Baráttukona á Ísafirði Karitas Skarphéðinsdóttir

Það er magnað að fá þessa umfjöllun um Karitas Skarphéðindóttur sem er í orðsins fyllstu merkingu, alþýðu- og baráttukona. Mikil af sjálfri sér.

Hún kom sonum sínum þrem í gegn um Stýrimannaskólann, Þorsteini Svanberg og Skarphéðni og allir urðu þeir skipstjórar. Hver með sínum hætti.

Hér til hliðar er Þorvaldur Magnússon stjúpsonur hennar, síðast bátsmaður á Ingólfi Arnarsyni. Mynd Kaldal.

Hún var að því er best verður séð mjög hugrökk og klæddi sig upp á sem kallað var þegar hún fór á fundi en það gaf henni vægi og hún var vel máli farinn og  steytti hnefann eins og Lenín.

Um hana var ort: Ein er gálan gjörn á þras / gulli og silki búinn / Kaffiskála-Karitas / kommúnista-frúin.

Kona í staðinn fyrir hús

Taka skýlin eignarnámi strax.

Sveitarfélögin á höfuðborgarsvæðinu ættu að sameinast um það strax og vera ekki að tvínóna við það að óska eftir eignarnámsheimild á þessum biðskýlum fyrir miðnætti.

Of mikil röskun yrði ef þetta mál færi í eitthvað klandur. Og ef ekki eru hér ríkir almannahagsmunir þá veit ég ekki hvar þeir eru yfirleitt?

Hef aldrei skilið hvað menn eru hræddir við eignarnám. Eins sjálfsagt og það er yfirleitt þegar hagsmunir almennings eiga að vera í fyrirrúmi.

Segir borgina ekki brjóta samning

Óheimilt að rífa eða fjarlægja fasteignir nema með samþykki bygginganefndar

Það er nú ekki rétt sem kemur fram í þessari frétt að AFA reki  öll biðskýli á höfuðborgarsvæðinu. Megin reglan er sú að sveitarfélögin hafa forræði á þessum þætti starfsemi almenningsþjónustu samgangna. AFA á einugis dönsku glerskýlin. Önnur skýli eiga sveitarfélögin og hirða um þau.

Mig minnir að til þessa að mega að fjarlægja fasteign þarf leyfi sveitastjórna til niðurrifs, þannig að þetta mál er ekki komið í höfn, því vitanlega verða AFA menn teknir fastir af lögreglu ef þeir fara að fjarlægja biðskýli án leyfis yfirvalda.

Svo eru þeir að stórtapa á þessum aðgerðum og hugmyndum. Langskynsamlegast væri að fá eitthvert sanngjarnt verð á þessi skýli og selja sveitarfélögunum þau á staðnum.

Ég er nú ekki viss um að farþegar verði kátir með AFA ef þeir eru með svona hótanir og sýni ekki smá vitglóru.

Auðvitað setjast farþegar bara í skýlinn og sitja sem fastast í þeim.

Smá saga úr biðskýlabransanum: Tveir starfsmenn Strætó voru að taka upp skýli sem átti að fara í viðgerð. Virðuleg frú sat í biðskýlinu.  Trukkadræverinn spurði kollega sinn. ,,Hvað gerum við nú félagi", Hann svaraði: ,, Við hýfum skýlið bara", ,, Og með kellingunni" ,,ég skal spyrja hana" Frúnni var nú gerð grein fyrir málavöxtum. Hún spurði: ,, kemst ég svoleiðis á áfangastað" ,, þú kemst niður á Kirkjusand svoleiðis. " Frúin stökk knálega út úr skýlinu með þeim orðum og sagðis vera lofthrædd. Þar með var allt loft farið úr málinu.

 

Hóta að fjarlægja öll strætóskýlin

Heill hreppur af börnum

Þau virðast eiga heilan hrepp af börnum.

Alltaf hressandi að hlusta Kristinn. Og þessi ending þetta er Kristinn R. Ólafsson sem talar frá Madrid eða hvaðan það var nú, er alveg jafn góð og þetta er Grímur Gíslason sem talar frá Blönduósi. Nema Grímur sagði frá laxveið, heyskap og féaðarhöldu en slíkar fréttir eiga ekki upp á pallborðið lengur.

Giftu sig óvænt í góðra vina hópi

Yngsti skipbrotsmaður Íslandssögunnar

Hér er saga af yngsta skipbrotsmanni Íslanssögunnar.

