhugavert að taka niður styttuna af Ingólfi Arnarsyni og flytja hana á trailer til Þingvalla, sumir telja hann fyrsta þrælahaldarann. Vissulega er hann fyrsti landnámsmaðurinn og hélt þræla eins og títt er um valdsmenn og hefði átt að verða fyrstur að mæta á Þingvelli.

Miklar víðsjár eru hér á norður Atlanshafi eftir að Bandaríkjamenn vilja ekki borga, nema sem minnst í vörnum Evrópu. Rétt væri og skilt að samþykkja þingsályktartillögu á þessum fundi um að biðja Kanadamenn að veita okkur aðstoð við varnir landsins. Þar eigum við góða möguleika þar sem forsetafrúin er Kanadamaður.

Mesta frelsið fyrir mig er að geta skrifað svona leiðara án þess að lenda í nokkru klandri með það. Og hafa svona óðal sem Morgunblaðið er til að búa á.

Virðingarvottur við baráttufólkið

Það þarf að drífa í þessu með heyöflun fyrir Norðmenn

Það þarf að setja allan undirbúning á fullt viðvíkjandi þessu máli.

Varlega verður að fara í það að ákvarða af hvaða túnum á að taka hey. Þar ber helst að horfa til riðuveikinnar að taka ekki af slíkum túnum og helst þar sem eingöngu er rekinn kúabú.

Gömlu tún þar sem graskögglaverksmiðjurnar voru eru náttúrlega best fallnar í þetta verkefni og ekki of seint að gera þau í stand ef ekki hefur verið borið á þau. Það er vel hægt enn.

Ef þau eru ósleginn og óáborin, þá að slá þau og henda því í burtu, bera á þau og þá er hægt að slá og heya í september.

Rúllubaggatæknin leysir þetta verkefni vel og hefur í raun sett Ísland niður á 52 breiddargáðu hvað varðar fóðuröflun.

Við Íslendingar viljum ekki að Norðmenn verði að Hrafna-Flókum.

Norskir bændur vilja helst íslenskt hey

Sjónhræddur hrekkjóttur á leið norður. Skotinn í Svignaskarði.

Hesturinn var sjónhræddur og hrekkjóttur og fipaðist við minnsta tilefni. Nú var ekki gott í efni að þurfa að fella þann skjótta.

Þá kom himnasendingin að sunnan og glannalegur strákur vildi kaupa. Það hlaut litlar undirtektir hjá eigendum. En hestamaðurinn taldi þetta bara bábilju, hann mundi laga þetta og yrði fljótur að því. Svona geta hestamenn verið kjarkmiklir ef þeir eru ungir og graðir. Annmarkarnir voru tíundaðir og endurteknir, en allt kom fyrir ekkert. Hesturinn var greiddur með víxli og leiddur á brott og farið með hann yfir Kjöl um haust í taumi.

Næst fréttist af þeim skjótta vestur á Snæfellsnesi í tamningu þar sem gekk víst á ýmsu. Ekki líkaði honum þar og bárust fregnir af honum á norðurleið á leið í átthagana eins og ,,79 af stöðinni" hér í denn.

Hesturinn var auglýstur á nauðungaruppboði um haust eftir hreppaskil sem óskilahestur á Svignaskarði. Fv. eiganda var gert viðvart þar sem markið var glöggt og engin hætta á málaferli hlytust af. Var brugðist skjótt við og ekið í Svignaskarð. Skúli í Svignaskarði hélt nú það að hesturinn væri geymdur þar. Þetta væri stólpagripur og ægifagur. Eða hvað á að gera við hrossið. Skjóta það með með hraði og láta Hvanneyringa éta það. Það fannst Skúla afleitt en lét tilleiðast og sótti riffil inn í bæ eftir að haf hlýtt á málavexti.

Hesturinn var felldur með viðhöfn og tóku allir nærstaddir niður höfuðföt sín. Auðvitað var sá skjótti fallegur, en það var ekki nóg.

Hann var hættulegur og svoleiðis hross á að fella. Þetta sagði Grímur Gíslason, sem talar frá Blönduósi, mér. Það er nóg til af hrossum, en menn hafa löngum heillast af gölnum folum eins og sagan segir. Ýmist voru þeir bundnir við kerruklára og teymdir þannig eða farið með þá í drullukeldur og á bak þar til þeir gáfust upp.

Sem betur fer er búið að rækta truntuskapinn úr íslenska hrossastofninum að mestu. En hvað er fallegt hross og hvernig er hægt að staðreyna það þegar litlu munar í mælingum, tölum og einkunnum. Það er nefnilega þannig með fegurðina að hún býr í augum sjáandans.

Þessi saga er sönn, en færð í stílinn af skrásetjara.