Saga af skipbrotsmanni:

Frændi minn einn lítill var skipbrotsmaður fjögurra ára í Drangajökulsslysinu 1959 og var vafinn inn í þjóðfána Hollands því ekkert annað var við hendina þegar farið var frá borði á sökkvandi skipi. Það veitti öryggi að hafa hald á stráknum í fánanum. Móðir hans og systir mín Halldóra Gunnarsdóttir, þau komust í gúmmibjörgunarbát sem svo var bjargað af enskum togara. Faðir hans kom svo syndandi frá skipi sínu því hann fór síðastur frá borði eins og góðum skipstjóra sæmir.

Nú, nú báturinn var hálffullur af sjó og vosbúð á fólki og strákurinn sat í damminum en báturinn var hálffullur af sjó. Þá kallar hann ,,mamma ég þarf að pissa" og móðirinn svarar strax,, Pissaðu bara Gunni minn þar sem þú ert" strákurinn var eitthvað tregur til og vildi ekki pissa þar sem aðrir sátu í damminum. Vildi sem sagt pissa út fyrir en var náttúrlega haugblautur og skipti ekki máli þó hann pissaði í bátinn en það vildi strákurinn ekki af tillitsemi við félaga sína. Svona geta menn verið nákvæmir í lífsháska.

Gunnar Hauksson er sennilega yngsti skipbrotsmaður Íslandssögunnar sonur skipstjórans Hauks Guðmundssonar frá Gerðum í Garði.

Fögnuðu sjómannadeginum í Reykjavík

Fuglasöngurinn hættir þar sem kettir fara um.

Það er undarlegt að það er látið átölulaust að kettir rústi fuglalífi í þéttbýli. Þeir eru á fullu að drepa skógarþröstinn, því hann virðist ekki eins var um sig og starrinn sem er kvikari.

Kettir eru skemmtilegir og gefa fólki mikið og gott fyrir börn að umgangast þá. En finna þarf lausn á þessum þætti og hefta lausagöngu þeirra um varptímann.

Það er yndislegt að heyra í þrestinu þegar hann er hvað kátastur, en víða er hann gersamlega horfinn vegna atgangs katta sem hafa nóg að borða heima hjá sér.

Ekki kæmi mér það á óvart þó fuglavinir drægju fram haglarann.

Það er skelfilegt að sjá kött með þrastarunga í kjaftinum.

Fuglakragarnir koma til bjargar

100 ár frá fæðingu Gunnars á Hjarðarfelli

Hér biri ég grein um Gunnar á Hjarðarfelli sem kom í Morgunblaðinu í dag eftir Sturlu Böðvarsson bæjarstjóra í Stykkishólmi. Hún er tekinn af vef Mbl.is og er greidd.

Gunnar var magnaður félagsmálamaður, góðviljaður, en gat verið harður í horn að taka.

 

Gunnar Guðbjartsson, bóndi á Hjarðarfelli í Miklaholtshreppi, formaður Stéttarsambands bænda og framkvæmdastjóri Framleiðsluráðs landbúnaðarins, fæddist á Hjarðarfelli 6. júní 1917 og eru því liðin 100 ár frá fæðingu þess mæta manns. Eiginkona Gunnars var Ásthildur Teitsdóttir frá Eyvindartungu í Laugardal, Árnessýslu, dóttir Sigríðar Jónsdóttur og Teits Eyjólfssonar sem þar bjuggu.

Gunnar var sonur hjónanna Guðbröndu Þorbjargar Guðbrandsdóttur húsfreyju og Guðbjarts Kristjánssonar, bónda og hreppstjóra, sem bjuggu nær allan sinn búskap á Hjarðarfelli. Guðbranda Þorbjörg var fædd í Klettakoti á Búðum í Staðarsveit en ólst upp hjá foreldrum sínum í Ólafsvík þar sem faðir hennar var verslunarmaður.

Guðbjartur Kristjánsson, faðir Gunnars, fæddist að Miðhrauni í Miklaholtshreppi en ólst upp á Hjarðarfelli þar sem sama ættin hefur búið frá árinu 1805. Þau Guðbranda Þorbjörg og Guðbjartur gengu í hjónaband í Ólafsvík þar sem Guðbjartur stundaði sjóinn og var eigandi hlutar í mótorbáti sem hann gerði út með öðrum. Vorið 1906 fluttu þau frá Ólafsvík og tóku við búinu á Hjarðarfelli og þar fæddist Gunnar, sjötta barn foreldra sinna en alls voru þau átta sem upp komust auk tveggja uppeldisbræðra.

Gunnar stundaði nám við Héraðsskólann á Laugarvatni þaðan sem hann brautskráðist 1938 og þar lágu leiðir þeirra Ásthildar saman. Hann útskrifaðist síðan sem búfræðingur frá Hvanneyri 1939. Samkvæmt því sem Gunnar hefur skrifað um dvöl sína á þessum menntasetrum fer ekki á milli mála að þar hefur hann notið sín og kunnað að meta návist við skólafólk og fræðimenn á sviði búvísinda enda stóð hugur hans til frekari menntunar á því sviði erlendis en síðari heimsstyrjöldin kom í veg fyrir það. Hann bar ætíð hag Bændaskólans á Hvanneyri og Laugarvatnsstaðar mjög fyrir brjósti.

Gunnar hóf búskap á Hjarðarfelli 1942 með Ásthildi konu sinni og var jafnframt símstöðvarstjóri tímabilið 1960 til 1980, en símstöð sveitarinnar var á Hjarðarfelli frá árinu 1912. Börn Gunnars og Ásthildar eru Guðbjartur, bóndi og fv. oddviti á Hjarðarfelli; Högni, fv. bóndi á Hjarðarfelli; Sigríður, BA í frönsku og ensku, rithöfundur og húsmóðir, búsett í Frakklandi; Hallgerður, lögfræðingur í Stykkishólmi; Teitur, efnaverkfræðingur í Reykjavík, og Þorbjörg, bókasafnsfræðingur á Egilsstöðum.

Snæfellingar nutu forystuhæfileika Gunnars á ýmsum sviðum auk þess sem hann vann í þágu bændastéttarinnar á landsvísu. Hann lá ekki á liði sínu þar sem hann tók til hendinni, hvort sem var við ræktunarstörf eða við sókn og vörn í þágu bænda. Hann var um árabil formaður Búnaðar- og ræktunarsambands Snæfellinga þar sem hann beitti sér fyrir aukinni ræktun, rekstri jarðvinnuvéla til jarðræktar í stórum stíl, var fulltrúi Snæfellinga á Búnaðarþingi í þrjátíu og tvö ár og kjörinn heiðursfélagi Búnaðarfélags Íslands 1987. Hann var fulltrúi á aðalfundum Stéttarsambands bænda frá 1945 og kjörinn formaður þess árið 1963 og gegndi því starfi í 18 ár eða til ársins 1981. Jafnframt formennsku í Stéttarsambandinu var hann formaður Framleiðsluráðs landbúnaðarins 1963 til 1981 og framkvæmdastjóri þess 1980 til 1987. Þessi verkefni á landsvísu voru ekki auðveld og oft stóð mikill styr um landbúnaðarkerfið og þá stefnu að verja íslenskan landbúnað með innflutningstakmörkunum, víðtækri stjórnun á framleiðslunni og niðurgreiðslum sem vissulega voru fremur í þágu neytenda en bænda. Það kom jafnan skýrt fram að Gunnar taldi hagsmuni heimilanna fara saman við hagsmuni bændastéttarinnar og átti gott samstarf við verkalýðshreyfinguna.

Gunnar á Hjarðarfelli, eins og hann var að jafnaði nefndur, tók þátt í margháttuðum félagsstörfum í héraðinu. Hann sat í hreppsnefnd Miklaholtshrepps 1961 til 1978, í sýslunefnd 1950 til 1982 og um árabil í stjórn Byggðasafns Snæfellinga þar sem hann beitti sér m.a. fyrir því að Norska húsið í Stykkishólmi var endurbyggt og gert að byggðasafni. Hann beitti sér fyrir stofnun sjúkrasamlags í Miklaholtshreppi sem var merkilegt framtak til heilla fyrir íbúa sveitarinnar og sat í sögunefnd sýslunnar sem stóð fyrir útgáfu héraðssögu. Í minningargrein sem Erlendur Halldórsson, oddviti Miklaholtshrepps, skrifaði um Gunnar látinn segir hann frá því að við vígslu Langholtsréttar árið 1956 hafi Gunnar flutt ræðu og sagt m.a.: „næst byggjum við yfir börnin“. Og hann lét ekki þar við sitja heldur tók til við að fylkja fólkinu með sér í sveitunum sunnanfjalls. Laugargerðisskóli reis undir öflugri stjórn Gunnars Guðbjartssonar sem var formaður byggingarnefndar 1957-1965 og leiddi þar samhentan hóp fólks sem þráði góðan skóla fyrir börnin í sveitinni. Skólinn var byggður við heitar lindir í Laugargerði sem voru virkjaðar fyrir sundlaugina og skólahúsin. Erlendur, sem þekkti vel til mála, segir einnig í minningargreininni: „Er á engan hallað þótt kalla megi Gunnar föður þess skóla.“

Gunnar tók virkan þátt í stjórnmálastarfi innan Framsóknarflokksins og sat í miðstjórn flokksins í tuttugu ár. Hann sat á þingi um tíma sem varaþingmaður fyrir Vesturlandskjördæmi. Þar lét hann mjög til sín taka og beitti sér í þágu bændastéttarinnar og hinna dreifðu byggða jafnframt því að vinna að margvíslegum málum sem vörðuðu þjóðarhag. Hann valdi að sinna málefnum landbúnaðarins og fólksins í sveitunum og var ekki vanþörf á. Það var áhugavert að fylgjast með því hversu Gunnar hafði mikil áhrif innan stjórnkerfisins og naut trausts og trúnaðar yfir öll flokkamörk. Kom vel fram styrkur hans vegna yfirburðaþekkingar og vitsmuna en hann var einnig harðskeyttur í orðræðu og rökfastur. Stjórnmálamenn kunnu því ekki allir jafn vel þegar hann beitti sér fyrir þeim málum sem hann hafði helgað starfskrafta sína. En það gerði hann af mikilli eindrægni og þekkingu en um leið var hann viðkvæmur fyrir því sem hann taldi vera ósanngjarna gagnrýni á landbúnaðinn. Um viðureign Gunnars við stjórnkerfið má víða finna athyglisvert efni. Það fer ekki á milli mála að málflutningur hans vakti hvívetna eftirtekt enda var hvergi slegið af og Gunnar byggði málflutning sinn á vel ígrunduðum rökum og tölfræði sem lá einstaklega vel fyrir honum enda var hann mjög talnaglöggur. Það var ekki ónýtt fyrir Snæfellinga að eiga slíkan mann í þeirri forystusveit sem vann í þágu hinna dreifðu byggða og raunar landsins alls. Gunnar sat í fjölmörgum nefndum og stjórnum, bæði á landsvísu og fyrir Vestlendinga. Fór ekki á milli mála að hann naut þess að fylgja málum fram og sjá árangur verka sinna verða að veruleika í þágu lands og þjóðar. Í tilefni þess að heil öld er liðin frá fæðingu Gunnars Guðbjartssonar vil ég minnast þessa merka Íslendings sem ég var svo lánsamur að eiga að tengdaföður.

Blessuð sé minning Gunnars á Hjarðarfelli.

 

Sturla Böðvarsson, Stykkishólmi.

,,Ég heiti Karítas Skarphéðinsdóttir" þáttur í RUV

Í miklu riti Íslenskir kommúnistar eftir Hannes Hólmstein Gissurason er greint frá því að farið hafi verið í það að safna fyrir dráttarvél fyrir rússneska bændur. Til er saga af þeirri söfnun um ömmu mína og afa Karítas Skarphéðinsdóttur Og Magnús Guðmundsson  á Ísafirði.

Lengi vel hélt ég að þessi saga af söfnuninni væri þjóðsaga en hún er skráða í þessa bók og varla lýgur HHG. Ingibjörg Steinsdóttir eiginkona Ingólfs Jónssonar, bæjarstjóra á Ísafirði um 1930 dreif söfnunina áfram.

Allir reyndu að gefa eitthvað, en amma og afi voru fátæk en vildu láta eitthvað af hendi rakan og drógu því af hendi sér giftingarhringana og settu í pottinn. Svona var hugsjónin sterk að framfylgja málu fram með þessum hætti.

En af hverju var ekki safnað fyrir dráttarvél fyrir íslenska bændur? Þeirri spurningu enn er ósvarað. Sennilega álitið að Framsóknarmenn gerðu það.

Nú, nú, ekki veit ég hvaða tekund af dráttarvel var keypt og hvað varð um vélina. Hvort hún hafi verið gerð upp og sé til sýnis á safni, veit enginn.

Bloggari fór með rútu frá Helsingi til Pétursborgar í Rússlandi, nú nýverið og skimaði grimmt eftir traktorum og sá fá.

En mikið gull sást í alskonar skreytingu í kirkjum og hefur gullið sennilega verið brætt til skreytinga.

Skrautið í íslenska búningnum varð amma að lát af hendi vegna ógreiddrar húsnæðisskuldar til leigusala síns, því hú vildi deyja skuldlaus við guð og menn. Þó hún efaðaist svo sem um tilvist Guðs eins og svo margir kommúnistar sem sést á því að hún lét ekki ferma yngstu dóttur sína Pálínu Magnúsdóttur, en Pálína lét ferma sig þegar hún varð sextug og er sennilega elsta fermingarbarn á Íslandi. Séra Pétur Sigurgeirs biskup framkvæmdi athöfnina.

Í morgun hlustaði ég á þátt í Ríkisútvarpinu á rás 1 sem heitir Ég heiti Karístas Skarphéðinsdóttir.

Þátturinn er skínandi fallegur og vel gerðu. Og hafi þeir þökk fyrir sem hann unnu og komu honum til skila. Kærar þakkir.

http://www.ruv.is/sarpurinn/ras-1/eg-heiti-karitas-skarphedinsdottir/20170605

Stefnur ganga út og suður. Nýr dómstóll í uppnámi

Auðvitað þarfa að stefna í þessum máli og hafa hana með stóru letri. Það er ótækt að ráðherra sé að fikta í hæfnislistanum. Þá er ráðherrann kominn ansi nálægt broti á stjórnarskránni um þrígreiningu valdsins og það er óhæfa að hann sé að hrinda mönnum út af listanum ef þeir eru honum ekki þóknanlegir og velja vini sína og flokksgæðinga inn í staðinn.

Málið er eintóm æla eins og Brynjar orðaði svo vel, en sæla fyrir suma, ef flokksskýrteinið er glöggt.

Ástráður stefnir ríkinu

Engar hækkanir í Rússlandi. Einkavæða húsnæði á spottprís.

Ég er nýkominn frá Pétursborg í Rússlandi. Var þar fyrir 54 árum og þá hét borgin Leningrad. Á þeim tíma fórum við eiginlega ekkert upp í borgina, en nú ókum við mikið um og skoðuðum margt. Þetta var stórkostleg ferð og margt að skoða. Margar glæsilegar kirkjur frá keisaratímanum mikið skreyttar og mikill íburður og hafa kostað sitt. Ekki er ég hrifinn af kirkjubyggingum og bruðli með auð við byggingu þeirra, frekar hefði ég eytt fjármagninu í að auka búsmala og leggja sjálfbrynningu í haga og byggja gripahús ef ég hefði verið keisari. En ég er ekki keisari aðeins fv. smákóngur norðan úr Húnavatnssýslu sem baslaði sem leiguliði alla mína búskapartíð.

Við sáum margar gerðir af fjölbýlishúsum frá ýmsum skeiðum. Sum eru illa byggð og er verið að rífa þau aðrar eru vel byggðar og fóru Rússar að einkavæða þær. Það gerðu þeir með því að selja þeim sem í þeim búa á verði sem var viðráðanlegt. Ekki eins og hér heima þar sem selt er dýrt og unga fólkið sett út á klakann. Hópurinn fór með lest til Helsingi og skoðuðum við Síbelisusargarðinn. Þar er magnað listaverk. Pípur sem flauta í vindi. Þegar komið var í rútuna flautaði ég inngangsstef að Finnlandiu efti Síbelius í mikrafóninn og var gerður ágætur rómur af því. En sem sagt aðeins önnur áhersla á einkavæðingu íbúðarhúsnæðis í Rússlandi en hér heima.

Pétursborg er glæsileg og vel við haldið og hreinleg. Allar búðir fullar af vörum, fólkið vel klætt og kynþokkinn lekur af rússneskum konum. Bílar og umferð að vestrænni fyrirmynd. Þetta er önnur mynd en mjálmið sem kemur frá frjálshyggjuliðinu.

Feikna góðir fararstjórar Pétur Óli ættaður frá Vindheimum í Skagafirði og Gísli Jafetsson framkvæmdastjóri Félags eldriborgara í RVK og nágrenni. Svo voru tvær konur líka fararstjórar, rússneskar.

Fasteignaverð hækkar um 13,8%